Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Νιγηρία: Τουλάχιστον 21 νεκροί σε δύο επιθέσεις της Μπόκο Χαράμ

Τουλάχιστον 21 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε δύο χωριστές επιθέσεις τις οποίες εξαπέλυσαν μέλη της ισλαμιστικής οργάνωσης Μπόκο Χαράμ στην πολιτεία Μπόρνο της βορειοανατολικής Νιγηρίας, όπως ανέφεραν σήμερα μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο ένας τοπικός αξιωματούχος κι ένας αυτόπτης μάρτυρας.
Οι μαχητές της ισλαμιστικής αυτής οργάνωσης «σκότωσαν 12 ανθρώπους στο χωριό Ακίντα και εννέα άλλους στο χωριό Εμπούτα» στις επιθέσεις τους, οι οποίες διαπράχθηκαν το πρωί χθες Πέμπτη, ανέφερε ο Μουστάφα Αμπαγκίνι, ένας τοπικός αξιωματούχος, από το Μαϊντουγκούρι, την πρωτεύουσα της πολιτείας Μπόρνο.

Russia's war in Ukraine: Is Minsk the end, or just the start?

There is no doubt who gained most from the deal reached in Minsk on February 12th to end the conflict in Ukraine: Russian President Vladimir Putin. At a minimum, a frozen conflict will block Ukraine’s progress towards NATO and the EU; and if fighting resumes, the terms of the ceasefire will leave Ukrainian forces in a weaker position than now. The only questions are why German Chancellor Angela Merkel and French President Francois Hollande were prepared to give Putin so much, after a year of Russian aggression and lies; and what the West can do now to buttress European security.


Russia's war

 The Minsk deal includes two documents. The first, entitled ‘a package of measures for the implementation of the Minsk agreements’ was signed by representatives of Russia, Ukraine, the Organisation for Security and Co-operation in Europe (OSCE) and the separatist entities in Donetsk and Luhansk. This contains 13 points, modifying the original Minsk agreements of September 5th and 19th; and an annex outlining a special status for the Russian-controlled areas of Donetsk and Luhansk. The second document is a declaration by Hollande, Merkel, Poroshenko and Putin “in support of” the package of measures.

Obama’s Forever War Starts Now

When President Barack Obama announced the start of a U.S.-led bombing campaign in Iraq against the Islamic State on Aug. 7, 2014 he did so on shaky legal footing and without congressional authorization. Now, six months later, the White House has finally presented to Congress its vision for an authorization for the use of military force (AUMF) against the Islamic State. Much debate remains to be had — various versions of the AUMF will be put forward by Congress, debated in committees, and discussed in public before a final bill is passed.
Obama’s Forever War Starts Now
But those Americans who are concerned about an endless war fought across the globe and without oversight have good reason to be worried. We’re in the fourteenth year of the conflict with al Qaeda. Who knows how long the one with the Islamic State will last?

The Lunch Question

At an event in Beijing last November, I had the good fortune to meet the French economist Thomas Piketty, who has sold 1.5 million copies of his book, Capital in the Twenty-First Century,since it was first published in 2013. Pacing up and down in front of a packed auditorium, Piketty explained that because the rate of return on capital is now higher than the growth rate of the global economy, the proportion of the world's wealth that is owned by a small elite will likely keep increasing; in other words, we should expect to see a divergence of wealth as the rich get much richer. As his book says, "capitalism automatically generates arbitrary and unsustainable inequalities that radically undermine the meritocratic values on which democratic societies are based."

Αποτέλεσμα εικόνας για Capital in the Twenty-First Century

No strategic forecaster can afford to ignore this alarming prediction — or the enthusiastic response it got from the audience in Beijing. In the 20th century, the two world wars were the only force powerful enough to reverse the concentration of wealth in the elite and the mounting class conflict; in the 21st century, we seem to be falling back into a comparable world of revolution, political extremism and mass violence.

Μια νέα αρχή για την Ελλάδα

Η νέα κυβέρνηση της Ελλάς υπό τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα –που έχει αναλάβει το πόστο εδώ και μόλις 2 εβδομάδες- είχε μια βόλτα με τρενάκι του τρόμου. Διακήρυξε μονομερώς ότι δεν θα σεβαστεί τη συμφωνία μεταξύ της προηγούμενης κυβέρνησης της Ελλάδας και των πιστωτών της χώρας, ότι θα αυξήσει τις κρατικές δαπάνες και την ίδια στιγμή θα είναι αφερέγγυα. Η απάντηση ήταν προβλέψιμη: η υπόλοιπη ευρωζώνη και ιδίως η ΕΚΤ και η Γερμανία αισθάνθηκαν ότι εκβιάζονται και η ΕΚΤ κατέστησε πιο δύσκολη για τις ελληνικές τράπεζες την πρόσβαση στην ρευστότητά της, ενώ η κυβέρνηση Merkel έχει αφήσει να εννοηθεί ότι μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, θεωρείται διαχειρίσιμη.
Αποτέλεσμα εικόνας για πρωτογενες πλεονασμα
Αναμφίβολα, αυτό ήταν μια αναγκαία αλλά ανεπαρκής απάντηση. Ήταν αναγκαία διότι ένα νομισματικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργεί αξιόπιστα εάν ένα μικρό τμήμα της ένωσης μπορεί να κρατά όμηρο τον πυρήνα του συστήματος για λύτρα. Μια χώρα δεν μπορεί μονομερώς να αποφασίζει να αυξάνει τις δαπάνες της εις βάρος άλλων τμημάτων της ένωσης και να ελπίζει να λαμβάνει χρηματοδότηση για αυτό. Δεν μπορεί επίσης να ακυρώνει μονομερώς τις συμφωνίες μεταξύ των προηγούμενων κυβερνήσεων και των ευρωπαϊκών εταίρων.