Στις 31 Μαρτίου, η Παλαιστίνη αποδέχθηκε την δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου -ή, με άλλα λόγια, το ΔΠΔ δέχεται ότι η Παλαιστίνη αποδέχεται την δικαιοδοσία του. Αυτή η δυσκολότερη διατύπωση φαίνεται πιο ακριβής, δεδομένου ότι το σημαντικότερο δεν είναι η δονκιχωτική προσπάθεια της Παλαιστίνης να ενταχθεί στο Δικαστήριο της Χάγης, αλλά το γεγονός ότι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο αναγνωρίζει αυτήν της την δυνατότητα.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Παλαιστίνης, Riad al-Malki, αποχωρεί από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τον Αύγουστο του 2014. (Toussaint Kluiters / Courtesy Reuters)
Οι αξιώσεις της Παλαιστίνης για απόκτηση κρατικής υπόστασης δεν είναι κάτι καινούργιο. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι η Παλαιστίνη διεκδικεί πλέον (και καταφέρνει να κατακτήσει) την ένταξή της σε διεθνείς οργανισμούς. Καθώς η Παλαιστίνη, όμως, εξακολουθεί να έχει ελάχιστες ιδιότητες πραγματικού κράτους, η τάση αυτή υπόσχεται πληθώρα αναταραχών και προβλημάτων -τόσο για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και το Ισραήλ, όσο και για την ίδια την Παλαιστίνη. Κι αυτό αποτελεί υπενθύμιση ότι σε έναν κόσμο κρατών, το ζήτημα της κρατικής υπόστασης έχει σημασία. Για τους Παλαιστίνιους, η κρατική υπόσταση είναι μια αυταπάτη που αξίζει να έχουν, κι ένα πρόβλημα που αξίζει να δημιουργήσουν.