Ένας υποστηρικτής του έκπτωτου προέδρου της Αιγύπτου, Μόρσι στέκεται μπροστά στους στρατιώτες, στο αρχηγείο της Δημοκρατικής Φρουράς, στις 8 Ιουλίου 2013 (Amr Abdallah Dalsh / Courtesy Reuters).
Για να κατανοήσουμε την ταχεία και δραματική κατάρρευση του πρώτου δημοκρατικά εκλεγμένου ηγέτη τής Αιγύπτου και το τι θα μπορούσε αυτό να προμηνύει για το μέλλον της χώρας, θα ήταν χρήσιμο αν είχαμε μια ευρεία συγκριτική θέαση των πραγμάτων. Ο τρόπος με τον οποίο ο στρατός της χώρας έριξε τον Μοχάμεντ Μόρσι, του κόμματος της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης που συνδέεται με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση. Στην πραγματικότητα, ταιριάζει μάλλον απόλυτα στο μοντέλο ενός πραξικοπήματος της κοινωνίας των πολιτών, μια έννοια που περιέγραψα για πρώτη φορά σε ένα δοκίμιο του World Policy Journal, το 2002 [1], εξηγώντας τη σύντομη απομάκρυνση του Ούγκο Τσάβες από την εξουσία της Βενεζουέλας, από ένα συνασπισμό επιχειρηματικών, συνδικαλιστικών και άλλων ομάδων πολιτών. Διάφοροι μελετητές εφάρμοσαν εν συνεχεία την ιδέα σε άλλα πραξικοπήματα, όπως σε εκείνο στις Φιλιππίνες το 2001, στον Ισημερινό το 2002, στην Ταϊλάνδη το 2006 και στην Ονδούρα το 2009. Όλες αυτές οι περιπτώσεις δείχνουν ότι τα πραξικοπήματα της κοινωνίας πολιτών δεν είναι η διόρθωση υπέρ της δημοκρατίας όπως φιλοδοξούν, κάτι που φαίνεται να ισχύει και στην Αίγυπτο.