ΟMatt O’ Brien γράφει ότι το δολάριο βρίσκεται στο μέσον του μεγαλύτερου ράλι τα τελευταία 40 χρόνια. Όπως επισημαίνει ο Steve Englander της Citibank, το δολάριο, με την ισοτιμία των σταθμισμένων εμπορικών συναλλαγών, έχει αυξηθεί περισσότερο σε ποσοστό επί τοις εκατό τις τελευταίες 175 ημέρες σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 1976. Ο Menzie Chinn γράφει ότι τα στοιχεία παρακάτω καθιστούν δύο σημεία σαφή. Πρώτον, η ανατίμηση των τελευταίων έξι μηνών είναι πολύ ραγδαία. Δεύτερον, δεν είναι άνευ προηγουμένου. Ένα τελευταίο τέτοιο επεισόδιο ωστόσο –μετά από την εποχή Lehman και τη φυγή προς την ασφάλεια- ήταν βραχυχρόνιο. Πριν από αυτό, ήταν στην αρχή των κρίσεων της Ανατολικής Ασίας. Ο Justin Fox γράφει ότι αν και η πρόσφατη κίνηση εναντίον του ευρώ είναι δραματική, μας έχει απλώς φέρει ξανά πίσω στην 1η Ιανουαρίου 1999, όταν εισήχθη το ευρώ.
Η επίδραση στην αμερικανική ανάπτυξη: κατανοώντας τους λόγους για την αλλαγή της τιμής
Ο Scott Summer γράφει ότι η επίδραση της ανόδου του δολαρίου στην αμερικανική οικονομία εξαρτάται από τους υποκείμενους παράγοντες. Υπάρχουν τέσσερις κύριοι λόγοι γιατί το δολάριο θα μπορούσε να γίνει πιο ισχυρό:
1. Πιο σφιχτή πίστωση στις ΗΠΑ
2. Ισχυρότερη οικονομική ανάπτυξη στις ΗΠΑ
3. Ασθενέστερη ανάπτυξη στο εξωτερικό
4. Ευκολότερα χρήματα στο εξωτερικό.
Για τον Summer, ο μεγαλύτερος παράγοντας που έχει επίδραση σήμερα, είναι ευκολότερα χρήματα στο εξωτερικό. Αυτού του είδους η στροφή της πολιτικής στην Ευρώπη, είναι μάλλον επεκτατική για τις ΗΠΑ.
Ο Paul Krugman γράφει ότι ο Sumner έχει δίκιο ότι εάν η πτώση του ευρώ οφείλεται σε μια επεκτατική νομισματική πολιτική, αυτό επηρεάζει τις ΗΠΑ μέσω του καναλιού ζήτησης καθώς και της ανταγωνιστικότητας. Αλλά έχω ήδη υποστηρίξει ότι η πτώση του ευρώ είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι μπορεί να εξηγήσει κανείς με τη νομισματική πολιτική. Φαίνεται να αντικατοπτρίζει την αντίληψη ότι η Ευρώπη πρόκειται να είναι σε ύφεση μακροπρόθεσμα. Και εάν αυτό είναι που οδηγεί την πτώση του ευρώ έναντι του δολαρίου, θα πλήξει την αμερικανική ανάπτυξη.
Ο Tim Duy γράφει ότι δεν μπορεί να εξηγήσει κάποιος μια αλλαγή της τιμής, αλλά η αιτιολόγηση σε ένα γενικό πλαίσιο ισορροπίας είναι πολύ, πολύ δύσκολη. Εάν η πολιτική της ΕΚΤ, και κατ’ επέκταση, η πτώση του ευρώ, ήταν θετικό για την αμερικανική οικονομία, δεν θα έπρεπε να περιμένουμε υψηλότερα αμερικανικά επιτόκια; Αλλά τα μακροπρόθεσμα αμερικανικά επιτόκια συνεχίζουν να διαμορφώνονται κοντά στο 2%, κάτι που φαίνεται τρελό εάν ληφθεί υπόψη η δηλωμένη πρόθεση της Fed να αρχίσει να αυξάνει τα επιτόκια. Ωστόσο, ας αναλογιστούμε ότι το ισχυρότερο δολάριο στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει πιο αυστηρές νομισματικές συνθήκες, αλλά τα μακροπρόθεσμα επιτόκια υποχωρούν, κάτι που λειτουργεί ως αντίβαρο με την χαλάρωση των χρηματοπιστωτικών συνθηκών. Ουσιαστικά, οι αγορές αναμένουν ότι το ισχυρότερο δολάριο ζημιώνει την αμερικανική ανάπτυξη, αλλά η Fed θα απαντήσει με χαμηλότερο ρυθμό ομαλοποίησης της πολιτικής, κάτι που δρα στην αντίθετη κατεύθυνση. Επομένως το ισχυρότερο δολάριο επηρεάζει αρνητικά την ανάπτυξη, αλλά οι συμμετέχοντες στην αγορά αναμένουν νομισματική εξισορρόπηση.
Η αναντιστοιχία των υποχρεώσεων και το προπατορικό αμάρτημα (του επιχειρηματικού κλάδου)
Ο Jeffrey Frieden γράφει ότι η πρόσφατη μεταβλητότητα των μεγάλων νομισμάτων μας υπενθυμίζει την κλειστή σχέσεη μεταξύ των μεταβολών των συναλλαγματικών ισοτιμιών και της δυναμικής του διεθνούς χρέους. Ενώ πολλοί νομίζουν ακόμη ότι οι αξίες των νομισμάτων είναι σημαντικές κυρίως για την επίδρασή τους στις σχετικές τιμές των εγχώριων και διεθνών αγαθών, σήμερα αναμφισβήτητα η κύρια σημασία των τιμών συναλλάγματος είναι η επίδρασή τους στις σχετικές τιμές των assets και των υποχρεώσεων –συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητάς των να προκαλέσουν κρίσεις χρέους. Σε εγχώριες επιχειρήσεις ή στην εθνική κυβέρνηση, ο δανεισμός σε ξένο νόμισμα, οι μεγάλες υποτιμήσεις, μπορεί να αυξήσουν μαζικά το πραγματικό κόστος των υποχρεώσεων σε ξένο νόμισμα. Αυτό ήταν πραγματικότητα στην εποχή του «χρυσού προτύπου», και η εμπειρία έχει επαναληφθεί ξανά και ξανά, από την κρίση χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών στις αρχές του 1980 και την «κρίση της τεκίλας» του Μεξικό το 1994, μέχρι την οικονομική κρίση της Ανατολικής Ασίας το 1997-1998 και μετά.
Ο Jeffrey Frieden γράφει ότι οι αναντιστοιχίες που παρατηρούνται στο παθητικό επιμένουν, αλλά τώρα αφορούν κυρίως περισσότερο τον ιδιωτικό τομέα. Ενώ οι κυβερνήσεις των αναδυόμενων αγορών χρωστούν περισσότερα από ένα δισ. δολάρια σε ξένους, τα περισσότερα από αυτά σε τοπικό νόμισμα, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις των αναδυόμενων αγορών χρωστούν περισσότερα από δύο δισ. δολάρια σε ξένους-και το 90% του ποσού είναι σε ξένο νόμισμα. Οι Du και Schreger κατέγραψαν ότι το ποσοστό του κρατικού χρέους σε τοπικό νόμισμα στο εξωτερικό χαρτοφυλάκιο αυξήθηκε από το 15% στο 60% στην τελευταία δεκαετία. Ωστόσο, οι αναδυόμενες αγορές δεν εκδίδουν χρέους στο δικό τους νόμισμα στις διεθνείς αγορές. Αντιθέτως, ξένοι επενδυτές αγοράζουν κρατικό χρέος που εκδίδεται με βάση το εγχώριο δίκαιο. Ενώ το ποσοστό του ξένου νομίσαμτος συρρικνώνεται δραματικά για τις εξωτερικές κρατικές υποχρεώσεις, το εξωτερικό εταιρικό χρέος των αναδυόμενων αγορών παραμένει κυρίως σε ξένο νόμισμα. Το ποσοστό του εταιρικού χρέους σε τοπικό νόμισμα και τα ιδιωτικά εξωτερικά τραπεζικά δάνεια, έχουν αυξηθεί σε πολύ πιο βραδύ ρυθμό, φθάνοντας περίπου το 10% το 2012.
Ο Neil Irwin γράφει ότι η μεγαλύτερη διαφορά αυτή τη φορά σε σχέση με την ασιατική κρίση στα τέλη του 1990 και την κρίση της Αργεντινής το 2002, είναι ότι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και όχι οι κυβερνήσεις, έχουν χρέος σε ξένο νόμισμα. Ο Paul Krugman διαφωνεί. Αυτή τη φορά δεν είναι διαφορετικά: οι κρίσεις της Ασίας και της Αργεντινής αφορούσαν επίσης το χρέος του ιδιωτικού κλάδου, ενώ συγκεκριμένα το ασιατικό δημόσιο χρέος, ήταν πολύ χαμηλό προτού ξεσπάσει η κρίση. Αυτό το σημείο είναι σημαντικό εξαιτίας του πειρασμού να εποπτευθεί η ρητορική της κρίσης –η ανάγκη να δούμε ό,τι πηγαίνει στραβά ως το αποτέλεσμα των δημοσιονομικών ελλειμμάτων (υπάρχει ήδη μια τεράστια προσπάθεια να κάνουμε το ίδιο αναδρομικά με την κρίση του ευρώ, και πρέπει να μην επιτρέψουμε να γίνει το ίδιο με την Ασία).
Του Jeremie Cohen-Setton
© Copyright Bruegel. Η μετάφραση του κειμένου έγινε από το Capital.gr. Η δημοσίευση της ελληνικής μετάφρασης δεν αποτελεί προϊόν επίσημης συνεργασίας
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://www.bruegel.org/nc/blog/detail/article/1598-the-dollar-surge/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου