THE GLOBAL CHESSBOARD: Ζωή και απώλεια στην Κριμαία

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Ζωή και απώλεια στην Κριμαία

Νωρίς την περασμένη άνοιξη, φιλο-ρωσικά πλήθη στην ουκρανική Κριμαία συγκεντρώθηκαν και απαίτησαν να διεξάγουν οι Αρχές ένα λαϊκό δημοψήφισμα για το αν η χερσόνησος θα πρέπει να ενταχθεί στην Ρωσική Ομοσπονδία. Η ειρωνεία είναι ότι στην Ρωσία δεν επιτρέπονται ούτε τέτοιες συγκεντρώσεις ούτε τέτοια δημοψηφίσματα. Όταν η ψηφοφορία όντως έλαβε χώρα στις 16 Μαρτίου, ο τίτλος που αποτύπωσε καλύτερα την στιγμή ήταν από το Onion [1]: «Ψηφοφόροι τής Κριμαίας συγκινημένοι για την άσκηση της δημοκρατίας για τελευταία φορά».

Άνθρωποι περνούν μπροστά από μια τοιχογραφία που δείχνει έναν χάρτη τής Κριμαίας στα ρωσικά εθνικά χρώματα, στις 25 Μαρτίου 2014. (Artur Bainozarov / Courtesy Reuters)

Η παρωδία δημοψηφίσματος πραγματοποιήθηκε υπό την απειλή των όπλων. Προήδρευαν ένοπλοι ενδεδυμένοι με συνήθεις, αλλά χωρίς διακριτικά στολές. Δεν υπήρξε αιματοχυσία, αλλά δεν ήταν και ελεύθερο δημοψήφισμα. Καθώς τα αποτελέσματα ανακοινώνονταν, πολλοί από τα 2,5 εκατομμύρια πολίτες της Κριμαίας έκλαιγαν: Μερικοί από χαρά, καθώς τυλίγονταν με ρωσικές σημαίες και τραγουδούσαν τον άλλοτε σοβιετικό- και τώρα ρωσικό- ύμνο, κι άλλοι από ταπείνωση που παραδόθηκαν σαν δουλοπάροικοι σε έναν νέο αφέντη - τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Πριν από την ψηφοφορία, τα κριμαϊκά social media ήταν ένα πεδίο μάχης μεταξύ εκείνων που υπερασπίζονταν και εκείνων που επέκριναν την Ρωσία. Αλλά από την στιγμή που η προσάρτηση ήταν ένα τετελεσμένο γεγονός, οι αντίπαλοι υποχώρησαν στους αντίστοιχους στρατώνες τους με ένα τεράστιο κύμα «unfriendings» [άρσης τής φιλίας] στο Facebook (το ρήμα στα ρωσικά είναι odfriendlit). Στην συνέχεια, οι Κριμαιάτες που ήταν πιο αντίθετοι στην κατοχή - Ουκρανοί, Τάταροι και ακόμη και μερικοί Ρώσοι - έφυγαν. Πήγαν στο Κίεβο και στο εξωτερικό. Άλλοι, ειδικά οι διανοούμενοι, επέλεξαν την «εσωτερική μετανάστευση». Δηλαδή, εγκατέλειψαν τις άλλοτε άνετες κρατικά χορηγούμενες θέσεις τους για να κάνουν δουλειές τού ποδαριού απλώς για να επιβιώσουν.

Αυτοί οι Κριμαιάτες έχουν ενταχθεί σε ένα ρωσικό έθνος που, από όλες τις απόψεις, ήταν χαρούμενο για την προσάρτηση˙ Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση [2], μόνο 8% των ερωτηθέντων στην Ρωσία ήταν κατά τής προσάρτησης της Κριμαίας. Αλλά, όπως είναι σύνηθες στην Ρωσία, οι δημοσκοπήσεις δεν αποκαλύπτουν ολόκληρη την αλήθεια. Στο Snob, ένα σεβαστό ρωσικό online περιοδικό, ο πολεμικός ανταποκριτής Arkadiy Babchenko δημοσίευσε [3] ένα σατιρικό κομμάτι που είναι πολύ ανοιχτά επικριτικό για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ρωσία, με τίτλο «Καλώς όρισες, Κριμαία». Ο Babchenko απαρίθμησε στους νέους πολίτες όλα τα πράγματα ότι απαγορεύονται στην νέα τους πατρίδα, συμπεριλαμβανομένων των «ατιμώρητων συγκεντρώσεων πέντε ή περισσότερων ατόμων», της «αντίστασης στην παράνομη σύλληψη», της «αυτοδιάθεσης των εθνών», «του τηλεοπτικού σταθμού Dozhd», «της προώθησης της ομοφυλοφιλίας», ή των «συναυλιών τής Madonna». Ο μετρητής επισκεψιμότητας της ιστοσελίδα Snob δηλώνει ότι το άρθρο είχε πάνω από μισό εκατομμύριο επισκέπτες και φαίνεται να έχει διαχυθεί στο Facebook, επίσης.

Με άλλα λόγια, οι Κριμαιάτες έχουν μεταπέσει από ένα ανοικτό, αν και απείθαρχο και σάπιο, σύστημα σε ένα κλειστό κράτος που έχει αυτοκρατορικές φιλοδοξίες και καταπιέζει τους πολίτες του - καμία έκπληξη για το ότι μέρα με τη μέρα γίνονται πιο απογοητευμένοι με τη νέα χώρα τους.

ΡΩΣΙΚΟ ΧΑΟΣ

Μια σειρά από παράδοξα, προβλήματα, και ευθείες διώξεις, έχουν μετατρέψει την ζωή σε έναν πρώην δημοφιλή προορισμό διακοπών δίπλα στην θάλασσα σε καφκικό εφιάλτη. Καθώς η Κριμαία είναι γεωγραφικά συνδεδεμένη με την Ουκρανία και χωρίζεται από την Ρωσία με θάλασσα, η περιοχή εξακολουθεί να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την Ουκρανία για σχεδόν όλες τις βασικές παροχές, συμπεριλαμβανομένου του νερού, της παραγωγής, του κρέατος, και της ηλεκτρικής ενέργειας. (Η μοναδική εξαίρεση είναι η βενζίνη, η οποία μεταφέρεται απευθείας από την Ρωσία με δεξαμενόπλοια στο λιμάνι τής Feodosiya). Ήδη, διαφορές σχετικά με απλήρωτους λογαριασμούς άντλησης έχουν οδηγήσει την Ουκρανία να περιορίσει την ροή τού νερού από τον ποταμό Δνείπερο στην Κριμαία. Χωρίς άρδευση, η εποχή τής καλλιέργειας του ρυζιού στην Κριμαία έχει χαθεί. Το Κίεβο έχει επίσης περιορίσει την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας προς την Κριμαία, εν μέρει επειδή έχει η ίδια προβλήματα ενέργειας αφότου η Ρωσία περιέκοψε τις προμήθειες φυσικού αερίου προς την Ουκρανία. Περαιτέρω, από τον περασμένο μήνα, η Ουκρανία απαιτεί [4] «εξαγωγικά έγγραφα» για όλα τα αγαθά που ταξιδεύουν μεταξύ της Ουκρανίας και της Κριμαίας. Αυτό, φυσικά, έχει κάνει το εμπόριο πολύ πιο κουραστικό.

Οι δυσκολίες σημαίνουν αύξηση τιμών, κάτι απαραίτητο για να αντισταθμιστούν οι δωροδοκίες και ο χαμένος χρόνος. Ήδη τον Ιούνιο, όταν το νόμισμα στην Κριμαία άλλαξε από το ουκρανικό εθνικό νόμισμα στο ρωσικό ρούβλι, οι τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν κατά περίπου 50%. Σήμερα, το τυρί και τα ψάρια είναι δύο φορές πιο ακριβά από όσο ήταν συνήθως. Η μπύρα και η βότκα είναι τρεις φορές πιο ακριβές, ένα δυνητικά εκρηκτικό γεγονός σε οποιοδήποτε μέρος τής πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Για μερικούς ανθρώπους, η αύξηση των τιμών αντισταθμίστηκε από την αύξηση των συντάξεων˙ Γιατροί, δάσκαλοι, και στρατιωτικό προσωπικό παίρνουν υψηλότερους μισθούς, επίσης. Όμως, η αγοραστική δύναμη των περισσότερων Κριμαιατών έχει μειωθεί σημαντικά.

Είναι αμφίβολο ότι η Ρωσία θα είναι σε θέση να λύσει τα προβλήματα των καταναλωτών τής Κριμαίας. Η εισαγωγή οποιουδήποτε αγαθού στην χερσόνησο από την Ρωσία είναι μια γεωγραφική πρόκληση. Το μοναδικό πλοίο που ενώνει την Κριμαία με την νέα πατρίδα της, το οποίο ξεκινά από μια σκοτεινή γωνιά τού ρωσικού Καυκάσου προς το λιμάνι τού Κερτς, έχει περιορισμένη χωρητικότητα. Χωρά επιβατικά αυτοκίνητα και λεωφορεία, αλλά όχι μεγάλα φορτηγά. Τα μεγάλα φορτηγά μπορούν να προσπαθήσουν να έρθουν μέσω του λιμένα τής Feodosiya, αλλά η ουρά αναμονής μερικές φορές χρειάζεται δύο εβδομάδες για να εξυπηρετηθεί – κάτι απαράδεκτο για οποιαδήποτε φρέσκα είδη διατροφής. Η εξαγωγή αγαθών είναι εξίσου περίπλοκη, και είναι η διαβόητη «samooborona» (στην κυριολεξία «αυτοάμυνα», ένας στρατός κακοποιών που επιδοτείται από το κράτος) που αποφασίζει ποιος θα επιβιβαστεί στο πλοίο. Πρόσφατα, όταν ένα φορτηγό με κονσερβοποιημένα ψάρια δεν επετράπη να ανεβεί στο πλοίο, ο διευθυντής τού εργοστασίου από την Σεβαστούπολη υποστήριξε ότι τα προϊόντα του ήταν πολυαναμενόμενα στην Μόσχα, όπου τα σχετικά εμπορεύματα που προέρχονται από την Δύση έχουν απαγορευτεί. Η samooborona τού είπε ότι οι κονσέρβες μπορούν να περιμένουν.

Η Ουκρανία και η Ρωσία έχουν κάνει ό,τι μπορούν για να κάνουν την ζωή δύσκολη για τους Κριμαιάτες και με άλλους τρόπους, επίσης. Οι ιδιοκτήτες αυτοκινήτων, για παράδειγμα, υποχρεώθηκαν να αλλάξουν πινακίδες κυκλοφορίας από τις ουκρανικές στις ρωσικές. Όμως, τα αυτοκίνητα θα παραμείνουν στο ουκρανικό μητρώο αυτοκινήτων, και στην περίπτωση που ταξιδέψουν στην Ουκρανία, μπορεί να κατασχεθούν ως κλεμμένα. Η Ουκρανία επίσης αρνήθηκε να παραδώσει το κτηματολόγιο [5] και το μητρώο ακινήτων της. Έτσι, Ρώσοι αγοραστές σπιτιών που θέλουν να επωφεληθούν από την αναχώρηση των αντίθετων στην προσάρτηση για να αγοράσουν φθηνά ένα ωραίο σπίτι σε μια υπέροχη παραλία τής Κριμαίας πρέπει να πιστέψουν ότι, κάποια στιγμή, θα φτιαχτούν τα χαρτιά για τη νέα ιδιοκτησία τους. Εν τω μεταξύ, οι περισσότερες συναλλαγές γίνονται σε μετρητά ούτως ή άλλως [6], καθώς οι 80 τράπεζες που λειτουργούσαν στην ουκρανική Κριμαία έχουν φύγει. Οι περίπου δέκα καινούργιες είναι μικρές˙ Όλα τα μεγάλα σχήματα μένουν μακριά από την χερσόνησο, καθώς φοβούνται ότι θα υπαχθούν στις δυτικές κυρώσεις.

Η Ρωσία δεν έχει κάνει τα πράγματα ευκολότερα. Όταν προσάρτησε την Κριμαία, όλοι οι κάτοικοι έγιναν αυτόματα Ρώσοι πολίτες (εκτός αν επέλεγαν διαφορετικά, όπως κατάφεραν να κάνουν περί τα 3.500 άτομα [7] παρά τις δυσκολίες στα υπερπλήρη γραφεία). Ωστόσο, οι ρωσικές Αρχές ήταν απροετοίμαστες για την έκδοση των νέων διαβατηρίων αυτών των συμπατριωτών τους. Ως αποτέλεσμα, στους Κριμαιάτες δόθηκαν διαβατήρια [8] με έναν κωδικό αναγνώρισης από άλλα μέρη τής Ρωσικής Ομοσπονδίας, αν και η κατοικία τους ήταν δηλωμένη στην Κριμαία. Αυτά τα υβριδικά διαβατήρια φαίνονται ύποπτα και στους κατόχους τους έχουν ήδη αρνηθεί τραπεζικές πιστώσεις και ταξιδιωτικές βίζες.

Οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με τα θέματα αυτά θέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο. Το Κέντρο για την Ερευνητική Δημοσιογραφία [9] έχασε τον εξοπλισμό του όταν τα γραφεία του, τα οποία ενοικίαζε από την Τηλεόραση της Μαύρης Θάλασσας (γνωστή ως Chernomorka) υπέστησαν έφοδο. Λίγοι θαρραλέοι δημοσιογράφοι παραμένουν στην χερσόνησο προσπαθώντας να δουλέψουν. Αλλά όταν δεν αντιμετωπίζουν φυσικό κίνδυνο - πολλοί έχουν δαρθεί [10] και παρενοχληθεί – οι ιστοσελίδες τους υποφέρουν [11] από ψηφιακές επιθέσεις. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, ότι πολλοί δημοσιογράφοι έφυγαν από την χερσόνησο όταν μπόρεσαν.

Αλλά τα παράδοξα, τα προβλήματα, και ακόμη και οι διώξεις δεν θα είναι η θρυαλλίδα για μια Κριμαϊκή Άνοιξη. Δημιουργούν επιμέρους προβλήματα που θα πρέπει να επιλυθούν ξεχωριστά. Όπως η γκρίζα και κουραστική ζωή στην πρώην ΕΣΣΔ, οι καθημερινές γραφειοκρατικές μάχες θα γίνουν τόσο αφόρητες ώστε κάθε ενέργεια που απαιτείται για εξέγερση θα δαπανηθεί στις διαδικασίες που θέτουν εκεί οι νέες ρωσικές Αρχές, εν μέρει λόγω ανικανότητας, εν μέρει επίτηδες.

ΟΙ ΤΑΤΑΡΟΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

Η ζωή είναι άσχημη για όλους τους Κριμαιάτες, αλλά κανενός δεν είναι σε χειρότερη κατάσταση από όσο της μειονότητας των Τατάρων [12], η οποία αντιπροσωπεύει περίπου το 13% του πληθυσμού τής χερσονήσου.

Είναι απίθανο ότι πολλοί Τάταροι συμμετείχαν στο δημοψήφισμα του Μαρτίου ή στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου˙ Καθώς αυτές οι ψηφοφορίες δεν υπόκειντο σε ανεξάρτητο έλεγχο, δεν μπορούν να επαληθευτούν ούτε τα αποτελέσματά τους, ούτε η προσέλευση. Αρκεί να πούμε, όμως, ότι σε πολλά χωριά των Τατάρων τα εκλογικά τμήματα δεν μπήκαν καν στον κόπο να ανοίξουν.

ΟΙ ρωσικές Αρχές δεν διασκέδαζαν [13]. Ο εκφοβισμός, η παρενόχληση και η ολοκληρωτική καταστολή [14] ακολούθησαν. Ένα από τα πρώτα χτυπήματα ήταν σκληρό: Η Ρωσία εξόρισε από την Κριμαία για πέντε χρόνια τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη των Τατάρων τής Κριμαίας, Mustapha Dzhemilev [15], ο οποίος πέρασε χρόνια στις Σοβιετικές φυλακές και τα στρατόπεδα για τον ακτιβισμό του. Ο ίδιος δεν μασάει τα λόγια του για την προσάρτηση: «Αυτό ήταν μια πράξη πολιτικής ληστείας στο φως τής ημέρας και στο κέντρο τής Ευρώπης». Ο Refat Chubarov, ο επικεφαλής τού Mejilis (το κυβερνών σώμα των Τάταρων τής Κριμαίας) έχει υπαχθεί στην ίδια απαγόρευση και τώρα προεδρεύει των συνεδριάσεων του Mejilis από το Κίεβο, μέσω διαδικτύου. Η εξορία έχει μια ιδιαίτερη σημασία για τους Τάταρους τής Κριμαίας. Στις 18 Μαΐου 1944, με διαταγές τού Ιωσήφ Στάλιν, ολόκληρος ο πληθυσμός τους (180.000 άτομα) απελάθηκαν [16] από την χερσόνησο στην Κεντρική Ασία. Οι ίδιοι ή τα παιδιά τους επιτράπηκε να επιστρέψουν μόλις στην δεκαετία τού 1990, μετά από παραχώρηση της περεστρόικα.

Η Μόσχα έχει επίσης απαγορεύσει τα βιβλία τού -και σχετικά με τον- Dzhemilev. Μερικές εκτυπώσεις τού Κορανίου είναι στη μαύρη λίστα, επίσης˙ Η άδεια για πολλές δημόσιες συγκεντρώσεις απορρίπτεται. Για παράδειγμα, οι Τάταροι προγραμματίζουν να διοργανώσουν έναν εορτασμό για την 70η επέτειο από την απέλασή τους στο κέντρο τής Σιμφερόπολης, αλλά η εορτή χαρακτηρίστηκε [17] «πολύ επικίνδυνη». Και ο καιρός κρίθηκε [18] «πάρα πολύ ζεστός» για να σηματοδοτηθεί η Μέρα των Θυμάτων τού Σταλινισμού στις 23 Αυγούστου, αν και φιλο-ρωσικές ομάδες είχαν ξετυλίξει μια 18μετρη σημαία στην πλατεία Λένιν στην Σιμφερόπολη την προηγούμενη ημέρα.

Υπάρχει μηδενική ανοχή [13] στην ανοικτή διαφωνία. Το πτώμα ενός Τατάρου [19] ο οποίος αντιτίθετο στην προσάρτηση βρέθηκε με σημάδια από βασανιστήρια˙ Τέσσερις άλλοι εξαφανίστηκαν τον Μάιο και δύο ακόμη στα τέλη Σεπτεμβρίου. Οι τακτικές επιδρομές σε επιχειρήσεις Τατάρων, σε σχολεία, σε τζαμιά, και κοινοτικά κέντρα, που συχνά πραγματοποιούνται από φοβερούς και βαριά οπλισμένους Ρώσους αστυνομικούς, συμβάλλουν στον πανικό μεταξύ του πληθυσμού των Τατάρων. Στα μέσα Σεπτεμβρίου, το κτίριο του Mejilis στην Σιμφερόπολη γέμισε με χυδαία γκράφιτι και «άγνωστα άτομα» κατέβασαν την ουκρανική σημαία που κυμάτιζε εκεί (το μόνο μέρος στην Κριμαία όπου υπήρχε ακόμα). Λίγες μέρες αργότερα, το ίδιο κτίριο περικυκλώθηκε [20] από ενόπλους, οι οποίοι απαγόρευσαν την είσοδο στους εργαζόμενους και τους δημοσιογράφους που εργάζονται εκεί. Την επόμενη μέρα, 15 μέλη τής Υπηρεσίας Δικαστικών Επιμελητών τής Ομοσπονδίας τής Ρωσίας έφτασαν με εντολή να κατασχέσουν όλα τα πάγια και τους τραπεζικούς λογαριασμούς.

Για τον Shefket Kaybullayev, τον εκδότη τού Avdet [21], μιας ταταρικής εβδομαδιαίας έκδοσης, αυτή ήταν η τρίτη συνάντησή του με τις ρωσικές δυνάμεις ασφαλείας - είχε κληθεί για ανάκριση δύο φορές πριν. Και τώρα έχει ένα άλλο πρόβλημα: Καθώς το Crimea Foundation, ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα το οποίο συνήθιζε να χρηματοδοτεί τις εκδόσεις του, ήταν επίσης θύμα στην διάρκεια της επιδρομής στο Mejilis, ο Kaybullayev δεν έχει καμία ιδέα για το πώς θα μπορέσει να συνεχίσει να δημοσιεύει το περιοδικό του και να πληρώνει για την εκτύπωση. Ακόμα κι αν ο ίδιος βρει τα χρήματα, θα πρέπει να ξανακαταχωρήσει το περιοδικό, σύμφωνα με τους νέους ρωσικούς κανονισμούς, και γι’ αυτό θα πρέπει να γίνει Ρώσος πολίτης. Το τηλεοπτικό κανάλι των Τατάρων, ATR, έχει αντιμετωπίσει παρόμοιες δυσκολίες. Πρόσφατα, είχε κατηγορηθεί [22] ότι «εσκεμμένα τροφοδοτεί την δυσπιστία για την κυβέρνηση και τις δράσεις της μεταξύ των Τατάρων τής Κριμαίας» απλώς και μόνο επειδή παρουσίαζε ρεπορτάζ σχετικά με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αυτού του είδους ο εκφοβισμός δεν αποτελεί αυθόρμητο έργο τής samooborona. Η Μόσχα φαίνεται ότι όντως φοβάται πως η διαφωνία θα μπορούσε να μετατραπεί σε κάτι πιο επικίνδυνο. Οι Τάταροι έχουν μια μακρά παράδοση αγώνων για τα δικαιώματά τους. Μέχρι τώρα, ήταν πάντα μη βίαιοι αγώνες, αλλά αυτές τις μέρες πολλοί μη βίαιοι αγώνες - στο Κοσσυφοπέδιο ή την Συρία, για να αναφέρουμε τους πιο πρόσφατους – μετατράπηκαν σε βίαιοι. Και η Ρωσία είχε το μερίδιό της από προβλήματα με μουσουλμανικά παράπονα, γι’ αυτό προσπαθεί να καταπνίξει κάθε αντιπολίτευση εν τη γενέσει της.

«ΠΩΣ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΕΤΕ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ»

Η Ρωσία κρατά την Κριμαία εδώ και έξι μήνες. Ένα μεγάλο μέρος τού υπόλοιπου κόσμου επικρίνει την κατοχή, και οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι πιθανό να άρουν τις κυρώσεις τους για την Ρωσία, ακόμη και αν οι εχθροπραξίες τερματιστούν στην Ανατολική Ουκρανία.

Η διαμάχη σχετικά με το καθεστώς τής Κριμαίας δεν είναι απλώς μια διαφορά μεταξύ δύο μετα-σοβιετικών κρατών˙ Η αξιοπιστία δύο μεγάλων δυτικών δημοκρατιών είναι σε κίνδυνο. Το 1994, όταν η Ουκρανία εγκατέλειψε τα πυρηνικά όπλα της, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας εγγυήθηκε ένα μνημόνιο [23], το οποίο υπεγράφη από την Ρωσία, την Ουκρανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο. Εάν προδοθεί το γράμμα ή το πνεύμα του εν λόγω εγγράφου, άλλα κράτη οπλισμένα με πυρηνικά όπλα μπορεί να σκεφτούν δύο φορές πριν τα δώσουν ως αντάλλαγμα για οποιεσδήποτε διεθνείς εγγυήσεις.

Όταν ο ΟΗΕ πραγματοποίησε ψηφοφορία [24] για ένα ψήφισμα [25] ώστε να χαρακτηρίσει το δημοψήφισμα της 16 Μαρτίου στην Κριμαία ως άκυρο, 100 χώρες υποστήριξαν την κίνηση, 11 (μια δράκα δικτατοριών από την Αρμενία ως την Ζιμπάμπουε) ψήφισαν κατά, και 58 απείχαν προσεκτικά .

Αυτές τις μέρες, λίγοι λογικοί άνθρωποι μιλούν στην Ρωσία. Αλλά η διανόηση ήταν ανέκαθεν η φωνή τής συνείδησης στην Ρωσία, και ίσως θα είναι για μια ακόμη φορά.

Κατά την διάρκεια μιας πρόσφατης εκπομπής στο Radio Ekho Moskvi [26], ο γνωστός Ρώσος συγγραφέας, Μιχαήλ Veller, εξήγησε την προσάρτηση της Κριμαίας συγκρίνοντάς την με την διανομή ενός κοινόχρηστου διαμερίσματος, στο οποίο ο ένας γείτονας κατέληξε με ένα περισσότερο δωμάτιο από όσα θα έπρεπε να έχει πάρει: «Υπάρχουν δύο τρόποι για να πάρετε πίσω το δωμάτιο σας. Πρώτον: να εξηγήσετε στον γείτονα ότι έγινε λάθος, να αγοράσετε τον χώρο από αυτόν με δόσεις, να το ανταλλάξετε για κάτι πολύτιμο, να ξεκινήσετε μια δίκη, ή να παντρέψετε την κόρη σας με τον γιο του και να επανενώσετε το διαμέρισμα, κ.λπ. Υπάρχει ένας δεύτερος τρόπος: Να σπάσετε τα πόδια τού γείτονα, να βιάσετε την γυναίκα του, να πουλήσετε τα όργανα της γιαγιάς του και να ρίξετε τα παιδιά του από το παράθυρο, μέχρι που να εγκαταλείψει το δωμάτιο. Στη συνέχεια, θα είναι δικό σας, όπως θα έπρεπε να είναι. Αλλά δεν είναι όλες οι μέθοδοι καλές. Θα ήθελα να δω τους φιλελεύθερους πατριώτες μας και τους εθνικιστές πατριώτες μας να ακούνε ο ένας τον άλλο. Νομίζω ότι η Νοβοροσία [η περιοχή Ντόνετσκ-Λούχανσκ] και η Κριμαία ιστορικά και πολιτισμικά ανήκουν στην Ρωσία. Αλλά εγώ πάντα πίστευα ότι το να κάνεις πόλεμο για αυτές είναι απαράδεκτο. Τελικά, ο πόλεμος δεν είναι το μόνο μέσο για την επίλυση των προβλημάτων. Είναι τόσο απλό».

Theresa Bond

sourche: http://www.foreignaffairs.gr/articles/70013/theresa-bond/zoi-kai-apoleia-stin-krimaia?page=show

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/features/letters-from/life-and-loss-in-crimea