ΤουPaul Krugman, ΤΟ ΒΗΜΑ – THE NEW YORK TIMES, 29.9.12
Φτάνει πια τόση αυταρέσκεια. Μέχρι και πριν από λίγες μέρες «κοινή πεποίθηση» ήταν ότι η Ευρώπη επιτέλους έθεσε την κατάσταση υπό έλεγχο. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, υποσχόμενη ότι εν ανάγκη θα αγοράσει κρατικά ομόλογα προβληματικών κρατών, εξευμένισε τις αγορές. Το μόνο που έπρεπε να κάνουν τα κράτη-οφειλέτες, σύμφωνα με αυτό το παραμύθι, ήταν να συμφωνήσουν σε περισσότερη και πιο σκληρή λιτότητα – ο όρος για να δανειοδοτηθούν – κι όλα θα πήγαιναν καλά. Αλλά όσοι σερβίρουν «κοινές πεποιθήσεις» ξέχασαν ότι εδώ εμπλέκονται και οι λαοί. Ξαφνικά, στην Ισπανία και την Ελλάδα ξεσπούν απεργίες, οργανώνονται τεράστιες διαδηλώσεις. Ο κόσμος σε αυτές τις δύο χώρες λέει, πολύ απλά, ότι έφτασε στα όριά του: με την ανεργία σε επίπεδα Μεγάλης Υφεσης και με τους πρώην εργαζόμενους της μεσαίας τάξης να γυρεύουν τροφή στα σκουπίδια, η πολιτική της λιτότητας ήδη έχασε το μέτρο. Κι αυτό δείχνει ότι τα συμπεφωνημένα μπορεί πλέον να μην ισχύουν. Αρκετοί σχολιαστές υποστηρίζουν ότι Ισπανοί και “Ελληνες απλώς καθυστερούν την έλευση του αναπόφευκτου, διαδηλώνοντας εναντίον θυσιών τις οποίες πρέπει ούτως ή άλλως να υποστούν. Ομως η αλήθεια είναι ότι οι διαδηλωτές έχουν δίκιο. Η επιπλέον λιτότητα δεν εξυπηρετεί κανέναν χρήσιμο στόχο. Οι παράλογοι παίκτες εδώ είναι οι, υποτίθεται, σοβαροί πολιτικοί και αξιωματούχοι που απαιτούν από τον κόσμο να υποφέρει κι άλλο.