Ο κόσμος του χόρτου: Μαθήματα από την νομιμοποίηση της μαριχουάνας σε όλον τον κόσμο

Ένας εργάτης κάνει συγκομιδή φυτών κάνναβης σε φυτεία κοντά στην ισραηλινή πόλη της Ναζαρέτ, στις 28 Μαΐου του 2013. (Amir Cohen / Reuters)

Μέσα σε μια στιγμή, οι συζητήσεις παγκοσμίως σχετικά με την νομοθεσία για την κάνναβη έχουν μετατοπιστεί από το «εάν» στο «πώς». Το 2014, η Ουρουγουάη έγινε η πρώτη χώρα που προέβη σε κατηγορηματική συστηματοποίηση της παραγωγής κάνναβης από τους σπόρους ως την πώληση της. Ποια είναι η προτιμώμενη στρατηγική της; Παραγωγή που ελέγχεται από το κράτος, λέσχες κάνναβης και προσωπική καλλιέργεια. Εν τω μεταξύ, τέσσερις πολιτείες των ΗΠΑ και η περιφέρεια της Κολούμπια έχουν προχωρήσει σε νομοθετική ρύθμιση, με το Κολοράντο και την Ουάσιγκτον να έρχονται πρώτοι, και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να μην είναι πρόθυμη να παρέμβει. Περισσότερες πολιτείες, ίσως ακόμη κι εκείνη της Καλιφόρνια, φαίνεται να ακολουθούν. Ομοίως, στον υπόλοιπο κόσμο, υπάρχει μια σειρά από ρυθμιστικά συστήματα «γκρίζων ζωνών», συμπεριλαμβανομένων εκείνων του Βελγίου, της Ολλανδίας και της Ισπανίας. Όλα προσφέρουν ιδέες για το πώς τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και άλλες χώρες, θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το «πώς».

Πόσο στρατηγική είναι η σχέση ΕΕ-Ασίας;

Πόσο στρατηγική είναι η σχέση ΕΕ-Ασίας; Πρόκειται για μια επίκαιρη ερώτηση υπό το φως της πρόσφατης  διαμάχης για το αν τα κράτη μέλη της ΕΕ θα ενταχθούν στη νέα Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων Υποδομών (AIIB) και στην οποία, πρόσφατα, προσπάθησε να απαντήσει μια ομάδα διαμορφωτών άποψης και εκπροσώπων της ΕΕ σε μια ομάδα εργασίας του ECFR που συνδιοργανώθηκε στις Βρυξέλλες, ως μέρος του προγράμματος Παγκόσμιας Στρατηγικής του, από κοινού με το  Ίδρυμα Mercator και το Ινστιτούτο Egmont.

Η συζήτηση επικεντρώθηκε κυρίως στον τρόπο με τον οποίον πρέπει να ασχοληθούν οι Ευρωπαίοι με αυτό που ο Πρόεδρος της Νότιας Κορέας, Park Geun-hye,  ονόμασε το «Ασιατικό παράδοξο»: Οι Ασιάτες φοβούνται την Κίνα, λόγω της στρατιωτικής ισχύος της, αλλά ταυτόχρονα τους ελκύει για οικονομικούς και εμπορικούς λόγους. Παρά το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν πολύ καλά τα μέσα άσκησης εξωτερικής πολιτικής που διαθέτουν, τα εργαλεία σκληρής ισχύος, όπως οι κυρώσεις και αυτά της ήπιας ισχύος, όπως η αναπτυξιακή βοήθεια, δεν είναι σίγουροι για το πώς να τα χρησιμοποιήσουν στην  Κίνα. Ως εκ τούτου, ορισμένοι από τους συμμετέχοντες υποστήριξαν ότι οι Ευρωπαίοι χρειάζονται μια στρατηγική για να βρουν έναν τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουν και να διαπραγματευθούν με την Κίνα. 

Η ρωσική πρόταση για ΔΕΠΑ και Turkish Stream

Τη στήριξη της Αθήνας ώστε να ξεπεράσει τα εμπόδια που θέτουν οι ευρωπαϊκοί κανονισμοί και οδήγησαν στην ακύρωση του αγωγού South Stream ζητάει τώρα η Ρωσία προκειμένου να βρει δίοδο το ρωσικό φυσικό αέριο προς την Ευρώπη. Και φυσικά προσφέρει ανταλλάγματα. Το σχέδιο που, σύμφωνα με πληροφορίες, πρότεινε ο επικεφαλής της Gazprom Aλεξέι Μίλερ στον υπουργό ΠΑΠΕΝ Παναγιώτη Λαφαζάνη και απέσπασε την κατ’ αρχήν στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης, προβλέπει:


1. Tη διέλευση του Τurkish Stream από την Ελλάδα, ο οποίος θα φέρνει το ρωσικό αέριο ώς τα ελληνοτουρκικά σύνορα.

In the Iran Talks, Does a Missed Deadline Matter?

The Obama administration has slipped past self-imposed deadlines and minced words over red lines before. Although certainly an embarrassment for the White House, another missed deadline in the seemingly never-ending Iran nuclear negotiations — which stretched beyond the latest deadline of March 31 — may not matter much in the end.

From Iran's point of view, it was a deadline to be exploited, not one to fret over. Iranian leaders, including Supreme Leader Ayatollah Ali Khamenei and Foreign Minister Javad Zarif, had expressed misgivings about a framework agreement, insisting that the deal is not done until all core issues are resolved in a final deal. The White House imposed the March deadline to prove to Congress that enough progress was being made to hold off on sanctions. Still, a dodged deadline and a diluted progress report are unlikely to calm dissenters in Congress. Even if a bill calling for additional sanctions in the event of a violation of an agreement makes its way through Congress, it will be vetoed in the Oval Office. Congress overturning that veto is a less likely prospect.

It’s the geopolitics, stupid: Why TTIP matters

A transatlantic free-trade agreement offers geopolitical benefits for the EU and the West. Supporters of a deal should make this point to claim back ground from the anti-TTIP camp.



Proponents of the transatlantic trade and investment partnership between the US and the EU, better known as TTIP, face an uphill struggle. Since negotiations started in 2013, the momentum has been with TTIP’s opponents. In Europe, they have mobilised support on social media, in parliaments and on the streets. Anti-TTIP protests shut down parts of Brussels in December. Nobody is demonstrating in favour of a deal.

Putin May Have Last Laugh Over Western Sanctions

In what can only be seen as another “symbol of sanctions defiance”, on March 27 China announced it would be providing French oil giant Total with $15 billion to invest into the Yamal LNG project in northern Siberia. Despite some of the harshest Western sanctions placed upon Yamal’s majority stakeholder, private Russian gas company Novatek, the project has hardly been derailed. What’s more, Yamal offers a glimpse into a world where Russia is no longer dependent on the West for financing.

The $27 billion investment project in the Yamal Peninsula, owned by Novatek (60%), Total (20%) and China’s CNPC (20%), aims to tap into northwest Siberia’s vast natural gas reserves, which contain 84% of Russia’s total natural gas, and double Russia’s share in the fast growing liquefied natural gas market. The Arctic region is said to contain 22% of the world’s undiscovered oil and gas, with the majority of untapped natural gas predicted to be located within Russia’s territory. Currently, Russia’s LNG capacity stands at 10mtpa, but the Yamal LNG project will increase this number by more than twofold.

Africa’s Singapore Dream

Rwandans are wondering a lot about their president’s future these days. Paul Kagame (shown above) is nearing the end of his second term in office, and according to the constitution that means he won’t be able to compete in the country’s next national election, scheduled for 2017. Will he bend the rules to allow himself to stay on?

In his latest interview, the 57-year-old Kagame is careful to avoid revealing his intentions, saying that the decision is not up to him: “2017, I repeat, is the people’s business.” But there’s an intriguing hint right at the end, where the interviewer touches upon the recent death of Singaporean statesman Lee Kuan Yew, and asks Kagame whether he regards Lee as a model: