Αν οι αποφάσεις του Eurogroup έδωσαν μια (μερική, προσωρινή, πλην σημαντική) απάντηση στο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, οι προοπτικές της οριστικής απάντησης μπορεί να ενισχυθούν σημαντικά από τις αποφάσεις που θα λάβει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο την ερχόμενη εβδομάδα για το μέλλον της ΟΝΕ. Συνήθως τείνουμε να βλέπουμε την επίλυση της ελληνικής κρίσης μεμονωμένα, έξω και ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στο σύστημα της ευρωζώνης. Μονόπλευρη προσέγγιση. Το ελληνικό πρόβλημα, στην ιδιαίτερη εκδοχή του, θα έλθει πλησιέστερα προς την οριστική επίλυση με μέτρα στοχευμένα ειδικά για τον σκοπό αυτό, όπως π.χ. η απομείωση/κούρεμα του χρέους ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα σε συνέχεια του πακέτου μέτρων που αποφασίστηκαν από το Eurogroup.
Η αποφασιστικότητα της ελληνικής πλευράς να εφαρμόσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις συνιστά κρίσιμη μεταβλητή για τη ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος. Αλλά εξίσου κρίσιμη παράμετρο συνιστά και η εξέλιξη της ευρωζώνης. Αυτό που διαφεύγει μερικές φορές από τους υπολογισμούς μας είναι ότι το ατελές, δυσλειτουργικό σύστημα της ευρωζώνης αλλάζει, με σχέδιο που εκτείνεται σε δεκαετία και με στόχο να οικοδομηθεί «γνήσια νομισματική ένωση». Η ευρωζώνη, με άλλα λόγια, δεν θα είναι αυτή που γνωρίζουμε (και που εξέθρεψε την κρίση) τα αμέσως επόμενα χρόνια, πολύ περισσότερο σε μία δεκαετία. Θα είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα οικονομικής και νομισματικής ένωσης με ισχυρά στοιχεία πολιτικής ένωσης, ενώ σήμερα λειτουργεί απλά και μόνο ως «νομισματική ένωση» - είναι συνεπώς σύστημα ασταθές, όπως λέει και ο Ζακ Ντελόρ, καθώς στηρίζεται μόνο σ' ένα πόδι, τη νομισματική ένωση. Εάν δεν συμβεί κάτι απρόοπτο, την επόμενη εβδομάδα, λοιπόν, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα υιοθετήσει οδικό χάρτη και χρονοδιάγραμμα για την ολοκλήρωση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης με δράσεις, ρυθμίσεις, μέτρα, θεσμούς και πολιτικές, η υλοποίηση των οποίων στο σύνολό τους θα πάρει περίπου μία δεκαετία.