Η μέθοδος της Μέρκελ: Η Γερμανία και η ελληνική κρίση

Αποσυναρμολόγηση του γλυπτού του ευρώ μπροστά από τα παλιά κεντρικά γραφεία της ΕΚΤ στην Φρανκφούρτη, 8 Ιουλίου 2015. Το γλυπτό έγινε από τον Γερμανό καλλιτέχνη Ottmar Hoerl το 2001. RALPH ORLOWSKI / REUTERS

«Αν αποτύχει το ευρώ, αποτυγχάνει η Ευρώπη». Αυτό το απόφθεγμα πρέπει να είναι η πιο συχνά αναφερόμενη πρόταση από την πιο ισχυρή πολιτικό της Ευρώπης, μια φιγούρα ελάχιστα γνωστή για την έκφραση ξεκάθαρων δηλώσεων ή σαφών δεσμεύσεων. Η επιτυχία της Γερμανίδας καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ κατά την διάρκεια των τελευταίων δέκα ετών (είναι ήδη η μακροβιότερη Γερμανίδα καγκελάριος μετά τον Konrad Adenauer και τον Helmut Kohl) αποδίδεται συχνά στην μυστηριώδη ικανότητά της να αφήνει τις πολιτικές εξελίξεις και τις συζητήσεις να ακολουθήσουν μια πορεία -και να παίρνει θέση μόνο όταν μπορεί να είναι βέβαιη ότι αυτή η θέση της θα είναι στην πλευρά των νικητών. Ωστόσο, στα μάτια των Γερμανών επικριτών της, η εμφανής δέσμευσή της για την διάσωση του ευρώ ό,τι κι αν συμβεί, την έχει κάνει ευάλωτη σε εκβιασμούς. Ιδίως ο Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, έχει στοιχηματίσει ότι, παρ'όλη την ηθικολογία των γερμανικών ελίτ, η χώρα δεν θα θελήσει, τελικά, ένα Grexit. Και έτσι, όπως είναι τόσο συχνό στην ΕΕ, θα βρεθεί μια μεγάλη πολιτική παραμυθία που θα επιτρέψει σε όλους τους ενδιαφερόμενους να σώσουν κάπως το γόητρό τους. Αλλά ο Τσίπρας δεν πρέπει να είναι τόσο σίγουρος. Μια σειρά εξελίξεων -καθόλου λίγο βαθιές μεταμορφώσεις μέσα στην γερμανική πολιτική κουλτούρα που οι εταίροι της Γερμανίας έχουν μόλις αρχίσει να κατανοούν- κάνουν επικίνδυνο να βασίζεται κανείς στην Γερμανία για να κρατήσει την Ελλάδα.

Strategy in Real Time: Dueling with an Enemy That Moves

Strategy is a two-way street. But many commentators act as though formulating a strategy is the same as solving a chess problem. Chess problems are artificially constructed arrangements on a chessboard where the goal is to find a series of moves that leaves the other side no room to evade a checkmate within three or four turns. The sorts of conflicts bedeviling us these days, however, are more like the game of chess itself, in which there is no determinate, continuous series of moves that will guarantee victory every time. Each new contest depends on the actions of the other side, how we react to them, how they respond to our reactions, and so on.

Ignoring this aspect of strategy seems to contribute to the widespread view that victory in warfare amounts to the destruction of the enemy, a facile assumption that is all too unthinkingly held. "Defeating the enemy" may be the definition of victory in football, or even in chess for that matter, but not in warfare. Victory in war is the achievement of the war aim, and if, after Vietnam, Iraq and Afghanistan, we still think that victory is simply the devastation of our adversaries, we have a lot of reflecting to do.

Russia reviews Baltic states’ independence, risks further backlash

In a fresh instance of saber rattling against the EU, Russia’s prosecutor-general has decided to review the legality of recognizing the Baltic States’ independence in 1991. While legal implications of the investigation will be minimal, the move will further increase tensions with the EU.

The Baltic States declared independence from the Soviet Union in 1990-91 and, after attempts to quell their ‘rebellion’ failed, were recognized by the Soviet Union’s newly created State Council in the last months of the Soviet empire.