Από τότε που άρχισε η εξέγερση στη Συρία, πριν από περισσότερο από δύο χρόνια, 90.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί και ένα μεγάλο μέρος της χώρας έχει μετατραπεί πλέον σε ερείπια. Παρ’ όλα αυτά, η συντριπτική πλειοψηφία των ανώτερων στρατιωτικών αξιωματικών του Σύριου ηγέτη Μπασάρ αλ-Άσαντ παραμένουν πιστοί σε αυτόν. Ορισμένοι παρατηρητές αρχικά πίστευαν ότι, βλέποντας την αδιάλλακτη αντιμετώπιση του καθεστώτος στις διαδηλώσεις, πολλοί αξιωματικοί θα ακολουθούσαν το παράδειγμα των Τυνήσιων και Αιγύπτιων συναδέλφων τους και θα αποσκιρτούσαν. Αλλά κάτι τέτοιο δεν ήταν ποτέ πιθανό. Στην πραγματικότητα, η συνεχιζόμενη στήριξη του καθεστώτος από την πλειοψηφία του σώματος των αξιωματικών ήταν απόλυτα προβλέψιμη, όπως ήταν, ως εκ τούτου, και υψηλή η πιθανότητα ότι η εξέγερση δεν θα πετύχει. Μια εξωτερική παρέμβαση δεν θα αλλάξει τώρα τους υπολογισμούς τους - εκτός από το να τους κάνει, ίσως, ακόμη πιο αποφασισμένους υποστηρικτές του Άσαντ - πράγμα που σημαίνει ότι οι ελπίδες της Ουάσιγκτον για μια ταχεία λήξη του πολέμου κατά πάσα πιθανότητα θα παραμείνουν ανεκπλήρωτες.
Μαχητές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού παίρνουν θέσεις πριν από μια επίθεση εναντίον πιστών του Άσαντ στην πόλη Deir al-Zor στις 11 Ιουλίου. (Khalil Ashawi / Reuters)
Αν και δεν είμαστε καλοί στην πρόβλεψη για το πότε μπορεί να ξεσπάσουν εξεγέρσεις, ξέρουμε όμως ένα πολύ σημαντικό πράγμα για αυτές: από τη στιγμή που ξεκινούν, δεν μπορούν να επιτύχουν χωρίς την υποστήριξη των μοχλών καταναγκασμού που διαθέτει το καθεστώς, πιο συγκεκριμένα τον τακτικό στρατό. Τι είναι αυτό, λοιπόν, που καθορίζει τη στάση των στρατηγών σε μια επανάσταση; Όπως υποστήριξα τον περασμένο Απρίλιο στην Journal of Democracy, είναι δυνατόν να κάνουμε μια εικασία με βάση την εμπειρία και την γνώση.