Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 το ζήτημα της ονομασίας
των Σκοπίων όχι μόνο ταλανίζει, αλλά κατά κύριο λόγο μονοπωλεί την Ελληνική
Εξωτερική Πολιτική. Ποιος, από τους αδαείς που κυβερνούσαν την δεκαετία του ’50
την Ελλάδα, να φανταζόταν ότι η εκούσια συναίνεση τους να ονομαστεί το νότιο
τμήμα της Γιουγκοσλαβίας σε «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» θα
δημιουργούσε μετά από 40 χρόνια τόσα προβλήματα στην άσκηση της εξωτερικής της
πολιτικής.
Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι πως η Ελλάδα αυτοπαγιδεύθηκε όχι μια, αλλά πολλές φορές στην προσπάθεια της να βρει συμμάχους και λύση στο ζήτημα της ονομασίας. Μετά τη διάλυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, όταν το ζήτημα άρχισε να λαμβάνει διαστάσεις, η πολιτική ηγεσίας της χώρας μας αντί να σταθμίσει τα δεδομένα, να εκμεταλλευτεί την αδυναμία μιας τόσο νέας και ανίσχυρης κρατικής οντότητας και να δώσει τέλος στο πρόβλημα, περιορίστηκε σε κραυγές αγωνίας και συλλαλητήρια διαμαρτυρίας, επικοινωνώντας όσο πιο λανθασμένα μπορούσε τα δίκαια και τις ανησυχίες της στη διεθνή κοινότητα.
