Στις 17 Απριλίου, καθώς οι υπουργοί Εξωτερικών από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ρωσία και την Ουκρανία πετύχαιναν μια συμφωνία [1] για να αμβλυνθούν οι αυξανόμενες εντάσεις στην ανατολική Ουκρανία, η στρατηγική τής Ρωσίας για την περιοχή – ο «φεντεραλισμός» ή, πιο ταιριαστά, ο διαμελισμός [2] - φάνηκε να κερδίζει.
Αντιπολεμική διαδήλωση στην Πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο, στις 23 Μαρτίου 2014. (Gleb Garanich / Courtesy Reuters)
Η ίδια η συμφωνία γρήγορα απέτυχε. Φιλορώσοι ακτιβιστές στην ανατολική Ουκρανία αγνόησαν την προϋπόθεση της συμφωνίας να αφοπλιστούν και να επιστρέψουν τους κατειλημμένους χώρους σε αυτούς που η ανακοίνωση αόριστα ονομάζει ως «νόμιμους ιδιοκτήτες». Αλλά συμβολικά, η συμφωνία επιβεβαίωσε την ικανότητα της Ρωσίας να καθορίζει την ατζέντα στην σύγκρουση στην Ουκρανία και αποδέχθηκε την de facto προσάρτηση της Κριμαίας στην χώρα. Επίσης, χορήγησε νομιμοποίηση στην λύση της ρωσικής ηγεσίας «διαμελισμός-μεταμφιεσμένος-σε-φεντεραλισμό» για την ουκρανική κρίση και έτσι έθεσε τις βάσεις για παρόμοια συμπεριφορά τής Ρωσίας στα ανατολικά της Ουκρανίας.