Κάθε υπουργός Οικονομικών που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να αποτίσει φόρο τιμής στη ρήση ότι ο ίδιος ο κλάδος θα πρέπει να πληρώσει για κάθε προβληματική τράπεζα. Αλλά όταν η προβληματική τράπεζα αποδεικνύεται ότι είναι στη χώρα του, ο τόνος αλλάζει αμέσως και βρίσκονται γρήγορα δικαιολογίες που να εξηγούν γιατί σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση είναι απαραίτητη η έγχυση δημόσιου χρήματος. Η επίσημη δικαιολογία είναι συνήθως ότι η τράπεζα έχει μόνο πρόβλημα ρευστότητας και ότι οι αγορές απλώς δεν αναγνωρίζουν ότι είναι πραγματικά φερέγγυα μακροπρόθεσμα. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν συχνά στενοί δεσμοί μεταξύ των κατόχων των ιδίων κεφαλαίων και του χρέους των τραπεζών, με την εθνική πολιτική τάξη.
Επιπλέον, το όνειρο της εξυγίανσης τραπεζών χωρίς να καταφύγουμε σε δημόσια χρήματα γίνεται εφιάλτης σε περίπτωση μιας συστημικής κρίσης. Η εμπειρία έχει αποδείξει ότι μια συστημική κρίση μπορεί να πάει από το κακό στο χειρότερο εάν ο δημόσιος τομέας αρνηθεί να παρέμβει.