Αγωνία στην Αθήνα: Το παιχνίδι είναι στημένο εναντίον της Ελλάδας

Σε ένα πρόσφατο άρθρο στο Foreign Affairs [1], έγραψα ότι, στις διαπραγματεύσεις για το ελληνικό πακέτο διάσωσης, ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα ήταν πιθανόν να υπογράψει την προτεινόμενη από την ΕΕ συμφωνία για το χρέος και το ελληνικό κοινοβούλιο να επικυρώσει την συμφωνία. Ο λόγος; Η ομοφωνία όσων λαμβάνουν αποφάσεις εντός της ΕΕ και ο έλεγχος της ΕΚΤ επί της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών δίνουν το πάνω χέρι στην ΕΕ.

Διαδηλωτές φωνάζουν συνθήματα κατά της λιτότητας στην διάρκεια διαδήλωσης για την στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης στην Λισαβόνα, στην Πορτογαλία, στις 22 Ιουνίου 2015. RAFAEL MARCHANTE / REUTERS

Καθώς γράφω αυτό το δεύτερο κείμενο (στις 23 Ιουνίου 2015), δεν ξέρω αν οι προβλέψεις μου ήταν ακριβείς. Υπάρχει ακόμα μεγάλη αβεβαιότητα σχετικά με το αν η Ελλάδα θα αποδεχθεί ή θα απορρίψει την τρέχουσα προσφορά της ΕΕ (η οποία μπορεί να είναι ελαφρώς τροποποιημένη) ή, αντί για αυτό θα παρατείνει την αγωνία της, και του κόσμου, με το να πάρει μια ακόμα παράταση.

The Jihadist Trap of Here and Now

In recent weeks, I have found myself spending a lot of time thinking about the jihadist strategy of al Qaeda and how it compares to that of the Islamic State. Earlier this month, I wrote about the possibility that the al Qaeda brand of jihadism could outlast that of the Islamic State. Last week, I wrote about how ideologies are harder to kill than individuals, focusing on the effect that the death of al Qaeda in the Arabian Peninsula leader Nasir al-Wahayshi will have on the group and the wider global jihadist movement.

But beyond the impact of leaders like al-Wahayshi, there are other facets of strategy that will influence the war for the soul of jihadism. Specifically, I am talking about time and place. Both al Qaeda and the Islamic State seek to establish a global caliphate, but both differ quite starkly in how to accomplish this task and how soon it can be achieved.

The four horsemen circling the European Council summit

Simultaneous crises are the new normal. Europe’s leaders must confront a quartet of challenges if they want to prevent the European Union falling apart.

Four horsemen will be circling around this week’s European Council. They represent four crises that threaten the EU: ‘Grexit’; the Mediterranean migration crisis; Russian aggression; and Britain’s threat to leave if the club is not reformed. Any of these issues could dominate the European Council’s agenda: each could alter the fundamental character of the Union. While none of them is particularly new – Greece's economic and financial woes have troubled the EU for six years – they are circling together and affecting each other.