Αμφισβητεί κανείς το ρόλο της σύγχρονης Τουρκίας, των
Ερντογάν και Νταβούτογλου, ως περιφερειακής υπερδύναμης; Αμφισβητεί κανείς την
ευφυΐα του Δρ. Νταβούτογλου, ως ηγέτη της εξωτερικής πολιτικής της γείτονος
χώρας; Αμφισβητεί κανείς τη θεωρία του επεκτατισμού, ως γενικού γνώμονα άσκησης
της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας (παρεμπιπτόντως μόνο τα νησιά του Ιονίου
πελάγους δεν έχουν ακόμη προσθέσει στους «χάρτες» τους);
Ασφαλώς, τα παραπάνω ερωτήματα είναι ρητορικά, αφού σχεδόν
όλοι συμφωνούμε πως η απάντηση είναι, όχι. Τα πραγματικά ερωτήματα, λοιπόν,
είναι γιατί η Τουρκία τα μαζεύει σιγά σιγά στο ζήτημα της «κατάρριψης» του
μαχητικού της από την Συρία; Θα έχανε ποτέ η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία
της γείτονος χώρας την ευκαιρία μιας πολεμικής σύρραξης, ενώ μάλιστα έχει και
το διεθνές περιβάλλον με το μέρος της, για να αναθεωρήσει-επεκτείνει τα σύνορά
της; (Συγκεκριμένα, θα έκανε τη δουλεία για της ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στο
ΝΑΤΟ) Ή έγινε, εν μια πρωία, η Τουρκία, από αναθεωρητική δύναμη της
νοτιοανατολικής Μεσογείου, παράγων σταθερότητας για την περιοχή;