ΦΟΒΟΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΠΟΛΥΣ ΦΟΒΟΣ…

Αμφισβητεί κανείς το ρόλο της σύγχρονης Τουρκίας, των Ερντογάν και Νταβούτογλου, ως περιφερειακής υπερδύναμης; Αμφισβητεί κανείς την ευφυΐα του Δρ. Νταβούτογλου, ως ηγέτη της εξωτερικής πολιτικής της γείτονος χώρας; Αμφισβητεί κανείς τη θεωρία του επεκτατισμού, ως γενικού γνώμονα άσκησης της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας (παρεμπιπτόντως μόνο τα νησιά του Ιονίου πελάγους δεν έχουν ακόμη προσθέσει στους «χάρτες» τους);

Ασφαλώς, τα παραπάνω ερωτήματα είναι ρητορικά, αφού σχεδόν όλοι συμφωνούμε πως η απάντηση είναι, όχι. Τα πραγματικά ερωτήματα, λοιπόν, είναι γιατί η Τουρκία τα μαζεύει σιγά σιγά στο ζήτημα της «κατάρριψης» του μαχητικού της από την Συρία; Θα έχανε ποτέ η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της γείτονος χώρας την ευκαιρία μιας πολεμικής σύρραξης, ενώ μάλιστα έχει και το διεθνές περιβάλλον με το μέρος της, για να αναθεωρήσει-επεκτείνει τα σύνορά της; (Συγκεκριμένα, θα έκανε τη δουλεία για της ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ) Ή έγινε, εν μια πρωία, η Τουρκία, από αναθεωρητική δύναμη της νοτιοανατολικής Μεσογείου, παράγων σταθερότητας για την περιοχή; 

Πιστεύω, πρώτον ότι το διεθνές περιβάλλον δεν ευνοεί για πολεμικές επεμβάσεις «τύπου Λιβύης», ειδικά μετά την επιστροφή του Τσάρου Πούτιν στον προεδρικό του θώκο. Δεύτερον, όσο δυνατή και να παρουσιάζεται η Τουρκία στην περιοχή (αδιαμφισβήτητα έχει μεγάλη δύναμη) δεν είναι τέτοιου βεληνεκούς η στρατιωτική της δύναμη ώστε να ανοίγει και να κλείνει πολεμικά μέτωπα επιτυχημένα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Τρίτον, φαινομενικά η Τουρκία προκαλεί τόσο σεβασμό όσο και φόβο στους άσπονδους φίλους της στην περιοχή. Σκεφτείτε ότι θα ήταν βούτυρο στο ψωμί όλων όσων την περιμένουν στη γωνία τόσα χρόνια (τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της), να αρχίσουν να χτυπάνε σε πολλά μέτωπα γύρω της, όσο εκείνη θα προσπαθεί να προσεταιριστεί τμήμα των εδαφών της Συρίας.

Αν παρατηρήσετε το χάρτη γύρω από την Τουρκία θα διαπιστώσετε χώρες σε κάμψη, που δεν έχουν τίποτε άλλο να χάσουν σε μια πολεμική σύρραξη με αυτήν, παρά μόνο την φαινομενική τους ανεξαρτησία, με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα. Και φυσικά, μην αναμένετε τους Νατοϊκούς συμμάχους να προστρέξουν σε βοήθεια, είναι το μεγάλο οικονομικό κόστος στη μέση. Από την άλλη, η νέα Ρωσία εξακολουθεί να θέλει ελεύθερα τα στενά των Δαρδανελίων ή έστω φιλικά προσκείμενα σε εκείνη, για να μπορεί να πουλάει ανενόχλητη τα όπλα της, συνεπώς θα ήταν καλοδεχούμενο ένα νέο status quo στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Τι μας απομένει λοιπόν; Ο φόβος. Φόβος για την εμπλοκή σε έναν ανούσιο πόλεμο, φόβος μη γκρεμιστεί το οικονομικό θαύμα της Τουρκίας, φόβος γιατί ο μόνος που είναι δυνατόν να χάσει στην περιοχή, είναι μόνο αυτός που διαθέτει εθνικά κεφάλαια.

Αν με ρωτάτε, πόσο καλό είναι αυτό για την περιοχή, η απάντηση είναι ότι είναι πολύ καλό για όλους μας. Λίγος φόβος δεν βλάπτει, ίσα ίσα βάζει σε δεύτερες σκέψεις τις πολιτικό-στρατιωτικές ηγεσίες των χωρών και διασφαλίζει την ειρήνη. 

Παναγιώτης Ι. Ψύλλος