Ο πρόεδρος των Φιλιππίνων, Μπενίνο Ακίνο ο 3ος, σε συνέντευξη τύπου το 2011. Οι πολιτικές του απογείωσαν την οικονομία τής χώρας του και οι αγορές τον αντάμειψαν. (John Javellana/Reuters)
Ο κανονικός ρυθμός τής πολιτικής τείνει να οδηγεί τις οικονομίες των περισσότερων εθνών γύρω από έναν κύκλο, χους εις χουν. Αυτός ο κύκλος ζωής ξεκινά με μια κρίση, η οποία αναγκάζει τους ηγέτες σε μεταρρυθμίσεις, οι οποίες πυροδοτούν μια οικονομική ανάκαμψη, η οποία νανουρίζει τους ηγέτες στον εφησυχασμό, κάτι που βυθίζει την οικονομία και πάλι σε κρίση. Παρά το γεγονός ότι το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται επ’ αόριστον, λίγα έθνη επιστρατεύουν το κουράγιο τους για μεταρρυθμίσεις ακόμη και στις καλές εποχές, και άλλα βυθίζονται στον εφησυχασμό για χρόνια - μια τάση που εξηγεί γιατί, από τις σχεδόν 200 οικονομίες του κόσμου, μόνο 35 έχουν αγγίξει το στάτους τού ανεπτυγμένου κράτους και έχουν παραμείνει εκεί. Τα υπόλοιπα κράτη είναι ακόμη αναδυόμενες αγορές, και πολλά έχουν μείνει αναδυόμενα για πάντα.