Ο Τούρκος πρωθυπουργός Recep Tayyip Erdogan έχει ήδη καθιερωθεί ως ο πιο σημαντικός πολιτικός της γενιάς του. Έχει κερδίσει δύο συνεχόμενες εκλογικές διαδικασίες με σημαντική πλειοψηφία και προήδρευσε μιας περιόδου με αξιοσημείωτη οικονομική ανάπτυξη και πολιτική αλλαγή, στη διάρκεια της δεκαετίας που ήρθε στην εξουσία το κόμμα του Δικαιοσύνη και Ανάπτυξη (AKP). Ο Erdogan, το χάρισμα του οποίου είναι προφανές ακόμη και σε μη τουρκόφωνα ακροατήρια και ο οποίος έχει μια έμφυτη αίσθηση της τουρκικής κοινής γνώμης, έχει τώρα μια ευκαιρία να περάσει πέρα από το τρέχον υψηλό status, και να γίνει μια πραγματικά ιστορική μορφή. Πραγματικά, ο πρωθυπουργός Erdogan έχει την ευκαιρία να γίνει ο πιο σημαντικός Τούρκος πολιτικός από την εποχή του Mustafa Kemal –ο οποίος κυριολεκτικά έγινε ο «πατέρας των Τούρκων» όταν η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση του απένειμε το όνομα «Ataturk» το Νοέμβριο του 1934. Ωστόσο, ο Τούρκος ηγέτης είναι έτοιμος να αφήσει να του φύγει μέσα από τα χέρια μια πιθανή υστεροφημία ως μεταρρυθμιστής.
Ο πρωθυπουργός Erdogan έχει ένα πρόβλημα. Με βάση ό,τι έχει συμφωνηθεί στους κόλπους του Κόμματος Δικαιοσύνη και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) κανένας ηγέτης δεν μπορεί να υπηρετήσει ως επικεφαλής κυβέρνησης για περισσότερες από δύο συνεχόμενες θητείες, που σημαίνει ότι ο Erdogan δεν μπορεί να είναι ξανά υποψήφιος το 2014. Πολύ σωστά θεωρεί ότι έχει ακόμη πολλή δουλειά να κάνει: μεταξύ των οποίων σειρά φιλόδοξων πρωτοβουλιών των οποίων θα ήθελε να προεδρεύσει για την μετατροπή της Τουρκίας σε ένα περιφερειακό ενεργειακό κόμβο, την εδραίωση της νέας περιφερειακής επιρροής της Άγκυρας και την επίβλεψη της περαιτέρω μεταμόρφωσης του τουρκικού πολιτικού συστήματος. Συνεπώς, ο Erdogan έχει αφήσει να εννοηθεί, αν και όχι πολύ ανοιχτά, ότι θα ήθελε να είναι ο επόμενος πρόεδρος της Τουρκίας, απλώς όχι με τον τρόπο που είναι σήμερα διαμορφωμένες οι εξουσίες της προεδρίας. Οι εξουσίες της τουρκικής προεδρίας δεν είναι «σε μεγάλο βαθμό συμβολικές», όπως πολύ συχνά αναφέρονται λανθασμένα οι παρατηρητές. Σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1982, ο πρόεδρος μπορεί να συγκαλέσει το κοινοβούλιο σε συνεδρίαση, να δημοσιεύσει νόμους, να επανακαταθέσει νομοσχέδια στο κοινοβούλιο, να διαπιστεύσει εκπροσώπους στην Τουρκία και να δεχθεί αυτούς των ξένων χωρών, να κηρύξει νέες εκλογές για την Μεγάλη Εθνοσυνέλευση, να εκδώσει διατάγματα με την ισχύ νόμου, να διορίσει πρυτάνεις στα Πανεπιστήμια, να διορίσει μέλη στο Εποπτικό Συμβούλιο, στο Ανώτατο Συμβούλιο Εκπαίδευσης και σε διάφορα μέρη του δικαστικού σώματος. Ωστόσο, όσο σημαντικές μπορεί να είναι αυτές οι εξουσίες και τα προνόμια, η τουρκική προεδρία είναι μια μη πολιτική θέση και αυτός που την κατέχει αναμένεται να αποφεύγει την ημερήσια ενασχόληση με την τουρκική πολιτική σκηνή και να απέχει από το να προσπαθεί να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις. Ο τωρινός κάτοικος του Cankaya Palace, ο πρόεδρος Abdullah Gul, έχει τελειοποιήσει τον ρόλο όλων των παραπάνω –ο προικισμένος με αξιοπρεπή συμπεριφορά ηλικιωμένος πολιτικός που είναι κατάλληλος για την τουρκική προεδρία. Παρά την επιτυχία του Gul, ο πρωθυπουργός Erdogan ξεκάθαρα θέλει κάτι εντελώς διαφορετικό και για αυτό έχει δαπανήσει πολύ χρόνο τελευταίως για το ζήτημα των συνταγματικών αλλαγών.