Όπως είχαμε προβλέψει αναρίθμητες φορές, τα reform contracts (συμβάσεις μεταρρύθμισης) στην ευρωζώνη, θα μπορούσαν κάλλιστα να κάνουν την εμφάνισή τους. Με λίγα λόγια, πρόκειται για συμφωνίες όπου μια χώρα δεσμεύεται σε σειρά διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων ως αντάλλαγμα για δάνεια χαμηλού κόστους, ή άλλης μορφής βοήθεια για να βοηθήσει την οικονομία της. Όπως έχουμε υποστηρίξει πριν από λίγο καιρό, όταν ήταν αβέβαιο εάν θα επανερχόταν η ιδέα, πρόκειται μια μία από τις πολιτικά εφικτές επιλογές για τη Γερμανία, καθώς περιλαμβάνει περισσότερο έλεγχο και λιγότερα μετρητά.
Λοιπόν, το Reuters έχει αποκτήσει το τελευταίο draft αυτών των σχεδίων για τα συμβόλαια, και τα έχει δημοσιεύσει. Η ιδέα φαίνεται τώρα να βρίσκεται σταθερά στην ημερήσια διάταξη, όμως δεν σημαίνει ότι είναι ίδιο με το να πούμε ότι θα συμβεί πραγματικά.
Παρακάτω είναι τα βασικά σημεία των σχεδίων:
Οι συμβάσεις αυτές θεωρούνται ως συμπληρωματικό μέρος του «ευρωπαϊκού εξαμήνου», του νέου συστήματος οικονομικής διακυβέρνησης. Θα αξιοποιήσουν εργαλεία όπως η μακροοικονομική εποπτεία και η δημοσιονομική εποπτεία. Οι συμβάσεις στοχεύουν σε εκείνες τις χώρες που δεν προχωρούν σε προσαρμογές στη βάση άλλων διαδικασιών.
«Έχουν σχεδιαστεί για να προάγουν το ownership των μεταρρυθμίσεων και εθνικές πολιτικές (κάτι που υπογραμμίζει τα σχόλια που έκανε προσφάτως η Angela Merkel). Υπάρχει ασφαλώς μια ένταση εδώ, δεδομένου ότι εξ ορισμού είναι μέρος ενός συστήματος αύξησης της οικονομικής εποπτείας και ορισμένοι θα έλεγαν μια απώλεια ελέγχου της οικονομικής πολιτικής. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του Eurogroup, Jeron Dijsselbloem, εάν αυτές οι χώρες δεν προωθούν τις μεταρρυθμίσεις, τα ελαφρώς πιο φθηνά δάνεια είναι απίθανο να γίνουν οι αποφασιστικοί παράγοντες στο να τους οδηγήσει να το κάνουν.
Επιπλέον, το κείμενο υποστηρίζει ότι οι τακτικές θα σχεδιαστούν από τις εθνικές αρχές και θα είναι διαπραγματεύσιμες (σε αντίθεση με τις διασώσεις ή άλλα μέρη του συστήματος διακυβέρνησης που είναι περισσότερο αυστηρά). Έτσι, θα έλθουν αντιμέτωπες με σημαντική «εποπτεία», που σε εμάς, θυμίζει την αίσθηση των ταξιδιών της τρόικας σε χώρες που δέχονται διάσωση.
Τα δάνεια θα περιλαμβάνουν «περιορισμένες δημοσιονομικές μεταβιβάσεις σε όλες τις χώρες», η πλειονότητα των οποίων θα ερχόταν μέσω των χαμηλότερων επιτοκίων των δανείων σε σχέση με το σύνηθες επιτόκιο της αγοράς. Η ανοιχτή αποδοχή των δημοσιονομικών μεταβιβάσεων έχει υποχωρήσει στο draft, αυτού του είδους η ανοιχτή αποδοχή είναι σπάνια στην κρίση της ευρωζώνης, αλλά δεδομένου ότι τα συμβόλαια αυτά είναι ρητώς trade off, δεν αποτελεί μεγάλη έκπληξη.
Το συγκεκριμένο ποσό της χρηματοδότησης δεν θα συνδέεται με το άμεσο κόστος των μεταρρυθμίσεων. Αντιθέτως, θα χρησιμοποιείται περισσότερο γενικά ως ένα κίνητρο για μεταρρυθμίσεις και για να βοηθήσει οποιοδήποτε τμήμα της οικονομία που το έχει ανάγκη ή για να βοηθήσει στην ανακούφιση των χρηματοδοτικών πιέσεων γενικότερα. Αυτό έχει κάποιο νόημα δεδομένου ότι απλώς το να «πληρώνει» κανείς για τις μεταρρυθμίσεις φαίνεται μάλλον κυκλικό και δικτατορικό. Ωστόσο, το να εξασφαλιστεί ότι το επίπεδο των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων αντιστοιχεί στο ύψος του δανείου, θα είναι πολύ δύσκολο.
Επομένως, αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να συνυπάρξει με τους Γερμανούς, αλλά πόση διαφορά θα έκανε στην πράξη; Υπάρχουν ήδη πολλές πλατφόρμες μεταρρύθμισης –προγράμματα διάσωσης, προληπτικές πιστωτικές γραμμές, μακροοικονομική εποπτεία και δημοσιονομική εποπτεία (όπως και οι παλιές καλές πολιτικές πιέσεις).
Στο τέλος, όλα καταλήγουν στα λεφτά. Πόσα θα είναι διαθέσιμα και σε ποια τιμή; Αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν απαντηθεί, αλλά όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της κρίσης, η πιθανότητα ενός συμβιβασμού θα δέσποζε.
Λοιπόν, το Reuters έχει αποκτήσει το τελευταίο draft αυτών των σχεδίων για τα συμβόλαια, και τα έχει δημοσιεύσει. Η ιδέα φαίνεται τώρα να βρίσκεται σταθερά στην ημερήσια διάταξη, όμως δεν σημαίνει ότι είναι ίδιο με το να πούμε ότι θα συμβεί πραγματικά.
Παρακάτω είναι τα βασικά σημεία των σχεδίων:
Οι συμβάσεις αυτές θεωρούνται ως συμπληρωματικό μέρος του «ευρωπαϊκού εξαμήνου», του νέου συστήματος οικονομικής διακυβέρνησης. Θα αξιοποιήσουν εργαλεία όπως η μακροοικονομική εποπτεία και η δημοσιονομική εποπτεία. Οι συμβάσεις στοχεύουν σε εκείνες τις χώρες που δεν προχωρούν σε προσαρμογές στη βάση άλλων διαδικασιών.
«Έχουν σχεδιαστεί για να προάγουν το ownership των μεταρρυθμίσεων και εθνικές πολιτικές (κάτι που υπογραμμίζει τα σχόλια που έκανε προσφάτως η Angela Merkel). Υπάρχει ασφαλώς μια ένταση εδώ, δεδομένου ότι εξ ορισμού είναι μέρος ενός συστήματος αύξησης της οικονομικής εποπτείας και ορισμένοι θα έλεγαν μια απώλεια ελέγχου της οικονομικής πολιτικής. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του Eurogroup, Jeron Dijsselbloem, εάν αυτές οι χώρες δεν προωθούν τις μεταρρυθμίσεις, τα ελαφρώς πιο φθηνά δάνεια είναι απίθανο να γίνουν οι αποφασιστικοί παράγοντες στο να τους οδηγήσει να το κάνουν.
Επιπλέον, το κείμενο υποστηρίζει ότι οι τακτικές θα σχεδιαστούν από τις εθνικές αρχές και θα είναι διαπραγματεύσιμες (σε αντίθεση με τις διασώσεις ή άλλα μέρη του συστήματος διακυβέρνησης που είναι περισσότερο αυστηρά). Έτσι, θα έλθουν αντιμέτωπες με σημαντική «εποπτεία», που σε εμάς, θυμίζει την αίσθηση των ταξιδιών της τρόικας σε χώρες που δέχονται διάσωση.
Τα δάνεια θα περιλαμβάνουν «περιορισμένες δημοσιονομικές μεταβιβάσεις σε όλες τις χώρες», η πλειονότητα των οποίων θα ερχόταν μέσω των χαμηλότερων επιτοκίων των δανείων σε σχέση με το σύνηθες επιτόκιο της αγοράς. Η ανοιχτή αποδοχή των δημοσιονομικών μεταβιβάσεων έχει υποχωρήσει στο draft, αυτού του είδους η ανοιχτή αποδοχή είναι σπάνια στην κρίση της ευρωζώνης, αλλά δεδομένου ότι τα συμβόλαια αυτά είναι ρητώς trade off, δεν αποτελεί μεγάλη έκπληξη.
Το συγκεκριμένο ποσό της χρηματοδότησης δεν θα συνδέεται με το άμεσο κόστος των μεταρρυθμίσεων. Αντιθέτως, θα χρησιμοποιείται περισσότερο γενικά ως ένα κίνητρο για μεταρρυθμίσεις και για να βοηθήσει οποιοδήποτε τμήμα της οικονομία που το έχει ανάγκη ή για να βοηθήσει στην ανακούφιση των χρηματοδοτικών πιέσεων γενικότερα. Αυτό έχει κάποιο νόημα δεδομένου ότι απλώς το να «πληρώνει» κανείς για τις μεταρρυθμίσεις φαίνεται μάλλον κυκλικό και δικτατορικό. Ωστόσο, το να εξασφαλιστεί ότι το επίπεδο των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων αντιστοιχεί στο ύψος του δανείου, θα είναι πολύ δύσκολο.
Επομένως, αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να συνυπάρξει με τους Γερμανούς, αλλά πόση διαφορά θα έκανε στην πράξη; Υπάρχουν ήδη πολλές πλατφόρμες μεταρρύθμισης –προγράμματα διάσωσης, προληπτικές πιστωτικές γραμμές, μακροοικονομική εποπτεία και δημοσιονομική εποπτεία (όπως και οι παλιές καλές πολιτικές πιέσεις).
Στο τέλος, όλα καταλήγουν στα λεφτά. Πόσα θα είναι διαθέσιμα και σε ποια τιμή; Αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν απαντηθεί, αλλά όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της κρίσης, η πιθανότητα ενός συμβιβασμού θα δέσποζε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου