Γιατί αποτυγχάνει η καταπολέμηση του εξτρεμισμού

Το 2014, ως ομιλήτρια σε ένα συνέδριο για την αντιμετώπιση του βίαιου εξτρεμισμού, αναγκάστηκα να πάρω τους διοργανωτές παράμερα για μια άβολη συζήτηση σχετικά με μια δημοσίευση στον λογαριασμό μου στο Twitter. Λίγο πριν παρουσιαστώ, ένας υποστηρικτής του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και της al-Sham (ISIS) μου έγραψε δημοσίως: «Σκότωσέ τους, έχεις την εμπιστοσύνη τους». Η λογική του ήταν απλή: Το συνέδριο θα ήταν η τέλεια ευκαιρία για εμπλοκή σε μαζικές δολοφονίες, γιατί αυτό θα ήταν κάτι που κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει. Ήξερε ότι το συνέδριο περιελάμβανε μια σειρά ανθρώπων που, όπως εγώ, εργάζονται καθημερινά για την καταπολέμηση της εξτρεμιστικής προπαγάνδας που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο από ανθρώπους σαν κι εκείνον.

Στιγμιότυπο μασκοφόρου που φέρεται να μιλά με βορειοαμερικανική προφορά σε ένα βίντεο που κυκλοφόρησε από μαχητές του ISIS τον Σεπτέμβριο του 2014. (FBI Handout / Courtesy Reuters)

Τέτοια περιστατικά -το να γίνεται κανείς μάρτυρας στην στόχευση κάποιων ανθρώπων για να συμμετάσχουν σε βίαιες δραστηριότητες ή να προβαίνουν σε απειλές μέσω των μέσων μαζικής δικτύωσης- δεν είναι ασυνήθιστα για όσους δουλεύουν στον τομέα μου. Το Σάββατο, μια ακόμα επίθεση με πυροβολισμούς έλαβε χώρα, αλλά αυτήν την φορά στην Κοπεγχάγη. Στις 7 Ιανουαρίου 2015, λίγες ημέρες μετά την επίθεση στο Παρίσι στην Charlie Hebdo, στην γαλλική σατιρική εφημερίδα, ένας υποστηρικτής του ISIS είχε διακηρύξει στο Twitter, «ο προφήτης μας δεν αποτελεί αστείο. Με την βοήθεια του Αλλάχ την επόμενη φορά θα χτυπήσουμε την Δανία #CharlieHebdo». Το tweet κατέβηκε αμέσως, αλλά το ερώτημα παραμένει: Τι γίνεται για την αντιμετώπιση του βίαιου εξτρεμισμού;

Japan Reconsiders Military Engagement Overseas

In one of the most significant changes to Tokyo's foreign aid charter in more than a decade, the Japanese Cabinet has modified the rules for its overseas assistance fund to allow support for foreign militaries engaged in non-combat activities. The evolution of the Official Development Assistance fund (ODA), now known as the Development Cooperation Charter, means that Japan can expand the scope of its activities abroad, previously limited to grants, aid, technical cooperation and infrastructure development.

Tokyo is attempting to redefine itself internationally in response to evolving regional, economic and security threats. As a result, Japan must take increasing responsibility for its overseas activities and manage the risk associated with its maturing foreign policy. The expanded charter is not completely groundbreaking, but it is one of many steps reflecting Japan's 21st century aspirations. The biggest question, though, is not the extent of Japan's transformation from a post-war model, but whether Tokyo can afford it.

Νέος Ψυχρός Πόλεμος προ των Πυλών : Όταν η Ρωσική Αρκούδα βρυχάται κάνοντας επιδρομές κοντά στο Ηνωμένο Βασίλειο

Η κρίση της Ουκρανίας έχει φέρει Δύση και Ρωσία στα πρόθυρα μιας επικίνδυνης αντιπαράθεσης, μιας επιστροφής στο Ψυχρό Πόλεμο με απρόβλεπτες επιπτώσεις τόσο για την ευρωπαϊκή όσο και για την παγκόσμια ασφάλεια. 

Η κατάσταση είναι τεταμένη και Βλαντιμίρ Πούτιν πήρε άμεσα θέση χαρακτηρίζοντας ως αυταπάτη την πεποίθηση άλλων χωρών ότι μπορούν να έχουν στρατιωτική υπέροχη έναντι της Ρωσίας.

It’s Time to Kick Germany Out of the Eurozone

Last year, Germany racked up a record trade surplus of 217 billion euros ($246 billion), second only to China in global export dominance. To some, this made Germany a bright spot in an otherwise anemic eurozone economy — a “growth driver,” as the German finance minister, Wolfgang Schäuble, puts it. In fact, Germany’s chronic trade surpluses lie at the heart of Europe’s problems; far from boosting the global economy, they are dragging it down. The best way to end this perverse situation is for Germany to leave the eurozone.

No, we can't: Why Podemos is not Syriza

2015 will be a hectic year for the Spanish electorate. Over the next few months, Spain, a decentralised state with 17 different regional parliaments, will hold four different elections: to the Andalusian Parliament in March; regional and local elections in the rest of Spain in May; to the Catalonian Parliament in September; and a general election no later than December. All eyes are set on one party: Podemos (‘We can’), the rising star of the Spanish political landscape. Does Podemos stand a real chance of taking power? And what does Podemos really want?

Podemos’ origins are rooted in the 2011 indignado (indignant ones) movement which conveyed some citizens’ weariness with the Spanish political and economic situation and prompted many to vent their outrage on the streets. These protestors did not represent any particular political force. Critics accused them of not having a clear message, of lacking leadership and of staying out of formal politics. It gradually became clear that, without an organised structure and leadership, the movement would not succeed in addressing Spain’s most urgent problems. In January 2014, some of the most active people behind the movement (including university professors, economists and trade unionists) founded a new party to try to use indignation to achieve political change.

Συμφωνία - ανάσα

Με μία βήμα προς βήμα προσέγγιση, η οποία θα επιτρέψει τη σταδιακή «αποκατάσταση της εμπιστοσύνης», όπως είπε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, θα υλοποιηθεί η συμφωνία για τετράμηνη παράταση που επιτεύχθηκε το βράδυ της Παρασκευής στο Eurogroup.



Είμαστε ξανά σε πολύ καλό έδαφος ανέφερε ο πρόεδρος του Eurogroup, καθώς καταφέραμε μετά από κοπιαστική και εντατική εργασία να φθάσουμε σε μια κατ΄αρχήν συμφωνία, η οποία προβλέπει τετράμηνη παράταση του ελληνικού προγράμματος, με παράλληλα παράταση των ομολόγων του EFSF.