Πόρισμα έρευνας: Καμία σχέση στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων με τη Χρυσή Αυγή

Καμία εμπλοκή εν ενεργεία στελεχών των ειδικών δυνάμεων, ή γενικότερα άλλων στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, σε εκπαίδευση μελών της Χρυσής Αυγής δεν προκύπτει από τη σχετική έρευνα που διεξήχθη επειγόντως με εντολή του υπουργού Εθνικής Άμυνας Δ. Αβραμόπουλου. 

Ο υπουργός είχε δώσει εντολή για την άμεση διερεύνηση δημοσιογραφικών πληροφοριών, κατά τις οποίες μέλη της Χρυσής Αυγής εκπαιδεύονται από εν ενεργεία στελέχη των Ειδικών Δυνάμεων του στρατού.

Ο κ. Αβραμόπουλος παρέλαβε το πόρισμα της έρευνας χθες βράδυ από τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ στρατηγό Μιχαήλ Κωσταράκο και ενημέρωσε σχετικά τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Από την έρευνα προκύπτει ότι δεν υπάρχει εμπλοκή ή συμμετοχή εν ενεργεία στελέχους, οποιουδήποτε κλάδου των Ενόπλων Δυνάμεων, σε παραστρατιωτική εκπαίδευση μελών της Χρυσής Αυγής. 

Germany’s strange parallel universe

 Martin Wolf

Angela Merkel’s remarkable election result confirms her position as the dominant politician in Germany and so also in Europe. It is assumed she will get the eurozone she wants: Germany writ large. That may prove right. Alas, if she does, it is going to be a deeply depressing spectacle.

Shoes thrown at president Hassan Rouhani

Hassan Rouhani waves to supporters as his motorcade pulls out of Tehran's Mehrabad airport. Photograph: Atta Kenare/AFP/Getty Images

The Iranian president, Hassan Rouhani, was greeted by hardliners chanting "death to America" when he returned to Tehran following his historic telephone call with the US president, Barack Obama.

Η επόμενη κίνηση της Μέρκελ: Θα βάλει η «Αυτοκράτειρα της Λιτότητας» τους σοσιαλιστές επί του σκάφους;

Την Δευτέρα το πρωί, όταν η Γερμανία ξύπνησε για να διαπιστώσει ότι η Άνγκελα Μέρκελ είχε επανεκλεγεί καγκελάριος της Γερμανίας, η εφημερίδα Der Tagesspiegel δημοσίευσε το ακόλουθο σχόλιο στο πρωτοσέλιδό της: «Τι χρειαζόμαστε τα κόμματα αφού έχουμε την Μέρκελ; Αυτή είναι το δέλεαρ. Η μανούλα είναι η καλύτερη. Εμείς γνωρίζουμε τους εαυτούς μας. Εκείνη δεν θα αλλάξει πολύ και δεν χρειάζεται να το κάνει. Ακριβώς επειδή η Μέρκελ είναι τόσο λίγο θεαματική, τόσο διστακτική, πρόδηλα αναποφάσιστη, είναι τόσο πολύ κοντά στον τρόπο που πραγματικά είναι και οι ίδιοι οι Γερμανοί. Οι Γερμανοί εκλέγουν την δική τους εικόνα».

Η Άνγκελα Μέρκελ ως υπουργός Περιβάλλοντος, το 1997. (Courtesy Reuters)

Η παράγραφος εξηγεί το ουσιαστικό μυστήριο τής Μέρκελ ως πολιτικού. Το 2007 η βιογραφία της από τον Gerd Langguth, έγραφε ότι «υπάρχει κάτι σε αυτήν που θυμίζει την σφίγγα... Κανείς δεν έπρεπε να δει πίσω από το προστατευτικό κέλυφος που η ίδια έχει κατασκευάσει γύρω από τον εαυτό της.» Αποκρούει τις προσωπικές ερωτήσεις με ένα αυτοσαρκαστικό ανέκδοτο: Όταν ένας δημοσιογράφος πρόσφατα την ρώτησε πώς κατάφερε να φαίνεται τόσο φρέσκα παρά την εξαντλητική προεκλογική εκστρατεία, του απάντησε, «Ξοδεύοντας μια περιουσία στη γερμανική βιομηχανία καλλυντικών». Αποφεύγει επίσης την παραμικρή νύξη χαρισματικής ρητορείας. Η νικητήρια ομιλία της ήταν χαρακτηριστικά χαμηλών τόνων. Αρνήθηκε να πει το οτιδήποτε για πιθανές συμμαχίες ή μελλοντικά σχέδια. Η πιο συγκεκριμένη οδηγία της προς τους υποστηρικτές της ήταν, απλά, να γιορτάσουν. Δεν ήταν σαφές το βράδυ των εκλογών αν θα προτιμούσε να κρατήσει για τον εαυτό της τα πολιτικά σχέδιά της για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ή αν απλά δεν είχε πολιτικά σχέδια να μοιραστεί. Πάντα έτσι ήταν με τη Μέρκελ - όχι ότι οι Γερμανοί φαίνεται να νοιάζονται.

Παραιτείται από όλα τα αξιώματά του στο SPD ο Π. Στάινμπρουκ

Την παραίτησή του από την ηγετική ομάδα των γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και από κάθε κομματικό ή κοινοβουλευτικό αξίωμα, όπως η προεδρία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ή οποιασδήποτε Επιτροπής, φέρεται να ανακοίνωσε ο υποψήφιος του SPD για την καγκελαρία, Πέερ Στάινμπρουκ, κατά την διάρκεια της έκτακτης συνδιάσκεψης 200 ηγετικών στελεχών του κόμματος απόψε στο Βερολίνο.

Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσίευσε η ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού Der Spiegel επικαλούμενη μέλη του SPD που ήταν παρόντα στην συνάντηση, ο κ. Στάινμπρουκ θα παραμείνει βουλευτής, ενώ επιθυμεί να συμμετάσχει και στις διερευνητικές επαφές με τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU), κατά την διάρκεια των οποίων θα διαπιστωθεί εάν υπάρχει έδαφος προκειμένου να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, του λεγόμενου «μεγάλου συνασπισμού».

ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Εξαρθρώνεται η Χρυσή Αυγή: Χειροπέδες σε Μιχαλολιάκο, Κασιδιάρη και άλλους 15

Καίριο πλήγμα κατά του ναζιστικού μορφώματος επιτυγχάνει η Ελληνική Δημοκρατία.

Εκτελώντας από το πρωί του Σαββάτου εντάλματα σύλληψης που κατά πληροφορίες αφορούν σε σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και σε ξέπλυμα μαύρου χρήματος, η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία συλλαμβάνει βουλευτές, στελέχη και μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης.

Europe cannot make up its mind about the US pivot

Two years ago the United States announced a renewed focus on the AsiaPacifi c. Its strategic rebalance – also known as the ‘pivot’ – is driven, among other things, by worries about security. But the EU and its member-states are confused about what this American shift means for their security policies. At stake is the direction of European policy towards Asia, and crucially, how Europe sees the future of the transatlantic relationship in the Asian century.

Despite some early attempts to co-operate, Europe has failed to develop a coherent policy in 
response to Washington’s initiative. The US put the ‘pivot’ on the agenda of the last EU-US summit in November 2011, and the transatlantic partners agreed to increase their “dialogue on Asia-Pacific issues and co-ordinate activities”. In July 2012, at the ASEAN Regional Forum (a meeting of Asian leaders including the US and EU), a declaration of intent was signed between High Representative Catherine Ashton and then-Secretary of State Hillary Clinton. The declaration mentioned that the US and EU could work together on regional issues such as maritime security, non-proliferation, cyber security and counter-piracy. However, there has been little follow-up. Informally, a group of French, British, German and Italian offi cials and US State Department counterparts regularly compare notes on Washington’s security policy in Asia, but this is more an American one-way street, than a strategic dialogue. 

Banking union – or Potemkin village?

Since mid-2012, the eurozone crisis has been in remission. The period of relative calm which has prevailed since then has not been the product of an upturn in economic fortunes: until the recent summer uptick, the eurozone had suff ered six consecutive quarters of declining activity and rising unemployment (a result in part of synchronised fi scal austerity across 
the region as a whole). Instead, the period of peace has refl ected two factors: the increased willingness of the European Central Bank (ECB), under Mario Draghi’s presidency, to act as a lender of last resort to governments; and a belated recognition by European leaders that the eurozone suff ers from design fl aws that need correcting. Sadly, the success of the fi rst factor 
appears to have had unfortunate consequences on the second.

A design fl aw that was not spotted by critics when the eurozone was launched, and that only 
became apparent after the 2008 fi nancial crisis, was the instability of a fi scally decentralised 
currency union backed by a limited mandate central bank. This confi guration, it turned out, 
gave rise to stresses in the eurozone that did not arise in the US. The most destabilising of 
these was the emergence of ‘doom loops’ in which fragile banks and fi scally weak sovereigns 
undermined each other. Reducing memberstates’ vulnerability to these spirals required 
the eurozone to establish a banking union. The trouble, however, is that the ECB’s success in 
lowering government bond yields in countries like Spain and Italy appears to have reduced thesense of urgency felt by European leaders to build a banking union. 

Geopolitical Journey: The U.S.-European Relationship, Then and Now

I am writing this from Greece, having spent the past week in Europe and having moved among various capitals. Most discussions I've had in my travels concern U.S. President Barack Obama's failure to move decisively against Syria and how Russian President Vladimir Putin outmatched him. Of course, the Syrian intervention had many aspects, and one of the most important ones, which was not fully examined, was what it told us about the state of U.S.-European relations and of relations among European countries. This is perhaps the most important question on the table.

We have spoken of the Russians, but for all the flash in their Syria performance, they are economically and militarily weak -- something they would change if they had the means to do so. It is Europe, taken as a whole, that is the competitor for the United States. Its economy is still slightly larger than the United States', and its military is weak, though unlike Russia this is partly by design.

Central Asia and Afghanistan: A Tumultuous History

Contrary to popular perception, Central Asia is not likely to see an immediate explosion of violence and militancy after the U.S. and NATO drawdown from Afghanistan in 2014. However, Central Asia's internal issues and the region's many links with Afghanistan -- including a web of relationships among militant groups -- will add to the volatility in the region.