Προτάσεις του IIF για επιστροφή στην ανάπτυξη

Τη χρηματοδότηση της 2ετούς παράτασης της δημοσιονομικής προσαρμογής μέσω της νέας μείωσης των επιτοκίων εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους, καθώς και την ανάληψη δράσεων για την άμεση επιστροφή της ελληνικής οικονομίας σε ανάπτυξη, προτείνει το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF), σε ειδική έκθεσή του για την Ελλάδα.

«Ηρθε η ώρα να δοθεί μεγαλύτερη προτεραιότητα στην επανεκκίνηση της οικονομίας» σημειώνουν οι αναλυτές του IIF, καθώς σε διαφορετική περίπτωση εκτιμούν ότι θα παραμείνουν οι ανησυχίες για χρεοκοπία της χώρας και έξοδό της από το ευρώ. Παράλληλα, η διατήρηση της ύφεσης καθιστά δύσκολη τη δημοσιονομική προσαρμογή και ταυτόχρονα την αποφυγή ενός νέου «κουρέματος» του ελληνικού χρέους.

Προς μια Ευρώπη με ιστορική συνείδηση

 

Στο ερώτημα «Πού πάει η Ευρώπη», η απάντηση θα μπορούσε να είναι το εμβληματικό εξώφυλλο του Economist (26.06.2012). Εκεί απεικονίζεται ένας οδοδείχτης με δύο κατευθύνσεις σ’ ένα ιστορικό σταυροδρόμι: «προς τη διάλυση» ή προς το «υπερκράτος». Μπορεί η συζήτηση να τελειώσει εδώ. Όμως, η παραπομπή στο συγκεκριμένο τεύχος θα τερμάτιζε μια συζήτηση που παρουσιάζει μια σημαντική παραδοξότητα: ενώ πρόκειται για μια ιστορικά βαρύνουσα ερώτηση, η συζήτηση είναι ιστορικά ρηχή.

Το γεγονός ότι η συζήτηση δεν έχει ιστορικές αναφορές, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε μια ιδιάζουσα αυταρέσκεια και ματαιοδοξία που έχει καταβάλει τη μεταπολεμική γενιά. Και η διαπίστωση αυτή συνοψίζεται στο γνωστό κλισέ ότι το «εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν έχει ιστορικό προηγούμενο». Από πολλές απόψεις, αυτό δεν είναι αλήθεια.

Εάν μιλάμε για μια εθελοντική ένωση κρατών, που οραματίζονται μια σταδιακή πολιτική ένωση, τότε μπορούμε να αναφερθούμε στο προηγούμενο της Γερμανικής Συνομοσπονδίας (1815). Τότε, όπως και μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η λογική της Συνομοσπονδίας ήταν η δημιουργία ενός αντίβαρου στις ηπειρωτικές δυνάμεις της Ρωσίας – μερικά πράγματα δεν αλλάζουν – αλλά και της Γαλλίας. Οι κραταιές δυνάμεις στους κόλπους της Συνομοσπονδίας τότε, ήταν η Πρωσία – μερικά πράγματα δεν αλλάζουν – και η Αυστρία, που ποτέ όμως δε λειτούργησαν ως «άξονας».

Σύμφωνοι, αλλά μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η «λειτουργική» λογική που διέπει την Ε.Ε. είναι ιστορικά ανεπανάληπτη. Η ιδέα της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, είναι ότι τα κράτη μέλη σταδιακά μεταθέτουν εθελοντικά σε μια κεντρική αρχή (Βρυξέλλες) κυριαρχικές αρμοδιότητες. Ο «εθελοντισμός» εξηγείται με βάση άμεσα εθνικά κίνητρα, όπως η πρόσβαση σε νέες αγορές, ελευθερία μετακίνησης, χρηματοδοτήσεις κάθε είδους, απλούστευση συναλλαγών, πρόσβαση σε επενδύσεις και χρηματαγορές, κ.ο.κ.

Der Spiegel: Unlimited Bond Purchases ECB Head Draghi Backs Up Pledge to Save Euro

REUTERS

European Central Bank President Mario Draghi on Thursday announced details of an unlimited bond-buying program aimed at stabilizing euro-zone borrowing costs.

European Central Bank chief Mario Draghi on Thursday overrode German concerns and announced a program allowing for unlimited purchases of sovereign bonds from struggling euro-zone member states. The plan, however, is not without conditions.

The European Central Bank has resembled a sieve this week. Ahead of Thursday's much anticipated press conference, financial websites and business papers were full of reports detailing ECB President Mario Draghi's plan for holding down the borrowing costs of debt-plagued euro-zone member states. Discretion was in short supply.

When Draghi did finally step in front of the microphone on Thursday, he confirmed what most already knew. The ECB is to launch a new bond-buying program to hold interest rates on euro-zone sovereign bonds in check. The program, called Outright Monetary Transactions (OMTs), allows for unlimited ECB purchases of sovereign bonds on the secondary market. The program is to focus on bonds with a period of three years and less.

 "OMTs will enable us to address severe distortions in government bond markets which originate from, in particular, unfounded fears on the part of investors of the reversibility of the euro," Draghi said in a statement. "Hence, under appropriate conditions, we will have a fully effective backstop to avoid destructive scenarios."
The decision to essentially restart the ECB's bond-buying program, which saw the bank amass over €210 billion euros worth of sovereign bonds from heavily indebted euro-zone member states in 2010 and 2011, was not uncontroversial. Particularly Jens Weidmann, head of the German central bank, the Bundesbank, and a prominent member of the ECB Governing Council, has been vocally opposed to such a move.

It's Time to Ask the People What They Think

 

After World War II, the West gave Germany two great gifts. The first gift was democracy; the second gift was being integrated into a Europe of free nations. This also included the overriding vision that one day both gifts could be combined to create a democratic United States of Europe. But there was a lack of determination and strength to accomplish this. To make matters worse, both gifts have suffered from the attempt to use a common currency to integrate Europe. Postwar German democracy has never been in such a sorry state as today. It has been a long time since the peoples of Europe eyed each other with so much mistrust.

That is the current situation. Next week, Germany's Federal Constitutional Court will issue another ruling on Germany's euro policy. This is not expected to clear the air or fundamentally improve the situation. A court decision cannot accomplish that. But something must happen. We cannot allow both democracy and Europe to go to rack and ruin. Democracy and European integration form the foundations of our country. The problem is that they have come into contradiction with each other. Assuming the debt mania doesn't continue to spiral out of control, it's a fact that democracy impedes a rapid rescue for the euro, while a rapid rescue for the euro undermines democracy.

 Such a contradiction begs a decision. What is more important to the Germans: their democracy or Europe? Or is there a way to reconcile the two, democracy and Europe? It isn't easy. It cannot be done without risks. But there is a way.