Ασφαλώς κέρδισαν οι αρχές, είμαι σίγουρη ότι θα το πείτε. Εξάλλου, ο υποψήφιός τους, Sergey Sobyanin, είναι ξανά δήμαρχος. Το θέμα είναι ωστόσο, ότι οι εκλογές της Μόσχας ήταν τόσο σημαντικές όχι σε ό,τι αφορά την επιλογή δημάρχου, αλλά ως μια ευκαιρία για να ξεκαθαριστούν σειρά από θέματα. Ας τα πιάσουμε ένα-ένα.
Αυτές οι εκλογές ήταν η ευκαιρία του Κρεμλίνου να θέσει τη νέα της τακτική επιβίωσης σε δοκιμασία. Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει αυτή την τακτική «αφήστε τους αντίπαλους υποψηφίους να αγωνιστούν, αλλά χωρίς το δικαίωμα να κερδίσουν».
Αυτές οι εκλογές ήταν επίσης μια δοκιμασία για να διαπιστωθεί πόσο έτοιμο είναι το εκλογικό σώμα των διαδηλώσεων κατά του Putin, ώστε να ενωθεί γύρω από έναν νέο πολιτικό ηγέτη, τον Alexey Navalny.
Επομένως, ποια είναι τα αποτελέσματα;
Η νέα τακτική του Κρεμλίνου αποδείχθηκε ένα φιάσκο. Ακόμη και το να αφήσει τον Navalny να συμμετέχει στις εκλογές, δεν ήταν αρκετό για τις αρχές να πάρουν το υψηλό ποσοστό συμμετοχής που τόσο χρειαζόταν προκειμένου να νομιμοποιήσουν την εκλογή. Ο Sobyanin κατέγραψε μόλις μια σχετική νίκη, οριακά κατορθώνοντας να μην χρειαστεί και δεύτερος γύρος. Απέτυχε να κινητοποιήσει το παραδοσιακό εκλογικό σώμα των αρχών, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων δεν έκανε τον κόπο να εμφανιστεί στα εκλογικά κέντρα. Το αποτέλεσμα ήταν μια προσωπική νίκη για τον ίδιο επίσης. Εάν είχε φιλοδοξίες να γίνει ένας δυνητικός διάδοχος του Putin σε μια ενδεχόμενη αναζήτηση για το Κρεμλίνο, είναι τώρα ξεκάθαρο ότι δεν έχει την υποστηρικτική βάση μεγάλης κλίμακας στη Μόσχα.
Η νέα τακτική του Κρεμλίνου μπορεί να έχει αποτέλεσμα μόνο όταν το επίπεδο της πολιτικής δράσης είναι χαμηλό και όταν οι αρχές ρίξουν όλο το βάρος των πόρων τους στους υποψηφίους. Είναι δυνατό να πειραματιστεί σε αυτού του είδους τις συνθήκες. Αλλά όταν οι διαθέσεις διαμαρτυρίας αυξάνονται, το να αφήσει τους πραγματικούς διεκδικητές να λάβουν μέρος στις εκλογές που είναι αναπόφευκτα άδικες από την αρχή όταν οι αρχές κατέχουν το μονοπώλιο στην εξουσία, μπορεί να οδηγήσει σε γεγονότα αντίστοιχου είδους με αυτά που έγιναν στην Ουκρανία το 2004.
Ο Alexey Navalny ήταν ο πραγματικός νικητής των εκλογών: κατόρθωσε να κινητοποιήσει το εκλογικό σώμα διαμαρτυρίας και να καθιερωθεί ο ίδιος ως ένας πολιτικής της αντιπολίτευσης σε εθνική κλίμακα.
Οι εκλογές της Μόσχας προσφέρουν έναν αριθμό πολλών άλλων συμπερασμάτων επίσης:
Οι εκλογές απέδειξαν ότι η παλιά κυβερνητική πολιτική μηχανή που βασιζόταν σε μηχανισμούς μίμησης (κυρίως το κόμμα Ενωμένη Ρωσία) για να διασφαλίσει τα απαιτούμενα εκλογικά αποτελέσματα, δεν μπορεί να διαχειριστεί ακόμη και περιορισμένο ανταγωνισμό. Αυτό είναι ένα φορτίο που οι αρχές δεν επιθυμούν να μεταφέρουν. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Sobyanin επέλεξε να συμμετάσχει στις εκλογές ως ανεξάρτητος υποψήφιος.
Η δημόσια δυσαρέσκεια αποκτά όλο και περισσότερο πολιτική διάσταση. Μια νέα γενιά θυμωμένων νέων ανθρώπων εμφανίζεται, οι οποίοι είναι περισσότερο έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις αρχές από ό,τι ήταν οι δυσαρεστημένοι προκάτοχοί τους.
Ο Navalny, ο νέος ηγέτης της αντιπολίτευσης, έχει ξεκινήσει να παίζει σε ολόκληρο το γήπεδο, έχοντας απήχηση όχι μόνο στους φιλελεύθερους ψηφοφόρους, αλλά και στο εθνικιστικό εκλογικό σώμα επίσης (οι πιθανότητες που έχει μεταξύ των αριστερών ψηφοφόρων είναι ακόμη αδιευκρίνιστες). Αυτή είναι η πρώτη προσπάθεια να ενοποιηθεί η δυσαρέσκεια διάφορων εκλογικών αποχρώσεων και θα μπορούσε να δώσει μορφή σε ένα νέο γενικότερα δημοκρατικό κίνημα.
Ο ρωσικός εθνικισμός έγινε μέρος του πολιτικού λόγου για πρώτη φορά. Ανεξαρτήτως του πώς θα εξελιχθεί, είναι ξεκάθαρο ότι ο ρωσικός εθνικισμός λαμβάνει μια κατεύθυνση εναντίον του Putin.
Η πολιτική της δεκαετίας του 1990, τα πρόσωπα αυτής της περιόδου, τα στερεότυπά της και η ατζέντα της, γίνονται κομμάτι του παρελθόντος. Μια νέα αντιπολίτευση αρχίζει να εμφανίζεται, η οποία αναπόφευκτα θα γίνει ένα σοβαρό πρόβλημα για τις αρχές.
Οι μορφές ηγεσίας που προτείνει ο Navalny, είναι ένα νέο είδος «λατρείας ηγέτη» που θα μπορούσε εύκολα να λάβει μια εθνικιστική-λαϊκίστικη γεύση. Αυτό το νέο είδος είναι μια πρόκληση όχι μόνο για τις αρχές, αλλά επίσης και για το φιλελεύθερα σκεπτόμενο κομμάτι της κοινωνίας.
Οι αρχές είναι απίθανο να συνεχίσουν το πείραμά τους με περιορισμένο ανταγωνισμό, το οποίο απλώς θα μπορούσε να υπονομεύσει το μονοπώλιό τους. Αυτό δεν αφήνει στο Κρεμλίνο άλλη εναλλακτική παρά να θέσει τους κατασταλτικούς τροχούς ξανά σε κίνηση.
Καμία από τις δημοσκοπήσεις δεν μπόρεσε, περισσότερο ή λιγότερο, να προβλέψει το εκλογικό αποτέλεσμα, αποδεικνύοντας πόσο δύσκολο έχει γίνει το να μετρηθεί πραγματικά το κοινό αίσθημα.
Της Lilia Shevtsova
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://www.carnegie.ru/eurasiaoutlook/?fa=52911
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου