Καθώς το ποσό των χρημάτων που φέρνουν στο σπίτι τους τα κορυφαία εισοδήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει αυξηθεί κατά τις τελευταίες δεκαετίες, το ίδιο, επίσης, έχει κάνει η λαϊκή ανησυχία για την οικονομική ανισότητα - κάτι που το κίνημα Occupy Wall Street υπενθύμισε δυνατά στους Αμερικανούς το 2011. Ένα μεγάλο μέρος της οργής έχει ως επίκεντρο τις αμοιβές των στελεχών των κορυφαίων επιχειρήσεων των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι υποτίθεται ότι απολαμβάνουν διαρκώς αυξανόμενες αποδοχές, ενώ τα εισοδήματα του χαμηλότερου επιπέδου εργαζομένων έχουν παραμείνει στάσιμα. «Οι Αμερικανοί εργαζόμενοι πρέπει να τα καταφέρουν με λιγότερα», κατήγγειλε μια υπάλληλος του AFL-CIO (στμ: το American Federation of Labor and Congress of Industrial Organizations, η μεγαλύτερη εθνική ομοσπονδία ενώσεων εργαζομένων στις ΗΠΑ) στην εφημερίδα The New York Times πέρσι, «ενώ οι CEO ποτέ δεν ήταν καλύτερα». (Οι Ευρωπαίοι επίσης ασχολήθηκαν με αυτά τα ζητήματα, με την ΕΕ να προτείνει κανόνες που θα θέσουν ανώτατο όριο στα μπόνους των τραπεζιτών).
Δωμάτιο με θέα: επιχειρηματίες βλέπουν τις διαδηλώσεις των Αμερικανών «αγανακτισμένων» (δηλαδή το κίνημα Occupy Wall Street) τον Μάιο του 2012. Mike Segar/Reuters
Μέρος του προβλήματος, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, είναι ότι τα εταιρικά διοικητικά συμβούλια που καθορίζουν τα πακέτα αποδοχών των CEO έχουν διακόψει τη σχέση μεταξύ του μισθού και των επιτευγμάτων. Οι Lucian Bebchuk και Jesse Fried, οι συγγραφείς το 2004 του βιβλίου με τίτλο Pay Without Performance (Πληρωμή χωρίς Επιδόσεις), καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «οι λανθασμένες ρυθμίσεις αμοιβών δεν περιορίζονται σε ένα μικρό αριθμό “σάπιων μήλων”. Είναι ευρέως διαδεδομένες, επίμονες και συστηματικές». Ο Mihir Desai του Harvard Business School, ισχυρίστηκε ότι τα στρεβλά κίνητρα για τα στελέχη έχουν τροφοδοτήσει «τις δίδυμες κρίσεις του σύγχρονου αμερικανικού καπιταλισμού: επανειλημμένες διοικητικές αποτυχίες … και αύξηση της εισοδηματικής ανισότητας».