Απ’ έξω, η κατάσταση στην Ουκρανία φαίνεται εύκολο να συνοψιστεί. Ειρηνικές διαδηλώσεις υπέρ των στενότερων δεσμών με την ΕΕ στην πλατεία τού Κιέβου, Μαϊντάν, προκάλεσαν μια βίαιη καταστολή, η οποία με την σειρά της οδήγησε στην αποπομπή τού τότε προέδρου, Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Μετά από αυτό, η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία. Υπήρξαν από τότε βίαιες δονήσεις σε πόλεις όπως η Οδησσός, και υποστηριζόμενοι από την Ρωσία αυτονομιστές στις αυτοανακηρυχθείσες Λαϊκές Δημοκρατίες τού Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ συνέχισαν να πραγματοποιούν βάναυσες ανταρσίες.
Χαρτονομίσματα του ουκρανικού hryvnia. (Gleb Garanich / Courtesy Reuters)
Ένα τέλος σε όλον αυτό τον θάνατο και την καταστροφή θα φέρει κάποια ανάπαυλα στη νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας, με επικεφαλής τον πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο. Ωστόσο, μετά από μια πιο προσεκτική εξέταση, είναι σαφές ότι αυτό από μόνο του δεν θα είναι αρκετό για να θέσει την χώρα σε μια πραγματικά νέα πορεία. Για να γίνει αυτό, η Ουκρανία πρέπει να ξεπεράσει τα προβλήματα που την αυτοτραυματίζουν, ιδίως την αχαλίνωτη και διάχυτη διαφθορά.
