Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται μέ «διαβολικό» τρόπο.
Παραθέτουμε σήμερα τά κυριώτερα σημεῖα ἄρθρου μέ τίτλο «Ἐλησμονήσαμεν ὅτι εἴμεθα πτωχοί» τοῦ συνεργάτου τῆς «Ἑστίας» Ἀνδρέα Σκέφερη, τό ὁποῖο εἶχε δημοσιευθῆ τόν Μάϊο τοῦ 1932, ὅταν τό ἑλληνικό κράτος εἶχε ὁδηγηθῆ καί πάλι σέ πτώχευση. Ἰδού τί ἀκριβῶς ἐγράφετο:
«Ἀργά κάπως, μέ καθυστέρησιν, ἡ ὁποία θά ἠμποροῦσε νά χαρακτηρισθῆ ὡς ἀδικαιολόγητος, ὁ πολύς κόσμος ἐν Ἑλλάδι ἀντελήφθη τήν σοβαρότητα τῆς οἰκονομικῆς μας καταστάσεως καί μέ τήν ἀνησυχίαν του ἐξελισσομένην συχνά εἰς βαθμόν πανικοῦ, σπεύδει νά ἐξασφαλίση κατά τό δυνατόν τό προϊόν πολυετῶν κόπων ἐκ φόβου μήπως τό ἰδῆ ἐξανεμιζόμενον.
Καί ὅμως, παρ’ ὅλην αὐτήν τήν κατάστασιν, ἡ ἀλήθεια ἐξακολουθεῖ νά μή λέγεται εἰς τόν ἀτυχῆ Λαόν, ὁ ὁποῖος ἀφίνεται νά πιστεύη ὅτι αἰτία τῆς κακοδαιμονίας μας εἶναι ἡ διεθνής οἰκονομική κρίσις, ἡ πτῶσις τῆς λίρας καί ἄλλοι ἴσως λόγοι, ποτέ ὅμως τά σφάλματα, τά ὁποῖα ὅλοι μας –κυβερνῆται καί Λαός– διεπράξαμεν ἐν Ἑλλάδι.
Πρέπει νά εἴμεθα εἰλικρινεῖς καί νά ὁμολογήσωμεν ὅτι ἡ πτῶσις τῆς ἀγγλικῆς λίρας μᾶς ἐξύπνησε μόνον ἀπό τόν μακάριον ὕπνον, εἰς τόν ὁποῖον εἴχομεν παραδοθῆ καί μᾶς ἔκαμε νά ἀντιληφθῶμεν ὅτι τό κάλυμμα τῆς δραχμῆς μας εἶχε μειωθῆ ἐπικινδύνως καί ὅτι ἄνευ ἐξωτερικοῦ δανείου ἡ χρεωκοπία ἦτο ἀναπόφευκτος. Ἀλλοίμονον ὅμως εἰς τά κράτη ἐκεῖνα, τά ὁποῖα ἐξαρτοῦν τήν οἰκονομικήν των ὑπόστασιν ἀπό τήν ἐξεύρεσιν ἐξωτερικοῦ δανείου τήν τελευταίαν στιγμήν!
Ὄχι, δέν εἶναι ἡ διεθνής οἰκονομική κρίσις καί ἡ πτῶσις τῆς λίρας οἱ λόγοι τῆς οἰκονομικῆς μας καταστροφῆς. Ὁ μοναδικός λόγος τῆς ἐθνικῆς αὐτῆς συμφορᾶς εἶναι ἡ ἀλόγιστος σπατάλη τοῦ ἰδιωτικοῦ καί δημοσίου χρήματος. Ἡ διπλῆ αὐτή αἱμορραγία ἀπεστράγγισε τόν ἐθνικόν ὀργανισμόν.
Ἡ χώρα μας ὑπῆρξεν ἀνέκαθεν χώρα πτωχή καί οἱ κάτοικοι αὐτῆς ἔζων μέ τήν παροιμιώδη γνωστήν εἰς ὅλους μας λιτότητα. Μετά τόν ἀτυχῆ πόλεμον τοῦ ’97 καί τήν χρεωκοπίαν, ἤρχισεν ἡ ἰδιωτική καί δημοσία περισυλλογή μέ λαμπρά ἀποτελέσματα. Ὅμως κατά τήν τελευταίαν δεκαετίαν τά πράγματα ἀνετράπησαν. Παρά τήν Μικρασιατικήν καταστροφήν καί τήν εἰσροήν εἰς τήν χῶραν μας ἑνός καί ἡμίσεος ἑκατομμυρίου πεινῶντος πληθυσμοῦ, ἡ πατροπαράδοτος λιτότης τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ μετεβλήθη εἰς μανίαν σπατάλης! Τό κράτος ὤφειλε διά περιοριστικῶν μέτρων νά ἐπιβάλη κάποιαν νοικοκυρωσύνην. Ἀλλά τά μέτρα ταῦτα ἐλήφθησαν τήν τελευταίαν στιγμήν. Ἔτσι, ὁ Ἑλληνικός λαός ἀφέθη νά σπαταλήση ὅλα τά ἀποθέματά του. Ἄνω τῶν τριῶν ἑκατομμυρίων λιρῶν ὑπολογίζεται ὅτιἐξήχθησαν κατά τήν τελευταίαν τριετίαν δι᾽ ἀγοράν αὐτοκινήτων. Ἑκατομμύρια ἐξήχθησαν δι᾽ ἀγοράν γραμμοφώνων, δίσκων, ραδιοφώνων, ἀρωμάτων, καλλυντικῶν, κρυστάλλων κ.λπ.
Ὑπάρχουν ἐκθέσεις τῶν διευθυντῶν τῶν Ὑποκαταστημάτων τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης πρός τήν Ἀγροτικήν ὅτι καθ’ ἅς ἡμέρας ἐγίνοντο χορηγήσεις καλλιεργητικῶν δανείων, παρετηρεῖτο μεγάλη κατανάλωσις εἰδῶν πολυτελείας εἰς τά ἐμπορικά καταστήματα τῆς πρωτευούσης τοῦ Νομοῦ!
Αἱ χωρικαί δέν ὑφαίνουν πλέον, οὔτε ράπτουν ἤ κεντοῦν μόναι τους τήν ἐνδυμασίαν των, ὅπως ἄλλοτε. Ἀλλά ράπτονται εἰς τήν μοδίστραν τῆς πόλεως καί τό γοβάκι ἀπό λουστρίνι μέ τό ψηλό τακούνι δέν εἶναι ἀσύνηθες θέαμα καί εἰς τά ὀρεινότερα τῶν χωρίων μας. Ἡ ἐργατική καί ἀστική οἰκογένεια ἐξέφυγεν ἀπό τόν στενόν κύκλον τῆς πατροπαραδότου ἑλληνικῆς λιτότητος. Θέλει νά ζήση τήν ζωήν της!
Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά; Εἴμεθα πλούσιοι; Ὄχι, ἀλλά τότε; Εἶναι ἡ φυσική πρόοδος, θά ἰσχυρισθοῦν κάποιοι. Δέν εἶναι δυνατόν νά σταματήσωμεν τήν πρόοδον. Ὅμως ποιός θά πληρώνη τά ἔξοδα τῆς προόδου; Τήν ἀπάντησιν μᾶς τήν ἔδωσαν οἱ ξένοι τελευταίως. Ἠρνήθησαν νά μᾶς δανείσουν!
Σφάλματα ἐπί σφαλμάτων τόσον ἐκ μέρους τοῦ κράτους ὅσον καί ἐκ μέρους τῶν ἰδιωτῶν συνετέλεσαν ὥστε νά φθάσωμεν εἰς τό κρίσιμον σημεῖον μιᾶς οἰκονομικῆς καταστροφῆς. Διά τήν ἐπούλωσιν τῶν πληγῶν της θά χρειασθῆ χρόνος πολύς, κατά τόν ὁποῖον θά στερηθῶμεν ὄχι μόνον τῶν χθεσινῶν περιττῶν ἀπολαύσεων, ἀλλά καί τῶν ἀπαραιτήτων στοιχειωδῶν μέσων τῆς συντηρήσεώς μας. Καί τοῦτο διότι εἴχομεν λησμονήσει ὅτι εἴμεθα ἀνέκαθεν πτωχοί καί ὅτι τήν πρόοδον χάριν τῆς ὁποίας ἐσπαταλήσαμεν τά ὀλίγα ἀποθέματά μας δέν ἔπρεπε νά τήν ἐπιζητήσωμεν μέ ἅλματα, ἀλλά μέ βῆμα σημειωτόν διά νά εἶναι διαρκής καί σταθερά. Δυστυχῶς οἱ οἰκονομικοί νόμοι εἶναι ἀδυσώπητοι».
Ἄραγε ὑπάρχει τίποτε πού μποροῦμε νά προσθέσουμε ἐμεῖς σήμερα; Μᾶλλον ὄχι. Μόνον οἱ ἡμερομηνίες ἀλλάζουν. Ὅ,τι ἐγράφη τό ἔτος 1932, θά μποροῦσε νά ξαναγραφῆ αὐτούσιο σήμερα.
(από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 17/01/2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου