Israelis, Saudis and the Iranian Agreement

A deal between Iran and the P-5+1 (the five permanent members of the U.N. Security Council plus Germany) was reached Saturday night. The Iranians agreed to certain limitations on their nuclear program while the P-5+1 agreed to remove certain economic sanctions. The next negotiation, scheduled for six months from now depending on both sides' adherence to the current agreement, will seek a more permanent resolution. The key players in this were the United States and Iran. The mere fact that the U.S. secretary of state would meet openly with the Iranian foreign minister would have been difficult to imagine a few months ago, and unthinkable at the beginning of the Islamic republic. 

The U.S. goal is to eliminate Iran's nuclear weapons before they are built, without the United States having to take military action to eliminate them. While it is commonly assumed that the United States could eliminate the Iranian nuclear program at will with airstrikes, as with most military actions, doing so would be more difficult and riskier than it might appear at first glance. The United States in effect has now traded a risky and unpredictable air campaign for some controls over the Iranian nuclear program. 

Ο Ρουχανί ως Γκορμπατσόφ: Τι είναι αυτό που κάνει έναν πραγματικό μεταρρυθμιστή;

Θα μπορούσε ο Ιρανός πρόεδρος Χασάν Ρουχανί να γίνει ένας άλλος Μιχαήλ Γκορμπατσόφ - ένας πραγματικός μεταρρυθμιστής που ανοίγει το πολιτικό σύστημα της χώρας του και δημιουργεί το περιθώριο για εξομάλυνση σχέσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη;

Ο πρώην πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, απευθύνεται σε φοιτητές σε επίσκεψή του στο Διεθνές Πανεπιστήμιο στη Μόσχα, στις 9 Φεβρουαρίου του 2012. (Denis Sinyakov/Courtesy Reuters)

Οι ιστορικές αναλογίες είναι πάντοτε φορτισμένες, φυσικά, και οι ηγέτες που πρωταγωνίστησαν ως μεταρρυθμιστές αφήνουν σχεδόν πάντα στον απόηχό τους μια απογοήτευση. Επιπλέον, η κριτική είναι ακόμα ζωηρή για το αν μια πυρηνική συμφωνία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ιράν, η οποία θα ανοίξει την πόρτα για μια χαλάρωση των επώδυνων κυρώσεων, είναι έστω μια καλή ιδέα - οι λεπτομέρειες της συμφωνίας έχουν πολύ μεγάλη σημασία.

Λιβύη: Μια διέξοδος από την κρίση;

Οι τελευταίες εβδομάδες στη Λιβύη είχαν μάλλον σκαμπανεβάσματα: περισσότερες συγκρούσεις μεταξύ πολιτοφυλακών, περισσότερη αιματοχυσία, λιγότερη παραγωγή πετρελαίου και συνεχόμενη επιδείνωση της κρατικής εξουσίας. Μόνο την περασμένη Παρασκευή, περισσότερα από 40 άτομα σκοτώθηκαν και δεκάδες τραυματίστηκαν στην Τρίπολη. Δεδομένης της κατάστασης κατά τα τελευταία δύο χρόνια, θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί πού είναι η είδηση: Μετά την πτώση του Gaddafi η Λιβύη παρασύρεται στο χάος. Παρ ΄όλα αυτά, υπάρχει μια είδηση που χρήζει σκέψης, τόσο για τους Αμερικανούς, όσο και για τους Ευρωπαίους φορείς χάραξης πολιτικής, οι οποίοι προσπαθούν να κατανοήσουν πώς θα φαίνεται η συμβολή τους στη σταθεροποίηση της χώρας.

Οι συγκρούσεις που αναφέρθηκαν δεν είναι μεταξύ των πολιτοφυλακών, αλλά μάλλον μεταξύ του μη βίαιου τμήματος της κοινωνίας της Λιβύης και των αυτοαποκαλούμενων επαναστατών  (Thuwwar όπως αυτοαποκαλούνται οι πολιτοφύλακες στα αραβικά). Ένας σημαντικός αριθμός των  θυμάτων της Παρασκευής σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια μιας λαϊκής διαδήλωσης εναντίον μιας εκ των πολιτοφυλακών της Τρίπολης. Αυτά τα επεισόδια δεν ήταν τα πρώτα του είδους τους (παρόμοια επεισόδια έλαβαν χώρα κατά το παρελθόν στη Βεγγάζη και σε άλλα μέρη της Λιβύης) και, παρά την αιματοχυσία, δεν ήταν τα τελευταία. Λίγες μέρες αργότερα, εκατοντάδες γυναίκες αψήφησαν τους thuwwar και διαδήλωσαν εναντίον τους. Αυτή είναι μια τάση που μπορεί να παρατηρηθεί και σε άλλα μέρη της Μέσης Ανατολής, ιδίως σε περιοχές της Συρίας υπό τον έλεγχο των ριζοσπαστικών ισλαμικών ομάδων. Μέρος της αδυναμίας αυτών των λαϊκών εξεγέρσεων, που σήμερα στρέφονται εναντίον ένοπλων ομάδων μετά τη γέννησή τους με στόχο την καταπολέμηση των καθεστώτων, πηγάζει από την εγγενή ασυμμετρία μεταξύ των ειρηνικών διαδηλωτών και των ενόπλων. Ένας άλλος παράγοντας που εξηγεί την αδυναμία αυτών των μη βίαιων δυνάμεων είναι και τα ζητήματα ηλικίας και φύλων.

Karzai tells Susan Rice of more demands for accord extending U.S. troop presence

Efforts by the United States and Afghanistan to finalize a long-term security arrangement appeared on the brink of collapse Monday as Afghan President Hamid Karzai made a new set of demands, and the Obama administration said it would be forced to begin planning for a complete withdrawal of U.S. forces at the end of 2014.

NICHOLAS KAMM/AFP/Getty Images - National Security Advisor Susan Rice speaks about the situation in Syria in this September 9, 2013 file photo. US national security adviser Susan Rice is in Afghanistan, where she met with President Hamid Karzai.

In a two-hour meeting here, Susan E. Rice, President Obama’s top national security adviser, told Karzai that if he failed to sign the bilateral security agreement by the end of this year, the United States would have “no choice” but to prepare for withdrawal, according to a statement by the National Security Council in Washington.

Οι Κοινές Ενεργειακές Υποδομές Ανοίγουν την Όρεξη των Επενδυτών - Το Παράδειγμα του ΤΑΡ

Βατήρας για την αναθέρμανση του επενδυτικού ενδιαφέροντος στην Ευρώπη θεωρούνται οι Κοινές Ενεργειακές Υποδομές, που ήδη άρχισαν να συγκεντρώνουν και θα συνεχίσουν να προσελκύουν την προσοχή των χρηματοοικονομικών επενδυτών. Ο TAP, που έχει λάβει σφραγίδα PCI, θεωρείται, μάλιστα, ένα πρώτο καλό παράδειγμα εμπλοκής και συνύπαρξης ιδιωτών επενδυτών, παρά τις διαφορετικές επενδυτικές προτεραιότητες τους.

Αυτό είναι ένα από τα συμπεράσματα του European Autumn Gas Conference, που διοργάνωσε η ENI στις Βρυξέλλες. Για να μπορέσει, όμως, να διευκολυνθεί και να ενισχυθεί το ενδιαφέρον των επενδυτών για τα Έργα Κοινών Υποδομών τίθενται ορισμένες προϋποθέσεις. Ο διευθυντής Εξωτερικών Υποθέσεων του TAP Μάικλ Χόφμαν επισήμανε ότι η ιεράρχηση των έργων αυτών είναι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένη, καλώντας τους πολιτικούς να κατανοήσουν καλύτερα τις οικονομικές επιπτώσεις των διαφόρων έργων. Μια ανάλυση κόστους-οφέλους, είπε, θα πρέπει να αποτελέσει το σημείο εκκίνησης για οποιαδήποτε απόφαση από τις Βρυξέλλες. Μια τέτοια αλλαγή οπτικής θα μπορούσε να αυξήσει, κατά τον κ. Χόφμαν, την εμπλοκή των ιδιωτικών επιχειρήσεων, κάτι που συνέβη με την περίπτωση του TAP.