Τα ελληνικά περίεργα success stories

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου

Πριν από χρόνια κι ενώ η Ελλάδα εισερχόταν στον αστερισμό της ύφεσης, ξαφνικά η χώρα γέμισε από ζαχαροπλαστεία της γνωστής φίρμας Max Perry. Ένα χρόνο πριν, όλη η Αθήνα γνώρισε ένα απίστευτο επενδυτικό μπουμ από φούρνους λες και το ψωμί μοιραζόταν δωρεάν με καταστήματα όπως τα Απολλώνιον ή άλλες γνωστές φίρμες. Στην συνέχεια η αλυσίδα Nanou κατέκλυσε κάθε γωνιά της Αττική πουλώντας κρουασάν ενώ εσχάτως όπου και να γυρίσεις βλέπεις τα μαγαζιά της ελληνικής Starbucks (όπως μαξιμαλιστικά κάποιοι την αποκαλούν) Mikel καφέ. Τι είναι όμως αυτό που ξαφνικά εκτοξεύει όλες αυτές τις αλυσίδες και με απίστευτη ευκολία οι δημοσιογράφοι σπεύδουν να μιλούν για «πρωτοφανή success stories»; Πώς επενδυτές από το πουθενά, που τους γνωρίζουν ελάχιστοι στην αγορά και δίχως μεγάλη επιφάνεια και αναγνωρισιμότητα προχωρούν σε τέτοιες επενδύσεις και μάλιστα σε περιόδους χαμηλής ρευστότητας στην αγορά;

Οπωσδήποτε αυτά τα ερωτήματα είναι δύσκολο να απαντηθούν. Οι καλοπροαίρετοι περιορίζονται στο περίφημο «Greek dream». Πως δηλαδή απλοί Έλληνες επιχειρηματίες είχαν μια καλή ιδέα η οποία έτυχε μεγάλης ανταπόκρισης και αποδοχής με αποτέλεσμα την περαιτέρω πρόοδο των εργασιών τους. Κάπως έτσι εξάλλου δεν ξεκίνησαν εταιρείες όπως οι Κορρές, Apivita, Coco Mat κ.ά; . Οι πιο «πονηροί» (κάτι που ενδημεί στην Ελλάδα) ή για την ακρίβεια οι πιο καχύποπτοι βλέπουν άλλες διόδους χρηματοδότησης πίσω από τέτοιου είδους προσπάθειες οι οποίες σε χαλεπούς καιρούς δημιουργούν από το πουθενά τεράστια εταιρικά δίκτυα. Γιατί κακά τα ψέματα: το να ανοίγουν μονομιάς και σε διαστήματα λιγότερα της διετίας 20, 30 ή ακόμα και 40 καταστήματα είναι φαινόμενο ανάλογο με την πτήση διαστημοπλοίου της NASA στον Άρη.

Όπως και να έχει και μη μπορώντας να ερμηνεύσουμε ορθολογικά την επιτυχία τέτοιων σχημάτων, το νέο talk of the town είναι τα Λαρισαϊκά Mikel καφέ. Μια αλυσίδα μαγαζιών άγνωστη μέχρι και φέτος η οποία σήμερα λειτουργεί ούτε λίγο, ούτε πολύ 40 καταστήματα τα οποία έως το τέλος του χρόνου αναμένεται να φτάσουν τα 70 (μόνο έως το τέλος Αυγούστου είχαν λειτουργήσει 6-9 νέα καταστήματα).

Τις έντονες περιόδους ανάπτυξης της επιχείρησης, άνοιγε περίπου ένα καφέ την εβδομάδα (έχει καταγραφεί και εβδομάδα που άνοιξαν τρία σε διαφορετικές περιοχές). Τα τηλέφωνα στα κεντρικά της Λάρισας χτυπούν καθημερινά από όσους επιθυμούν να ανοίξουν franchise, ενώ ο αριθμός των ενδιαφερομένων συνολικά έχει ξεπεράσει τους 1.000. Πηγές της αγοράς αναφέρουν πως η επιτυχία της εταιρείας βασίζεται στους χιλιάδες ανέργους που επενδύουν τις οικονομίες τους σε franchised καταστήματα.

Μπορεί όμως ο καφές να έχει τέτοια επιτυχία και μια εταιρεία που ξεκίνησε στη Λάρισα μόλις το 2004 να κάνει αυτό το απίστευτο ράλι; Κάποιοι θεωρούν την επιτυχία τέτοιων αλυσίδων εφάμιλλη των βίντεο clubs στη δεκαετία του ’80. Πρόκειται για μια «μόδα», μια τρέλα της εποχής και της κρίσης. Υπάρχει επίσης μια μερίδα της αγοράς που αναφέρεται σε επενδύσεις που συνήθως δεν έχουν βάθος και μετά από δύο τρία χρόνια όταν ο κουρνιαχτός κατακάτσει αρχίζουν τα προβλήματα. «Οι Έλληνες είναι γνωστοί για την έφεση τους στο εύκολο κέρδος καθώς και στο ότι εντυπωσιάζονται εύκολα» αναφέρει εκπρόσωπος ανταγωνιστικής αλυσίδας καφέ. Ο ίδιος αναφέρει πως τέτοιες επιχειρήσεις δεν διέπονται από εταιρική κουλτούρα και είναι …επιπόλαιες. Όπως και να έχει αυτά τα περίεργα success stories έχουν για τα καλά μπει στη ζωή της καθημαγμένης από την κρίση αγοράς ενώ δεν θα πρέπει να παραγνωρίσουμε πως μέσα από αυτές τις διαδικασίες έστω και με τρόπους που επιχειρηματικά δεν στέκουν κατορθώνουν να απασχολούνται περί τις 10.000 άνθρωποι. Όχι και μικρό ποσό για μια Ελλάδα με 28% ανεργία.

Πηγή: Τα περίεργα success stories | newmoney.gr http://www.newmoney.gr/article/25049/ta-perierga-success-stories#ixzz2gqddoUpI