Λιγότερο από ένα χρόνο μετά τους πρώτους ατομικούς
βομβαρδισμούς, ο Albert Einstein προειδοποίησε, « Ο κόσμος μας αντιμετωπίζει
μια κρίση που ακόμη δεν είναι αντιληπτή από εκείνους που έχουν την εξουσία να λάβουν
μεγάλες αποφάσεις για το ευρύτερο καλό ή κακό. Η δύναμη που εξαπέλυσε το άτομο
έχει αλλάξει τα πάντα εκτός του τρόπου σκέψης μας κι έτσι μπορούμε να
παρασυρθούμε προς την απαράμιλλη καταστροφή ». Παρά την προειδοποίηση του Einstein,
αυτή η μετακίνηση συνεχίστηκε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, πριν από τη σύνοδο
κορυφής του Reykjavik τον Οκτώβριο του 1986.
Ο ανταγωνισμός ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης
όσον αφορά τους εξοπλισμούς οδήγησε όχι μόνο στην παραγωγή και την ανάπτυξη
δεκάδων χιλιάδων πυρηνικών όπλων, αλλά και στις πυρηνικές στάσεις και
στρατηγικές που οδήγησαν τις δύο πλευρές, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, στα
πρόθυρα ενός πυρηνικού πολέμου. Οι ηγέτες τους αναγνώρισαν τους αυξανόμενους
κινδύνους και με την πάροδο του χρόνου
προσπάθησαν – ενίοτε κατάφεραν ή απέτυχαν – να διαπραγματευθούν συμφωνίες
περιορισμού και μείωσης του αριθμού αυτών των πλέον θανατηφόρων όπλων και της
πιθανότητας να χρησιμοποιηθούν ξανά. Ταυτόχρονα, επιστήμονες, διπλωμάτες, καθώς
και απλοί πολίτες οργάνωσαν εκστρατείες σε όλο τον κόσμο για να σταματήσουν οι
πυρηνικές δοκιμές και ο ανταγωνισμός των πυρηνικών εξοπλισμών.