Μπορεί να το δει κανείς στην απάντηση της Δύσης στο συριακό δράμα. Πραγματικά, η γεωπολιτική, η φανατική βία, η απουσία λύσεων, η Δύση που είναι επιφυλακτική για τους πολέμους της Μέσης Ανατολής, και οποιοδήποτε από τα θέματα που όλοι αγαπούν να συζητούν, έχει σήμερα σημασία. Ωστόσο υπάρχει κάτι που έχει επίσης σημασία και μπορεί να είναι ακόμη πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο. Εννοώ την ανικανότητα της Δύσης να υπερασπιστεί τις αρχές που είναι ο πυρήνας του δυτικού πολιτισμού –ανθρώπινες αξίες και ένα φάσμα αρχών που η Δύση υπόσχεται να υπερασπιστεί και στο εξωτερικό ακόμη. Αυτό είναι ακόμη πιο καταστροφικό για τη Δύση, είναι οι προσπάθειές της να κρύψουν την ανικανότητα και τη δειλία της πίσω από δημοκρατικές διαδικασίες! Δείτε πώς οι δυτικοί ηγέτες χρησιμοποίησαν την απουσία έγκρισης από το Συμβούλιο Ασφαλείας για να προωθήσουν μια προσέγγιση «βλέποντας-και-κάνοντας- στην αφόρητη ανθρωπιστική τραγωδία που εξελίσσεται στη Συρία. Οι δυτικές ηγέτες πρέπει να ευχαριστούν τη Μόσχα και το Πεκίνο που τους δίνουν τη δικαιολογία για να μην κάνουν τίποτα. Τι θα έκαναν οι Obama, Merkel, Hollandeκαι Cameron εάν η Μόσχα και το Πεκίνο δεν είχαν ασκήσει βέτο στο ψήφισμα για τη Συρία;! Στοιχηματίζω πως δεν θα είχαν βιαστεί να ξεκινήσουν μια εκστρατεία κατά της Συρίας.
Τώρα η Δύση έχει βρει άλλη οδό διαφυγής –μέσω της έλλειψης κοινοβουλευτικής έγκρισης για στρατιωτική δράση εναντίον του Assad. Είναι λυπηρό που η Βρετανία, η χώρα που εισήγαγε τις δυτικές αξίες στον κόσμο, έχει επιλέξει να καθίσει εκτός. Όχι επειδή τα επιχειρήματα για δράση κατά του Assad δεν είναι σοβαρά, αλλά εξαιτίας της μικροαστικής δυσκολίας και των προσωπικών φιλοδοξιών του ηγέτη των Εργατικών. Αυτό έχει δώσει σε άλλα δυτικά κράτη το πρόσχημα επίσης για το να κοιτάνε αλλού και να μην κάνουν τίποτα! Τώρα ο Obama περιμένει το Κογκρέσο να αποφασίσει εάν η Αμερική θα πρέπει να υπερασπιστεί τις αξίες της στον κόσμο ή όχι, διότι ο ίδιος είναι ανίκανος να αποφασίσει μόνος του! Στην πραγματικότητα, ο Obamaβρίσκεται σε μια διάθεση «ηγεσίας από το παρασκήνιο». Αλλά αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος (και οι Σύριοι επίσης) δεν μπορούν να ελπίζουν σε οποιαδήποτε ηγεσία από την Αμερική.
Η συριακή κρατική εφημερίδα Al-Thawra, έγραψε στο πρωτοσέλιδο άρθρο της ότι η απόφαση του BarackObama να ζητήσει την έγκριση του Κογκρέσου πριν αναλάβει στρατιωτική δράση εναντίον του Assad, είναι «η αρχή της ιστορικής αμερικανικής υποχώρησης». Δυστυχώς, έτσι φαίνεται….
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Δύση έχασε την αποστολή της. Σε όλα τα χρόνια από τότε, ο δυτικός πολιτισμός έχει προσπαθήσει σκληρά να βρει μια νέα, χωρίς μεγάλη επιτυχία. Η επέμβαση στο Ιράκ έχει θάψει κάθε επιθυμία στη Δύση να αντισταθεί για το οτιδήποτε. Η Συρία είναι το τελευταίο πείραμα, όπου η φιλελεύθερη κοινότητα των κρατών μπορεί να αποδείξει εάν ως πολιτισμός είναι ακόμη ικανή να ξεπεράσει το λήθαργο και να υπερασπιστεί τις αρχές που έχει διακηρύξει σαν αποστολή της.
Εάν όχι, ας είναι. Ζούμε ήδη σε έναν Hobbesian κόσμο. Και ξέρουμε επίσης ποιοι είναι οι νικητές.
Υ.Γ.: Ένας λαμπρός Ρώσος αναλυτής, ο Georgi Mirsky, σε μια από τις τελευταίους του δημοσιεύσεις στο blogEcho Moskvy, έγραψε πόσο χαρούμενος ήταν όταν η Βρετανία άσκησε βέτο στη δράση κατά του Assad, περιγράφοντας την απόφαση ως νίκη για τη δημοκρατία. Όχι, αυτό είναι η αποτυχία της δημοκρατίας GeorgiIlyich! Αυτή ήταν η χρήση μιας διαδικασίας προκειμένου να στηριχθεί ο πολιτικός καιροσκοπισμός.
Της Lilia Shevtsova
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://carnegie.ru/
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου