Τον περασμένο χειμώνα, ένα κύμα μαζικών διαδηλώσεων τάραξε ξαφνικά την ήρεμη επιφάνεια της ρωσικής πολιτικής. Μια νέα μεσαία τάξη, που γεννήθηκε από την ευημερία της τελευταίας δεκαετίας με βάση το πετρέλαιο, βγήκε στους δρόμους για να εκφράσει την αντίθεσή της στην διαφθορά της πολιτικής ελίτ, ειδικά της Ενωμένης Ρωσίας, του κυβερνώντος κόμματος του τότε πρωθυπουργού Βλαντιμίρ Πούτιν. Για κάποιο διάστημα, καθώς το κίνημα διαμαρτυρίας διευρυνόταν, τα ίδια τα θεμέλια του καθεστώτος φαίνεται να ταρακουνήθηκαν. Αλλά στις προεδρικές εκλογές του Μαρτίου του 2012, ο Πούτιν κατάφερε να κερδίσει άνετα από τον πρώτο γύρο και, παρά το ευρύ κατηγορητήριο για νοθεία, ακόμη και η αντιπολίτευση παραδέχθηκε ότι είχε κερδίσει μια πειστική νίκη.
Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν αμέσως μετά την εκλογή του επισκέπτεται έναν τερματικό σταθμό πετρελαιαγωγού στην Βαλτική. RIA Novosti/Reuters
Οι πρωτοφανείς διαμαρτυρίες και η επιστροφή του Πούτιν στην προεδρία ανανέωσαν τις εικασίες σχετικά με το αν η Ρωσία θα συνεχίσει να κινείται προς τον πολιτικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό ή θα γυρίσει πίσω στην σοβιετικού τύπου στασιμότητα. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορεί να βρεθεί στον πιο σημαντικό οικονομικό τομέα της χώρας: τον πετρελαϊκό. Από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η ρωσική κυβέρνηση έχει γίνει όλο και περισσότερο εξαρτημένη από τα έσοδα που προέρχονται από τις εξαγωγές πετρελαίου. Φορολογεί τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη των πετρελαιοπαραγωγών και τα μεταφέρει στην υπόλοιπη οικονομία μέσω επενδυτικών προγραμμάτων με κρατική εντολή και χρηματοδότησης του κράτους πρόνοιας, των συντάξεων και των επιδοτήσεων. Η θεαματική αύξηση των κρατικών εσόδων που προέρχονται από το πετρέλαιο έχει συμβάλει στη διατήρηση του Πούτιν στην εξουσία, επιτρέποντάς του να εξασφαλίζει την υποστήριξη των βασικών ομάδων συμφερόντων και να διατηρήσει, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, ένα υψηλό επίπεδο δημοτικότητας.