Ο βουλευτής της ρωσικής Δούμα που τουίταρε στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας ότι ο Barack Obama ήταν ο Bush 43, και ο David Cameron, ο πιστός του Blair, δεν θα μπορούσε να είναι πιο λάθος. Ακόμη και ο πρόεδρος Putin εξεπλάγη από τις εξελίξεις στο βρετανικό κοινοβούλιο και χωρίς αμφιβολία, από την απόφαση του Obama να ζητήσει την έγκριση του Κογκρέσου για επιθέσεις εναντίον της Συρίας. Η αναλογία με το Ιράκ πριν από 10 χρόνια δεν ευσταθεί. Ακριβώς το αντίθετο: η Συρία δείχνει τα νέα όρια της ισχύος των ΗΠΑ. Για αυτό και η επιφυλακτικότητα που επιδεικνύει ο πρόεδρος Obama.
Πολλά από αυτά τα όρια έχουν αμερικανική προέλευση. Τα τρία τέταρτα των Αμερικανών δεν πείθονται από τα επιχειρήματα του Obama για την στρατιωτική δράση εναντίον της Δαμασκού. Σχεδόν κανείς δεν υποστηρίζει μια αμερικανική επιτόπια παρουσία στη Συρία. Όλοι ανησυχούν ότι μια παρατεταμένη στρατιωτική εκστρατεία στη Μέση Ανατολή θα είχε μεγάλο οικονομικό κόστος. Και υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες μεταξύ της αμερικανικής κοινής γνώμης, ότι ο Λευκός Οίκος γνωρίζει τι θέλει να πετύχει στη Συρία ή στην Μέση Ανατολή γενικότερα.
Οι άλλοι περιορισμοί είναι εξωτερικοί. Σε ό,τι αφορά τον παραλληλισμό με τον George W. Bush, η εισβολή στο Ιράκ ήταν μια κοινή προσπάθεια ΗΠΑ-Ηνωμένου Βασιλείου. Η απόφαση της Πέμπτης το βράδυ από το Βρετανικό κοινοβούλιο, χωρίς καμιά αμφιβολία οδηγήθηκε από την βρετανική εμπειρία στο Ιράκ, καταστρέφοντας το συνδυασμό που είχε υπάρξει, πολιτικά και ψυχολογικά, ζωτικής σημασίας για όλες τις αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Ασφαλώς, υπάρχει και η Γαλλία, ο «παλαιότερος σύμμαχος» των ΗΠΑ –αρχικά εναντίον των Βρετανών, φυσικά- αλλά όπου το γαλλικό πολιτικό σύστημα είναι de facto πιο μοναρχικό από αυτό της Βρετανίας, σχεδόν τα δύο τρίτα της γαλλικής κοινής γνώμης αντιτίθεται σε έναν πόλεμο στη Δαμασκό. Υπάρχει επίσης η Τουρκία, η οποία ετοιμάζεται να διανύσει όλο το δρόμο προς την αλλαγή του καθεστώτος στη γειτονική χώρα που κάποτε εξουσίαζε, αλλά για αυτό πρόκειται. Με τη Γερμανία να μένει εκτός κατ’ αρχήν και την Ιταλία να μην πείθεται, το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί. Πρόκειται για μια σαφώς διαφορετική κατάσταση από αυτή της Λιβύης το 2011.
Τέλος, η διεθνής νομιμότητα της επαπειλούμενης στρατιωτικής δράσης, έχει σημασία για τον Obama ίσως περισσότερο από ό,τι είχε για τον προκάτοχό του. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, η Ρωσία, υποστηριζόμενη από την Κίνα, αντιτάχθηκε σθεναρά στην εξωτερική παρέμβαση. Η γραμματεία του ΟΗΕ έχει ένα ισχυρό επιχείρημα υπέρ της αναμονής για την έκθεση των επιθεωρητών χημικών όπλων του ΟΗΕ και υπέρ της αναβολής οποιασδήποτε δράσης μέχρι τότε. Για τον Λευκό Οίκο το να πάει σε πόλεμο εκτός πλαισίου του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι παντελώς δυνατό, ασφαλώς, αλλά σίγουρα θα προσθέσει στις ήδη βεβαρημένες υποχρεώσεις του.
Ως αποτέλεσμα, ο Barack Obama, βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης –ας μην το ξεχνάμε- έχει πατήσει το pause στην αντίστροφη μέτρηση για την επίθεση στη Συρία. Η αμερικανική επίθεση είναι ακόμη πιθανή και όπως κατέστησε σαφές ο Obama, δεν εξαρτάται από την ψηφοφορία του αμερικανικού Κογκρέσου ή την ομοφωνία του μόνιμων πέντε μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Η παύση όμως, δημιουργεί ένα μικρό άνοιγμα. Αυτή την εβδομάδα, οι ηγέτες της G20 πηγαίνουν στην Αγία Πετρούπολη, στη Ρωσία, για την ετήσια συγκέντρωσή τους. Η κρίση στη Συρία θα κυριαρχήσει στην οικονομική σύνοδο. Αυτή μπορεί να είναι η τελευταία, αδύναμη ευκαιρία, για μια συζήτηση προτού υπάρξει πόλεμος.
Του Dmitri Trenin
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://carnegie.ru/eurasiaoutlook/?fa=52817
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου