Η Ευρώπη για κάποιο καιρό θεωρούσε την έννοια της μη παρέμβασης ως παρωχημένη, ένα απομεινάρι στο χρόνο πριν η παράδοση της κυριαρχίας, τουλάχιστον μερικώς, γίνει το standard για τα κράτη της ΕΕ.
Για το κοινό στη Δύση, οι θηριωδίες στη Ρουάντα και στο Νταρφούρ ήταν μία ακόμη απόδειξη της αναγκαιότητας της “ευθύνης για προστασία”, το αντίθετο της έννοιας της μη παρέμβασης. Ο κόσμος θα πρέπει να βασίζεται σε κανόνες και στην επιβολή τους παγκοσμίως. Αυτό έγινε η βασική υπόθεση των ευρωπαϊκών δράσεων στα Βαλκάνια και αλλού. Αλλά η πρόσφατη κρίση για την Ουκρανία μας έχει υπενθυμίσει ότι σε μεγάλο μέρος του κόσμου, οι ηγέτες υποστηρίζουν την παγκόσμια θέση τους με το εμμένουν σθεναρά στην έννοια της μη παρέμβασης, όχι μόνο για να προστατέψουν την εγχώρια πολιτική τους από το φάντασμα της αλλαγής του καθεστώτος, αλλά επίσης για να περιορίσουν την ξένη επιρροή στην ευρύτερη περιοχή τους.