Εάν έχετε ζήσει στη Γαλλία οποτεδήποτε κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 χρόνων, τότε γνωρίζατε τουλάχιστον τους Cabu και Wolinski, δύο από τους γελοιογράφους και τους δημοσιογράφους που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, τόσο καλά όσο γνωρίζετε και μια γαλλική μπαγκέτα ψωμί ή ένα φλιτζάνι σκέτου καφέ. Αυτοί και το Charlie Hebdo, στους οποίους εντάχθηκε αργότερα και μια δεύτερη γενιά, προσωποποιούσαν το πνεύμα της φιλελεύθερης και ασεβούς εποχής του 1968. Οι περισσότερες από τις γελοιογραφίες τους επιτίθεντο στην εκκλησιαστική μισαλλοδοξία, στον παραδοσιακό συντηρητισμό και στις macho στάσεις (γι αυτόν τον σκοπό εφηύραν το ψευδώνυμο «Les beaufs»). Ο Bernard Maris, ένας οικονομολόγος που επίσης σκοτώθηκε στην επίθεση, ήταν ένας ενεργός αμφισβητίας των συμβατικών οικονομικών νοοτροπιών. Εκείνοι που σκότωσαν αυτούς και όποιον άλλον στάθηκε στο δρόμο τους, συμπεριλαμβανομένων και των αστυνομικών στους δρόμους του Παρισιού, μπορεί να μην είχαν τη σωστή διεύθυνση της εφημερίδας, αλλά ήξεραν και αναγνώρισαν καλά τη Γαλλική πολιτιστική ταυτότητα. Κάποιος μπορεί ξαφνικά να θυμηθεί ότι ο δολοφόνος του Εβραϊκού Μουσείου στις Βρυξέλλες το περασμένο έτος, ο οποίος ήταν επίσης ένας στρατιώτης του αυτο-αποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους (IS), φέρεται να τραγούδησε το «Douce France», το διαχρονικό τραγούδι του Charles Trenet σχετικά με τη χώρα του, στους Γάλλους ομήρους που κρατούντο στη Συρία.
It is definitely a clear departure from the recent attitude of Xi Jinping and China towards North Korea. First, the message was delivered to the North Korean embassy in Beijing by the fifth highest official in the Chinese Communist Party hierarchy, Liu Yunshan. Second, it has been the most open and straight forward statement by the Chinese President emphasising China’s old friendship with North Korea since he assumed power in early 2013.