Αν στις 25/1/2015 είχαμε εκλογές των οποίων το αποτέλεσμα το περιμέναμε με ενδιαφέρον, (και κυρίως τις συνέπειες αυτών) για τις χθεσινές, το αποτέλεσμα και τα απορρέοντα από αυτό, ήταν πολύ λιγότερο απρόβλεπτα. Είχαμε αναφέρει τους οδηγούς εκείνους που θα καθιστούσαν τον Αλέξη Τσίπρα μεγάλο νικητή των εκλογών. Αυτό που ήταν λιγότερο αναμενόμενο, ήταν οτι ξεπεράστηκε μια διαφορά φυσιολογική από το δεύτερο κόμμα (5%) και τελικά, αυτή ξεπέρασε τις 7 μονάδες. Επίσης, το οτι δε χρειάστηκε παρά ένα τηλεφώνημα για να σχηματιστεί ουσιαστικά κυβέρνηση, μέχρι τις 10 μ.μ.
Θα μείνουμε ως συνήθως στο να συζητούμε τα ευκόλως εννοούμενα και να τα ανακυκλώνουμε ή θα προσπαθήσουμε να δούμε την πολιτική πίσω από όλα, μένοντας μακρυά από τα υποκριτικά ερωτήματα του τύπου «γιατί τέτοια πρωτοφανής αποχή;», «γιατί έπεσαν τόσο έξω οι δημοσκοπήσεις;». Χθες, αφού το «παλιό» τα έβαλε με τον «μαζοχιστή» λαό, μετά, τα έβαλε με τα Στοιχεία της Στατιστικής και τις μαθηματικές μεθοδολογίες. Κόντεψαν να καταρρεύσουν τα Μαθηματικα!
Υπάρχουν σαφή αίτια με αμείλικτη παροχή αλήθειας για τη θέση αυτών των ερωτημάτων. Προσώρας, καλό είναι να παρατηρήσουμε στο τί έκανε κάτι προβλέψιμο, να φαντάζει ως «έκπληξη» η οποία έχει φέρει τουλάχιστον αμηχανία. Τί θα δούμε από εδώ και μετά, καθώς από σήμερα, μαζί με τον λογαριασμό του Μνημονίου, ανοίγουν προβλήματα που θα απασχολήσουν την επόμενη τετραετία.
«Παρένθεση», μυωπίας.
Για την επόμενη γενιά από αυτήν του Πολυτεχνείου, τόσο οι εκλογές του προηγούμενου Ιανουαρίου και το Δημοψήφισμα, όσο και οι χθεσινές, είχαν ένα διακύβευμα. Να τελειώσει μια κατάσταση. Προσοχή. Το οτι αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει μόνο πρόσωπα, δε συνιστά μη αλλαγή. Στο τί επιφυλλάσσει το μέλλον, όπως είδαμε εσχάτως, δεν είμαστε ακόμη ικανοί να το ψυχανεμιστούμε ως λαός καθώς ακόμη δε γνωρίζουμε να αποδελτιώνουμε τα του παρόντος. Αριστερή παρένθεση λοιπόν; Ένας από τους βασικούς λόγους που οδηγείται κανείς στην πλάνη, ταυτίζεται με το λόγο που ο Πραγματισμός, δεν είναι αγαπητός. Πολλοί άνθρωποι, τείνουν τελικά να βλέπουν αυτό που επιθυμούν, όχι αυτό που τους χαρίζει η πραγματικότητα. Παρένθεση ήθελαν να δουν, παρένθεση είδαν και τελικά, χθες ξέχασαν ολοκληρωτικά τα πλεονεκτήματα του πρωθυπουργού. Μάλιστα,πέρασαν και στην άλλη όχθη, οτι κανείς δε θα ενδιαφερθεί για τις εκλογές, και γι’ αυτό όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία ήταν χθές στην Αθήνα και έβλεπαν το «ψήφο-ψήφο» που έλεγαν. Φτάσαμε στο σημείο να αναμασάμε συνέχεια το «στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό». Άλλος ένας τροχός, πλάι σε αυτόν που εφήυρε ο Αρχιμήδης. Το πρόβλημα της Ελλάδας, είναι πολιτικό γιατί είναι βαθέως διαγενεακό. Η γενιά της μεταπολίτευσης του 1974 αποκαλύπτει όλες τις ανικανότητες σε όλα τα επίπεδα. Όχι μόνο στον πολιτικό χώρο, αλλά στα πέριξ αυτού.
Αρκούσε χθες να ακούσει κανείς τον Κύριο Πάγκαλο, τον Κύριο Βορίδη και τον Κύριο Τατσόπουλο να συμφωνούν με όσο πιο διακριτικό τρόπο μπορούσαν, οτι ο λαός μάλλον επέλεξε τα ίδια με το Γενάρη. Ο λαός, όταν τους εξέλεγε με δυσθεώρητα νούμερα, ήταν ευφυής. Η ευφυία και η πρόνοιά του αυτή, του κόστισε 35.000 κατά κεφαλή χρέος, περίπου. Χθές, υπήρξε και μια άλλη διαφορά, σε σχέση με την πολιτική πολυδιάσπαση που ακολούθησε από το 2010 και μετά και οδήγησε σε δημιουργία άπειρων κομμάτων. Το κλίμα της «παλαιάς φρουράς» ήθελε τους παλαιούς ψηφοφόρους να γυρίσουν πίσω στα κόμματα από τα οποία προήλθαν, από αυτά που πήραν συντάξεις τύφλωσης ενώ ήταν υγιείς, από αυτά που βρήκαν δουλειά, από αυτά, που εκπαιδεύτηκαν να είναι πελάτες. Χθες η οργή των «κακεντρεχών κομματαρχών», για να δανειστώ τη φράση του μεγάλου Χρήστου Γιανναρά, έβρισαν το λαό, που τους καταψήφισε για τρίτη φορά μέσα σε 9 μήνες. Ούτε αυτό το βλέπουν. Τί άλλο τελικά υπαγορεύει η πολιτική μυωπία;
Η παρουσία τους και μόνο, αιτία δημιουργίας πνευμάτων αντιλογίας.
Η προσπάθεια της γενιάς της μεταπολίτευσης, της γενιάς που έκανε τον μηδενισμό θεωρία και πράξη (το μόνο ίσως που «επιτυχώς» ολοκλήρωσε, ελπίζω να μη χρειάζεται παρά μόνο μια ματιά σε στοιχεία και αριθμούς) και έθεσε τις βάσεις για να γίνει ο ελληνικός λαός μια μάζα που αποζητά πλούτο συνοδευόμενο με αεργία, προσπαθεί σήμερα να νουθετήσει. Με άλλα λόγια, να αφήσει τον σπόρο της ώστε να διαιωνιστεί και στην επόμενη γενιά. Στη δημοκρατία, μπορεί να έχει λόγο ακόμη και μια τέτοια γενιά και αυτό είναι το σωστό. Δεν μπορεί κανείς πλέον να δει όμως οτι κάθε νουθεσία, κάθε άποψη, ακόμη και η παρουσία τους πολλές φορές, οδηγεί σε αντίδραση; Δεν μπορεί κανείς πια να ψηλαφίσει κάτι άϋλο όπως είναι το συναίσθημα του θυμού; Μόνο με την «κοστολόγηση», ισχύει το φετίχ; Η σιωπή εδώ, μαζί με ένα ίχνος μεταμέλειας, θα μπορούσε να λυτρώσει τα εγκλήματα της γενιάς αυτής.
Από την ουράνια Ελληνική Μυθολογία, μέχρι και το Σίγκμουντ Φρόϋντ, γνωρίζουμε πως το παλιό θέλει να συντηρηθεί και το νέο θέλει να επικρατήσει πάνω του. Αυτή η φυσική τάση, μετριάζεται από την υποτιθέμενη σύζευξη των δύο. Στο τέλος, ο Δίας κερδίζει τον Κρόνο, ο υιός τον πατέρα. Αν το δεύτερο δε γίνει, η Ψυχολογία μας λέει πως είναι πηγή προβλημάτων. Αυτή η προσπάθεια αναθεώρησης διακυβεύτηκε σε τρεις διαδοχικές εκλογικές διαδικασίες. Το αποτέλεσμα, είναι μπροστά στα μάτια μας. Γιατί όμως, η βαρύτητα πλέον πάει σε ένα μόρφωμα που μέχρι λίγες μέρες πριν καθοριζόταν από συνιστώσες, που εσωκομματικά «καθαρίζει» πάνω στην εξουσία, που δεν έχει καλές σκέψεις για την παιδεία, που δεν ξέρει ακόμη τρόπους να λύσει το μεταναστευτικό, που θα κληθεί να υλοποιήσει πράγματα που δεν πρεσβεύει; Βέβαια υπάρχει και κάτι άλλο.
Ίσως πρόκειται για μια ευχάριστη, ασυνείδητη έστω επιλογή του προτύπου του Προμηθέα ή κάποιου χριστιανικού νοήματος που θέλει να επιβραβεύει την προσπάθεια ως θυσία και τούμπαλιν. Μιας και το αποτέλεσμα τελικά, δεν ευνοεί και δε βοελύει κανέναν…Αυτό επέλεξε ο ελληνικός λαός, με αυτό απογοήτευσε τους ανθρώπους των λύσεων που τον αποκαλεί διανοητικά καθυστερημένο επειδή η κρίση και οι οριζόντιες εφαρμογές των προγραμμάτων δημοσιονομικής σταθερότητας, τον έφεραν από το νεοπλουτισμό στη νεο-φτώχεια. Ίσως τελικά, η καταστροφή αυτή, να δίνει αξία στην προσπάθεια. Η επιβίωση, γειώνει.
Κάποιοι έβγαλαν την χαιρεκακία όταν άκουσαν οτι ο Έλληνας πρωθυπουργός πήγε στο νοσοκομείο καθώς στις Βρυξέλλες, οι Γερμανοί του χάρισαν την υποδοχή που συνήθιζαν να χαρίζουν σε όλους τους ανά περίοδους «φίλους» τους, υποδοχή μέσα από κανονικές μορφές ανάκρισης. Είναι οι ίδιοι που χάρηκαν όταν ο πρώην Έλληνας ΥΠΟΙΚ, εκπαραθυρώθηκε από το Eurogroup, οι ίδιοι που τον κατηγορούσαν νύχτα-μέρα επειδή είχε την αξιοπρέπεια να μη γευματίσει ως «φίλος», με ανθρώπους που του φώναζαν οτι θέλουν να τον εξοντώσουν. Άλλωστε, η αξιοπρέπεια, δε γίνεται να αντιπροσωπεύεται, εκεί αντιπροσώπευε τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, μέρος της γενιάς του Πολυτεχνείου, φάνηκε να μη συγκαταλέγει την αξιοπρέπεια και το θάρρος στα συμφέροντα του ελληνικού λαου. Αυτά, περικλείονται μόνο μέσα στο ΕΣΠΑ. Βέβαια, είναι οι ίδιοι που τον κατηγορούσαν όταν φέρεται να τους είπε «σκουπίδια». Έχετε συναντήσει στα 40 χρόνια αυτόν τον ανθρωπο-τύπο; Εντός Ελλάδος; Ενάρετος ή όχι, αυτός ο τύπος, μήπως κάτι ταράζει στο θυμικό ενός ψηφοφόρου; Μήπως πριν τη φώτιση ή την διαφώτιση της λογικής, η νοοτροπία περνά από αυτό που νιώθει κανείς; Όλα αυτά, είναι αργά για να γίνουν σκεπτά από τους προηγούμενους, ίσως όμως είναι ανάγκη να γίνουν νοοτροπία από τους τωρινούς και τους επόμενους.
Η βαρύτητα λοιπόν, φαίνεται πως ισχύει όχι ως έλξη προς το έδαφος, προς τη «λογική» και τη «σύνεση» δηλαδή, καθώς αυτές, στα πνεύματα αντιλογίας που συνεχίζει να δημιουργεί το παλαιό νεοελληνικό πτώμα, δημιούργησαν πρωτιές της χώρας στο κάπνισμα, (μετά την Κούβα) στο ποτό, στους επικίνδυνους οδηγούς, στους μεγαλο-οφειλέτες, σε όσους φοροδιαφέυγουν και φορο-αποφεύγουν, σε διαφθορά, σε διαπλοκή, σε χαμηλό ισοτρικό καλλιέργειας που ούτε καν αντισταθμίστηκε από καλή εξειδίκευση. Η ψήφος, είχε και σε αυτές τις εκλογές καθαρά εκδικητικό χαρακτήρα. Όσοι απείχαν, ήταν πάμπολλοι, όσοι δεν απείχαν, έδωσαν τελικά καθαρή εντολή. Η εκδίκηση ήρθε τόσο από εκείνους που ένιωσαν να «προδίδονται» από τους πρώην «εργοδότες» τους, όσο και από εκείνους που τους έβλεπαν να σπαταλούν πλούτο ενός αιώνα σε 40 χρόνια μέσα, μην πηγαίνοντας η χώρα ούτε ένα βήμα μπροστά στην «αδιαπραγμάτευτη ευρωπαϊκή της πορεία».
Η πολιτική επικοινωνία που πέρασε στα ψιλά γράμματα.
Ξεκινώντας από την υπόθεση εργασίας οτι οι εκλογές αυτές δεν είχαν διακύβευμα (εξ’ ορισμού λάθος, καμία δημοκρατική διαδικασία δε στερείται νοήματος παρά μόνο για εκείνους που είχαν έτοιμα τα ψηφοδέλτια, ίσως να είχαν άλλο διακύβευμα) τότε, ποιές θα ήταν οι λεπτομέρειες που θα καθόριζαν το αποτέλεσμά τους; Αφού δεν υφίσταται πλέον παροχολογία, αφού όλοι ένα Μνημόνιο θα καλούνταν να εφαρμόσουν, ποιό είναι το αμέσως επόμενο τεραίν που πρέπει να κοιτάξουμε; Η σημειολογία και η επικοινωνία.
Ακούσαμε λόγους και προεκλογικές ομιλίες, και σε ντιμπέιτ, να ρωτούν τους συνδιεκδικητές οι δημοσιογράφοι : «Λέτε οτι είναι εταίροι μας οι Ευρωπαίοι, και μας ετοιμάζουν έξοδο, Κύριε Μεϊμαράκη, με τέτοιους εταίρους, ποιοί θα ήταν οι εχθροί μας;». Η απάντηση, ήταν απάντηση στην οποία η Γερμανία και πιθανοί τρόποι αντιμετώπισής της, απουσίαζαν. Και πώς άλλωστε…
Χθες ο Κύριος Παπαχελάς –και αξίζει συγχαρητήρια γι’ αυτό- έσπασε το ταμπού για τον Κύριο Τσίπρα καθώς τον αποκάλεσε ταλαντούχο πολιτικό νου με προβλήματα στη διακυβέρνηση. Όσοι παραδέχονται την αλήθεια, μην έχοντας «κέρδος» από αυτήν, οφείλουν να επαινούνται.
Ο Κύριος Τσίπρας, βάζει την Ελλάδα στα αυτιά των ανθρώπων. Μπορεί να το κάνει με σκοπιμότητα. Άλλωστε η γενιά η απερχόμενη, ξέρει καλά τη σκοπιμότητα και τη χρησιμότητα, σε αυτό οφείλουμε να είμαστε μαθητές. Η χαμένη αίσθηση ταυτότητας και η δίψα γι’ αυτήν, μπορεί και να παγιδεύει τον κόσμο καθώς ακούει περί «πατρίδας», περί «ελληνικού αγώνα». Ξαφνικά, η όποια μάχη, αποκτά νόημα. Τα υπόλοιπα κόμματα, επιθυμούν διακαώς να υλοποιήσουν τα του Μνημονίου, «για να μην εκτροχιαστούμε από το ευρωπαϊκό όραμα». Οι περισσότεροι εξ’ αυτών, είναι απόλυτα ειλικρινείς. Πιστεύουν ιδεολογικά σε προτάγματα οικονομικών συνταγών που παντού παρουσιάζουν πολύ μεγάλα προβλήματα. Έδωσαν αγώνα για να υλοποιηθούν εντός Βουλής και όταν τέθηκε αυτός ο αγώνας σε αμφισβήητηση, τον έδωσαν καβαλώντας τα περιστύλια της Βουλής τις μέρες της αναμονής του δημοψηφίσματος. Με κάτι τέτοια λοιπόν, την πλήρωσε χθες ο λαός, ο οποίος είναι «σαδιστής» και «μαζοχιστής».
Ψήφισε με ένστικτο καθαρά συναισθηματικό και μάλιστα εκδικητικό ο λαός. Πρέπει και γι’ αυτό να τον κατηγορήσουμε! Δεν προλαβαίνει καμία αρχή βλέπετε να φτιάξει πολίτες μέσα σε 9 μήνες, ειδικά όταν ο προηγούμενος «πολίτης» σφυρηλατήθηκε ακατάπαυστα επί 40 έτη.
Στις Βρυξέλλες, δε χωρούν συναισθήματα, ο άνθρωπος ξεκινάει έξω από αυτές, οπότε ο ρεαλισμός τους λέει «να συμβιβαστούμε». Αυτή είναι η πρότασή τους, ενώ ξέρουν οτι η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας είναι πιο αβέβαιη από ποτέ, οτι είναι πολύ περισσότερες οι πιθανότητες στα επόμενα 2-3 έτη, η Ελλάδα να έχει αλλάξει το status της σχέσης της με την Ε.Ε. Η αλήθεια ουρλιάζει, πάνω σε Μνημόνιο 3, πάνω σε «αριστείες» και σχέδια παιδείας που θα δώσουν τη χαριστική βολή στην ίδια την παιδεία, πάνω σε απειρία ενός νέου κόμματος, πάνω σε έλεγχο κίνησης κεφαλαίων. Παρόλα αυτά, ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε κάτι που αρνούνται φοβικά να δεχτούν. Κατάφερε να φέρει το πολιτικό σύστημα σε θέση δικής του επιλογής. Να κάνει έναν μανιχαϊστικό διαχωρισμό που ήταν απολύτως απαραίτητος εδώ και αρκετά χρόνια. Αυτό που έλεγαν πολλοί πολίτες πριν 3-4 έτη «όλοι το ίδιο είναι», και είχαν ροπή προς έναν απολίτικο στοχασμό, μπήκε στην άκρη, σαν ένα συμπαγές μόρφωμα. Όσοι φάνηκαν να μοιάζουν μεταξύ τους, ενώθηκαν. Από την άλλη πλευρά, κάθισε εκείνος. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο ρίσκο που ανέλαβε, καθώς με τέτοιες εντολές που του δόθηκαν από τους Έλληνες, οι ευθύνες του μπήκαν σε τετραγωνική ρίζα.
Από εδώ και πέρα, τί; Η Ελλάδα είναι στην Ε.Ε ακόμη. Έχει υπογράψει μια συμφωνία. Ο πρωθυπουργός έχει να υλοποιήσει μέτρα. Αντ’ αυτών, θα πάρει για προίκα, τη μη βιωσιμότητα του χρέους και έτσι το ΔΝΤ, θα επιστρέψει στη νομιμότητα. Ο Κύριος Ολάντ θα παραμείνει ήρεμος και πλέον η Κυρία Μέρκελ πρέπει να εξετάσει ξανά τη στρατηγική αποτρεπτικής φήμης της και τον παραδειγματισμό που θέλησε να εξάγει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι Ποντέμος, «ξαναγάπησαν» τον Τσίπρα και η Βρετανία, ετοιμάζει την απποφασή της για το ευρωπαϊκό της μέλλον. Ούτε τις συστημικές αλλαγές της αγαπημένης τους Ε.Ε, παρατηρούν και μελετούν. Ούτε οτι η Ελλάδα, σας λιγότερο ισχυρό κράτος, οφείλει να τις ακολουθεί περισσότερο από τα ισχυρότερα κράτη. Η αμφισημία του «Οι Έλληνες ξαναψήφισαν αυτούς που τους έφεραν τον έλεγχο κίνησης κεφαλαίων» ηχεί αλλιώς εκτός Ελλάδος και ειδικά στο Βερολίνο, εξόχως προβληματικά…Αν εδώ μπορεί να είναι ένδειξη μαζοχισμού, κάπου αλλού μπορεί να ηχεί σανκάτι άλλο. Ο καθένας, βλέπει αυτό που τον εξυπηρετεί.
Η παιδεία θα είναι η μεγαλύτερη πρόκληση μαζί με αυτό που έχει υποσχεθεί ο πρωθυπουργός για το κόψιμο του Γόρδιου Δεσμού της διαπλοκής. Το μεταναστευτικό πλέον καλεί και αυτό τις τυραννίδες της ιδεολογίας να παύσουν και χρήζει σοβαρής Όπως και να έχει, οι ευθύνες του Έλληνα πρωθυπουργού, είναι απείρως μεγαλύτερες τώρα.
Αντί επιλόγου: Βίκτορ Φρανκεστάϊν.
Η παλαιά κομματοκρατία, μέσα από τη μέθοδο του ρουσφετιού, με άλματα κατόρθωσε να δημιουργήσει εκείνους που με ζέση αγάπησαν την Ευρώπη του «Ναι σε όλα» και ξαφνικά αντάμωσαν το “Du Malheur d’ etre Grec”. Εκείνοι που θυμούνται τις εκδόσεις τους και τα Ορφικά παρέα με τον νεο-φιλελευθερισμό, που κρατικοποιήθηκε στις ίδιες τις ΗΠΑ με την Lehman Brothers, θέλοντας και μη, παραδέχονται οτι ξέμειναν από επιχειρήματα ερμηνείας αλλά κυρίως, από επινοήσεις που θα καταστούν απαραίτητες. Το δεύτερο, που θα μπορούσε κανείς να συμβουλέυσει, απαντώντας στις δικές τους συμβουλές, είναι την καλή ανάγνωση της Mary Shelley στο έργο «Φρανκεστάϊν –Σύγχρονος Προμηθέας». Ο Βίκτορ Φρανκεστάϊν, είχε τουλάχιστον το θάρρος να κοιτάξει το τέρας που δημιούργησε στα μάτια. Παραδέχτηκε οτι αυτό το τέρας, ήταν δικό του δημιούργημα.
Του Αλεξανδρου Δρίβα, υποψήφιου διδάκτορα διεθνών σχέσεων
Πηγή: http://www.anixneuseis.gr/?p=128569
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου