Μετά από την τραγωδία της Λαμπεντούσα τον Οκτώβριο του περασμένου έτους, στην οποία πνίγηκαν περισσότεροι από 500 μετανάστες, το ιταλικό ναυτικό ξεκίνησε ένα εξελιγμένο πρόγραμμα θαλάσσιας διάσωσης. Η επιχείρηση Mare Nostrum έχει βοηθήσει στη διάσωση περισσότερων από 100.000 ανθρώπων, πέντε φορές περισσότερους από αυτούς που διεσώθησαν το 2013. Ο αυξημένος αυτός αριθμός μπορεί να εξηγηθεί από τον αυξημένο αριθμό των συγκρούσεων στην γειτονιά μας (μαζί με την αδράνειά μας σε αυτές τις συγκρούσεις), από τη Λιβύη μέχρι το Ιράκ μέσω της Συρίας, αλλά επίσης στο Κέρας της Αφρικής (Ερυθραία και Σομαλία), την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και το Σουδάν.
Καθώς το ιταλικό πρόγραμμα πλησιάζει στο τέλος του, η Ευρωπαϊκή Ένωση προετοιμάζεται να το αντικαταστήσει με τη δική της επιχείρηση, που ονομάζεται Triton. Αλλά πριν από λίγες ημέρες μάθαμε, χάρη στην βρετανική κυβέρνηση, ότι η μεσογειακή θαλάσσια αποστολή διάσωσης είναι ένα κίνητρο για την παράνομη μετανάστευση, και ως εκ τούτου η Κυβέρνηση και η Αυτή Μεγαλειότης αρνούνται να τη χρηματοδοτήσουν. Η άψογη λογική αυτού του επιχειρήματος πρέπει να αναγνωριστεί: όσο πιο επικίνδυνη η δίοδος προς την Ευρώπη, τόσο περισσότεροι μετανάστες πνίγονται, τόσο λιγότεροι θα τολμήσουν να κάνουν το ταξίδι. Ακολουθώντας την ίδια λογική, η Ισπανία θα πρέπει να βάλει ηλεκτροφόρους φράκτες στην Ceuta και στην Melilla, τις πόλεις της στην βόρεια ακτή της Αφρικής. Είναι αλήθεια, οι πρώτοι μετανάστες που επιχείρησαν να τους περάσουν, θα τραυματιζόταν σοβαρά, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μακροπρόθεσμα, ο αριθμός όσων επιχειρούσαν να πηδήξουν τους φράκτες, θα μειωνόταν.