Η λιτότητα δαγκώνει

Πολίτες περπατούν μπροστά από το κτίριο της Bank of England στο κεντρικό Λονδίνο, στις 3 Ιουνίου 2008. ALESSIA PIERDOMENICO / REUTERS

Η νίκη του Βρετανού πρωθυπουργού, Ντέιβιντ Κάμερον, και του Συντηρητικού Κόμματος στις γενικές εκλογές αυτόν τον Μάιο κατέρριψε τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις [1] και σίγουρα εξέπληξε ακόμα και τον ίδιο τον Κάμερον. Παρά το γεγονός ότι προήδρευσαν κατά την διάρκεια μιας 5ετούς περιόδου λιτότητας και περικοπών του κοινωνικού προϋπολογισμού, μείωσης των μισθών πάνω από 8% από την κορύφωσή τους το 2007 [2], μηδενικής αύξησης της εθνικής παραγωγικότητας [3] (η οποία αντανακλά την αύξηση της μερικής απασχόλησης στην χαμηλής ειδίκευσης εργασία [4] από την αρχή της κρίσης), και δεν πέτυχε τους στόχους του προϋπολογισμού [5], το εκλογικό σώμα δεν τιμώρησε τους Συντηρητικούς, αλλά μάλλον τον μικρό εταίρο του συνασπισμού τους, τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, οι οποίοι έχασαν τις 57 έδρες τους εκτός από 8 στην Βουλή των Κοινοτήτων. Η αποτυχία του Εργατικού Κόμματος να βελτιώσει σημαντικά τις αδύναμες επιδόσεις του 2010, σε συνδυασμό με τις ιδιορρυθμίες του πλειοψηφικού (first-past-the-post) εκλογικού συστήματος του Ηνωμένου Βασιλείου, συμπλήρωσε όσα απαιτούνταν για την εξασφάλιση της νίκης των Συντηρητικών.

Το Ιράν και οι Άραβες γείτονές του πρέπει να συζητήσουν

Καθώς τόσο οι Αμερικανοί και Ιρανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι εργάζονται στο Ιράκ για να σταματήσουν τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους, η ανήσυχη συνύπαρξή τους υπογραμμίζει πόσο δύσκολο είναι να εκτονωθούν οι συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή. Για να υπάρχει οποιαδήποτε επίδραση, το Ιράν πρέπει να συμμετέχει ως εταίρος. Και αυτή η δέσμευση ξεκινάει με τους γείτονες της Τεχεράνης του Αραβικού Κόλπου.

The ISIS March Continues: From Ramadi on to Baghdad?

Once again, in less than a year, Iraqi soldiers abandoned their positions en masse and fled in the face of advancing Islamic State forces. The fall of the city of Ramadi, the provincial capital of Anbar province, leaves no doubt about the jihadi group’s capabilities: Despite U.S. attempts to paint it as a gravely weakened organization, the Islamic State remains a powerful force that is on the offensive in several key fronts across Syria and Iraq.

A Net Assessment of the World

A pretentious title requires a modest beginning. The world has increasingly destabilized and it is necessary to try to state, as clearly as possible, what has happened and why. This is not because the world is uniquely disorderly; it is that disorder takes a different form each time, though it is always complex.

To put it simply, a vast swath of the Eurasian landmass (understood to be Europe and Asia together) is in political, military and economic disarray. Europe and China are struggling with the consequences of the 2008 crisis, which left not only economic but institutional challenges. Russia is undergoing a geopolitical crisis in Ukraine and an economic problem at home. The Arab world, from the Levant to Iran, from the Turkish border through the Arabian Peninsula, is embroiled in politically destabilizing warfare. The Western Hemisphere is relatively stable, as is the Asian Archipelago. But Eurasia is destabilizing in multiple dimensions.

The Riga Summit: Enter, pursued by a bear

The Eastern Partnership summit in Riga on May 21st-22nd will be a gloomy affair. Russia’s aggressive behaviour has put EU member-states on the defensive. Enthusiasm for further integration between the EU and its Eastern neighbours is on the wane. But Europe should be bolder: a grey zone to its east is not in the EU's interests.



 The Latvian Foreign Minister, Edgars Rinkēvičs, said in February that the EU’s meeting with its eastern partners would be a “survival summit”. The run-up to the meeting suggests that the Eastern Partnership will still be in a critical condition after Riga. The six partners (Armenia, Azerbaijan, Belarus, Georgia, Moldova and Ukraine) are a disparate group, and EU member-states are divided in their views of the partnership’s future. Here are five steps to save the Eastern Partnership.