Για την τραπεζική ένωση της ΕΕ απαιτείται εκεχειρία, δεδομένης της δύσκολης σχέσης Βερολίνου-Φραγκφούρτης από την αρχή της κρίσης στην ευρωζώνη, σχέση όπου το Βερολίνο αναλαμβάνει συνήθως το ρόλο του κακού, υποστηρίζει ο Simon Nixon σε άρθρο γνώμης στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας WALL STREET JOURNAL, με τίτλο «A truce needed for Europe’s banking union».
Από πολλές απόψεις, οι διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών μοιάζουν περισσότερο τεχνικές και είναι κατ΄ουσίαν ασήμαντες, τονίζεται, ενώ αυτό που διαχωρίζει τις δύο πλευρές είναι το ποιος θα επιβλέψει τη διαδικασία επίλυσης του προβλήματος των χρεοκοπημένων τραπεζών.
Η άποψη της ΕΚΤ είναι ότι οι αποφάσεις-κλειδί για τον τρόπο ανακεφαλαιοποίησης μιας χρεοκοπημένης τράπεζας πρέπει να ληφθεί από την προτεινόμενη Single Resolution Authority (SRA), η οποία θα διαθέτει μεγάλη ισχύ παρέμβασης.
Σε αντίθεση, η άποψη του Βερολίνου, όπως αυτή διατυπώθηκε από τον Υπουργό Οικονομικών Wolfgang Schauble, σε πρόσφατη συν/ξή του, είναι ότι οι αποφάσεις για τον τρόπο στήριξης των τραπεζών με ανεπαρκές κεφάλαιο θα πρέπει να λαμβάνονται από τις εθνικές αρχές των κ-μ, βάσει των υφιστάμενων χρηματοπιστωτικών διευθετήσεων της ευρωζώνης.
Από την πλευρά του, ο Simon Nixon τάσσεται υπέρ μιας ορθότερης λειτουργίας της ΕΚΤ, η οποία θα χρησιμοποιεί την ηθική της εξουσία για άσκηση πίεσης προς τους εθνικούς ρυθμιστές προκειμένου να καλύπτονται τα κεφαλαιακά κενά. «Δεν πρόκειται για την τέλεια λύση και αυτή εγκυμονεί κινδύνους, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η επίλυση της κρίσης είναι εύκολη υπόθεση», καταλήγει ο αρθρογράφος.
Ο Wolfgang Münchau στηλιτεύει σε άρθρο γνώμης για τους FINANCIAL TIMES την δειλή αντιμετώπιση της κρίσης με ασταθή βήματα (“Europe’s Future Looks more Japanese than German”). Η άποψη ότι ο αποπληθωρισμός θα οδηγήσει στην ανάπτυξη, όπως συνέβη στη Γερμανία το 2000, είναι κατά την άποψή του λανθασμένη, καθώς υποτιμά την επίδραση της λιτότητας στην ανάπτυξη όταν τα επιτόκια είναι σχεδόν μηδενικά και την επίδραση της τραπεζικής κρίσης και του πιστωτικού προβλήματος που τη συνοδεύει, που σε συνδυασμό μειώνουν την ονομαστική ανάπτυξη. Η ΕΚΤ δεν δέχεται τον πληθωρισμό, η Γερμανία δεν δέχεται τα ευρωομόλογα. Ο σχεδιαζόμενος μηχανισμός διαχείρισης των αδύναμων τραπεζών θα αναδιανείμει απλώς το χρέος από τον ένα τομέα της οικονομίας σε έναν άλλο. Δεν υπάρχει παράδοση στην Ευρώπη, όπου οι τραπεζικοί επόπτες είναι εθνικοί οργανισμοί και όχι διεθνείς διαιτητές. Δουλειά τους είναι η προστασία των τραπεζών από τον ξένο ανταγωνισμό και όταν επέρχεται κρίση, επιλύεται από την επόμενη οικονομική ανάκαμψη, χωρίς να πειραχθεί το δυναμικό των τραπεζών. Αν και η τραπεζική ένωση είναι απαραίτητη, είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι ο ι εθνικοί επόπτες θα διορθώσουν τον τραπεζικό τομέα με μια αποφασιστικότητα που δεν είχαν στο παρελθόν. Η αποκατάσταση του τραπεζικού τομέα είναι προϋπόθεση της ανάπτυξης. Εφόσον οι ιθύνοντες παραβλέπουν το πρόβλημα του αποπληθωρισμού και της επίδρασης της λιτότητας δεν αναμένεται καμία ριζοσπαστική δράση. Η υπάρχουσα στρατηγική ξεκινά με ανεπαρκείς ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, με βάση αμφίβολα stress test και επισκοπήσεις τραπεζικών περιουσιακών στοιχείων, ενώ άλλα κατακερματισμένα μέτρα θα παρθούν εν καιρώ (παράδειγμα η Ισπανία). Το χρέος θα κοινοτικοποιηθεί για την περιφέρεια μέσω επιμηκύνσεων των δανείων και μικρότερων επιτοκίων που θα σημάνουν ολοκληρωτικές απώλειες για τους πιστωτές, που δεν θα αναγνωριστούν επισήμως. Ο ΕΜΣ μετατρέπεται έτσι σε όχημα δημιουργίας ευρωομολόγων. Ο ιδιωτικός τομέας θα παραμείνει αδύναμος και ο δημόσιος τομέας θα είναι υποχρεωμένος να παράγει δημοσιονομικά πλεονάσματα. Ο εξαγωγικός τομέας της περιφέρειας θα ενισχυθεί, αλλά όχι επαρκώς, ώστε να αποζημιώσει για την γενικότερη αδυναμία της οικονομίας (περίπτωση Ιαπωνίας).
Read more: http://mignatiou.com/?p=4427#ixzz2UaxYn9Gm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου