Το 2014 η Ευρώπη βρέθηκε να περιβάλλεται από κρίσεις. Στα ανατολικά, η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία και ξέσπασε πόλεμος στην Ανατολική Ουκρανία. Η μνημειώδης συμφωνία το 2013 μεταξύ του Κοσσυφοπεδίου και της Σερβίας, έληξε το 2014 σε πολύ λιγότερο σταθερό έδαφος, με επιδείνωση της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης και στις δύο χώρες και στην γειτονική Βοσνία. Στο νότο, το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος σημείωσε εντυπωσιακή προώθηση σε όλη την Συρία και το Βόρειο Ιράκ. Ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίστηκε στη Συρία, δημιουργώντας μια κρίση προσφύγων σε μια τρομακτική κλίμακα, και ξεκίνησε στη Λιβύη. Και το αυταρχικό καθεστώς στην Αίγυπτο συνέχισε την βίαιη καταστολή του εναντίον της αντιπολίτευσης, εξαλείφοντας κάθε εναπομείνασα ελπίδα ότι η Ευρώπη μπορεί ακόμη να πιστεύει σε μια δημοκρατική πρόοδο για την χώρα. Οι συγκρούσεις στην γειτονιά επίσης κατέληξαν σε μια κρίση προσφύγων στη Μεσόγειο, καθώς όλο και μεγαλύτεροι αριθμοί ανθρώπων προσπάθησαν να περάσουν τις βόρειες ακτές της, και δυστυχώς, περισσότερες ζωές χάθηκαν στη διαδικασία.
Μέσα στην Ευρώπη επίσης, υπήρξαν πολλά για να ανησυχεί κανείς. Η οικονομική ανάκαμψη παρέμεινε άγνωστη και τα κράτη-μέλη συνέχισαν να διαφωνούν για το πώς να τονωθεί η ανάπτυξη, Ο συνδυασμός χαμηλής ανάπτυξης και χαμηλού πληθωρισμού, είναι ιδιαίτερα προβληματικός για χώρες με υψηλό χρέος όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία. Η γαλλική οικονομία δεν μπορούσε να βγει από την ύφεση και η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν ξανά κρίσιμη μέχρι το τέλος του έτους. Ακόμη και ο μοχλός της οικονομίας της ευρωζώνης, η Γερμανία, απέδωσε χαμηλότερα των προσδοκιών. Το αποτέλεσμα για τις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον Μάιο, ανέδειξε το εύρος στο οποίο οι ανησυχίες για την επίδραση των πολιτικών λιτότητας και την μετανάστευση, έχουν τροφοδοτήσει την άνοδο της ακροδεξιάς και των αντί-ευρωπαϊκών κομμάτων ανά την ήπειρο.