Το μεγάλο παιχνίδι της Τουρκίας και της Αιγύπτου στην Μ. Ανατολή

Το χάος στην Μέση Ανατολή έχει δοκιμάσει πολλές σχέσεις, ιδιαίτερα εκείνη μεταξύ της Αιγύπτου και της Τουρκίας. Λίγο μετά την πτώση του Χόσνι Μουμπάρακ το 2011, η Τουρκία έγινε ένας από τους βασικούς περιφερειακούς υποστηρικτές της Αιγύπτου. Όταν ο νέος πρόεδρος, Mohammad Morsi, εκδιώχτηκε κι αυτός από την θέση του το 2013, η Τουρκία άλλαξε πορεία. Με τον στρατηγό Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι στην εξουσία στην Αίγυπτο, η Τουρκία έγινε γρήγορα ένας από τους βασικούς αντιπάλους της χώρας στο Λεβάντε.

Αιγύπτιοι γιορτάζουν στην πλατεία Ταχρίρ την νίκη του πρώην αρχηγού του αιγυπτιακού στρατού, Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι, στις προεδρικές εκλογές στο Κάιρο, στις 3 Ιουνίου 2014. (Mohamed Abd El Ghany/Reuters)

Τον Αύγουστο του 2013, η Τουρκία ζήτησε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να επιβάλει κυρώσεις στον Σίσι. Την επόμενη χρονιά, η Αίγυπτος άσκησε ανοιχτά πιέσεις κατά της τουρκικής υποψηφιότητας για ανάληψη έδρας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δήλωσε επίσης στο Al Jazeera ότι η κυβέρνησή του «δεν δέχεται το καθεστώς [του Σίσι] που έχει επιβάλει στρατιωτικό πραξικόπημα». Ακόμα, αποκάλεσε τον Σίσι «παράνομο τύραννο».

The Legacy of WWII on Japan's Intelligence Apparatus

When the Allies defeated Japan at the end of World War II, they dismantled the Japanese security apparatus and deliberately left the country dependent on outside powers. This entailed not only taking apart the military but also the extensive imperial intelligence apparatus that had facilitated Japanese expansion in Asia. As it reconstituted itself, postwar Japan opted for a decentralized intelligence system as an alternative to its prewar model. The result was more a fragment of an intelligence apparatus than a full system, with Tokyo outsourcing the missing components to its allies. This system worked through the Cold War, when Japan was more essential to U.S. anti-Soviet strategy. Since then, however, Japan has found itself unable to count on its allies to provide vital intelligence in a timely manner. The Islamic State hostage crisis in January, during which Japan depended on Jordanian and Turkish intelligence, reinforced this lesson.

In response to the incident, Japan's ruling Liberal Democratic Party has started drafting a proposal to create a new agency specializing in foreign intelligence. To address Japanese dependence on outsiders, the new system will shift away from a decentralized model with limited collection capacity to a centralized system with in-house capabilities. The plan would support Japan's slow normalization of its overall military capabilities in order to face new threats.

Τα πυρηνικά του Ιράν και το Ισραήλ

Το ισχυρότερο επιχείρημα του Ισραηλινού πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu εναντίον της επικείμενης συμφωνίας για τα πυρηνικά, αφορά την προοπτική ότι το Ιράν μπορεί να την γλιτώσει με εξαπάτηση, ιδιαίτερα μετά από τη λήξη των ορίων σχετικά με το πρόγραμμα εμπλουτισμού, σε περίπου 15 χρόνια. Εάν και όταν επιτευχθεί συμφωνία, τα δυτικά κράτη που εμπλέκονται στις συνομιλίες, θα πρέπει να δώσουν μια ουσιαστική απάντηση. Από τη η συζήτηση ήδη μαίνεται, αυτά είναι τα δύο μου επιχειρήματα.

Η επαλήθευση των κανόνων μη διάδοσης εξαρτάται από την ικανότητα ανίχνευσης της εξαπάτησης εν ευθέτω χρόνω. Ωστόσο, εξίσου σημαντικό είναι η βούληση και η ικανότητα των κρατών να εφαρμόσουν εγκαίρως τους κανόνες. Όπως επισήμανε ο Netanyahau, η Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) μπορεί απλώς να καταγράφει τις παραβιάσεις, δεν έχει την εξουσία να τις σταματήσει σωματικά. Αυτή η δύναμη έχει απομείνει στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ή στα ενδιαφερόμενα κράτη, ενεργώντας ατομικά ή συλλογικά.

Germany rebalancing: Waiting for Godot?

German rebalancing is always about to happen but never does: the country’s current account surplus hit a record 7.5 per cent of GDP in 2014. A much lower surplus would be in the interests of Germans and their trade partners alike. Yet the German economy is highly unlikely to rebalance of its own accord: that requires a big public investment programme and higher public sector wages; lower consumption taxes and higher ones on corporate income, wealth and property; steps to encourage greater home ownership, and hence a more equal distribution of wealth and lower household savings; and unequivocal German support for aggressive monetary stimulus by the ECB.