Στο «κόκκινο» οι σχέσεις Κροατίας - Σερβίας

Στη δίνη μιας νέας αποσταθεροποίησης, της σοβαρότερης μετά τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο, κινδυνεύουν να περιπέσουν τα Δυτικά Βαλκάνια εξαιτίας του προσφυγικού προβλήματος. Σχέσεις, ισορροπούσες ιστορικά σε τεντωμένο σκοινί, δοκιμάζονται, απειλές, συγκαλυμμένες για την ώρα, εκτοξεύονται εκατέρωθεν, ο ένας προσπαθεί να εκτρέψει στον άλλο τα ανθρώπινα ποτάμια που καταφθάνουν στην αυλή του, σύνορα κλείνουν, στρατοί αναπτύσσονται στις μεθόριους, παλιές πληγές ανοίγουν, έχθρες και μίση του παρελθόντος έρχονται στην επιφάνεια, και το ερώτημα εάν το ασταθές (δυτικο)βαλκανικό οικοδόμημα μπορεί να αντέξει ένα τόσο βαρύ φορτίο τίθεται με δραματικό τρόπο.

• 

Φαγητό μεταφέρει στους γονείς του αυτός ο μικρός πρόσφυγας στο σερβικό χωριό Μπερκάσοβο.

Τα πιο επικίνδυνα σύνορα, αυτά της Κροατίας με τη Σερβία, υπερθερμαίνονται επικίνδυνα, με το Βελιγράδι και το Ζάγκρεμπ να ανεβάζουν του τόνους της ρητορικής τους, καθώς χιλιάδες πρόσφυγες συρρέουν καθημερινά στις σερβοκροατικές διαβάσεις τις οποίες οι Κροάτες έχουν κλείσει. Εκτός όμως από τους πρόσφυγες, οι διαβάσεις έκλεισαν και για χιλιάδες σερβικά φορτηγά που μεταφέρουν εμπορεύματα στις αγορές της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, γεγονός που πλήττει καίρια τις σερβικές εξαγωγές και την οικονομία της χώρας.

Καθαρά οφέλη από την μετανάστευση

Ο Tesfagebriel Abraha, ένας αιτούμενος ασύλου από την Ερυθραία, εργάζεται κατά την διάρκεια της μαθητείας του στο Ντόρτμουντ, στην Γερμανία, τον Αύγουστο του 2015. INA FASSBENDER / REUTERS

Για να κατανοήσουμε τις οικονομικές προκλήσεις στην κρίση προσφύγων στην Ευρώπη [1], ας ξεκινήσουμε από ένα απίθανο μέρος: Το νησί Τόνγκα του Νότιου Ειρηνικού. Το 2006, η Παγκόσμια Τράπεζα [2] μεσολάβησε για μια συμφωνία μεταξύ αυτού του φτωχού μικρο-κράτους και της κοντινής Νέας Ζηλανδίας. Η Τόνγκα θα καλύψει την ανικανοποίητη ανάγκη της Νέας Ζηλανδίας για εργάτες στην συγκομιδή φρούτων, στέλνοντας μερικούς από τους πολίτες της στην πλούσια γείτονα˙ Η Νέα Ζηλανδία θα παράσχει σε αυτούς τους πολίτες απασχόληση. Το πείραμα αύξησε το εισόδημα [3] των συμμετεχόντων εργαζομένων από την Τόγκα με συντελεστή δέκα, ένα αποτέλεσμα που επισκίασε το πιθανό όφελος κάθε προγράμματος βοήθειας που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Με αυτό το εξαιρετικό άλμα στα εισοδήματα ήρθαν βελτιώσεις σε όλα, από την ποιότητα των σπιτιών των εργαζομένων μέχρι την σχολική επίδοση των παιδιών τους. Το πρόγραμμα δεν κόστισε στη Νέα Ζηλανδία τίποτα.

Alaska Facing Tough Choices Without Arctic Oil

The disappointing exploration results in the Chukchi Sea for Royal Dutch Shell was a huge blow to the company, and will set back oil development in the Arctic indefinitely. After spending $7 billion and eight years, walking away with nothing is hard to stomach.

But, Shell can always go elsewhere. Shortly after Shell announced that it was scrapping its entire Arctic Alaska campaign, Reuters reported that Shell won a bid to explore for oil and gas in the Black Sea in Bulgarian waters. An exploration deal could be finalized in October.

The Age of Infection

Kim Lewis collects dirt. For the past decade, he and his colleagues—all scientists in Massachusetts—have asked friends and family around the United States to send them 1-gallon Ziploc bags of backyard soil. It might not seem like much, but it turns out that a little grime can hold a trove of groundbreaking scientific discoveries.

In 2011, Lewis’s team began analyzing a bag of soil from a grassy field in Maine, focusing on bacteria naturally growing inside. The scientists mixed some of the dirt with water and nutrients—proteins, for instance, and potato starch—and poured the mixture over specially designed domino-sized plastic blocks punctured with dozens of tiny wells. Each minuscule compartment captured 20 microliters of the slurry, which, thanks to the dilution, contained just a single bacterial cell. Finally, the researchers packed the small plastic slabs in buckets with the remainder of the soil and left them alone for a month.

The insoluble Syrian problem: Only wrong answers?

Syria is the origin of many of Europe’s current security problems. Four years after the war there started, the West has no strategy for ending it; but neither does anyone else, including Russia.

It is understandable that Western leaders who have failed to end the war in Syria over the last four years should now be clutching at straws. They still need to clutch at the right straws, however. There are more ways to make things worse in Syria (and neighbouring countries) than to make them better. The EU needs to re-examine what it is doing, and have achievable objectives rather than lofty aspirations; and it should understand that all the other players in the conflict have their own objectives, most of which are incompatible with the West's. 

With or without you: Will Catalonia be Europe's next crisis?

Catalonia’s elections have caused more problems than they have solved. It is time for both Spain and Catalonia to start a national dialogue to reform Spain’s model of regional government. Otherwise, Catalonia will become Europe’s next crisis.

Mariano Rajoy, Spain’s conservative prime minister, comes from Galicia, on the north-western coast. By reputation, Galicians are so vague and elusive that – according to a Spanish joke – if you meet one on a staircase you cannot tell whether he is going up or down. Rajoy’s handling of the Catalonian problem has epitomised this uncertainty. His belief that the problem would simply disappear if he ignored it for long enough has led to a pseudo referendum that broke more things than it fixed. It is now time for him to face an uncomfortable truth; he should start a dialogue on Spain’s model of regional government.