Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, και ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, στρατηγός Hulusi Akar, σε κηδεία Τούρκου αξιωματικού στην Άγκυρα, ο οποίος σκοτώθηκε σε συγκρούσεις με Κούρδους μαχητές. Φεβρουάριος 2016. UMIT BEKTAS / REUTERS
Πριν η Τουρκία κάνει μια αυταρχική στροφή υπό τον πρόεδρό της, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πολλοί πίστευαν ότι ο πρώην επικεφαλής του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) θα μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης που εξημέρωσε τελικά τον τουρκικό στρατό και επέλυσε την υπερδεκαετή σύγκρουση της χώρας με τους Κούρδους. Τέτοιες ελπίδες τώρα φαίνονται εξωφρενικά άστοχες. Ο Ερντογάν έδωσε στον στρατό λευκή επιταγή για να εξαπολύσει πόλεμο εναντίον των Κούρδων ανταρτών [2] και σύναψε μια ευχάριστη συμμαχία με τους στρατηγούς. Από την πλευρά του, ο Ερντογάν πρέπει να πιστεύει ότι χτυπάει «με έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια». Η στρατιωτική εκστρατεία εναντίον των Κούρδων, και αποδυναμώνει την μεγαλύτερη μειονότητα της χώρας η οποία κατάφερε πρόσφατα ένα πλήγμα στις φιλοδοξίες του Ερντογάν [3] για ανεξέλεγκτη δύναμη, αλλά και εδραιώνει την ισχύ του μεταξύ των εθνικιστών της χώρας. Στην πορεία, ο Ερντογάν μπορεί να επιδιορθώσει τους δεσμούς του με τον από μακρού χρόνου αποξενωμένο στρατό της χώρας, κάτι που θα μπορούσε να φανεί πρακτικό καθώς εγχώριοι και διεθνείς αντίπαλοί του αρχίζουν να τον περικυκλώνουν. Αλλά για τον Ερντογάν, η ενδυνάμωση του στρατού θα μπορούσε να είναι επικίνδυνη. Υπάρχουν ακόμη και εκείνοι στο στενό κύκλο του, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων από τους συμβούλους του, οι οποίοι φοβούνται ότι ο πρόεδρος καβάλησε μια τίγρη που, μετά από χρόνια σκληρής μεταχείρισης στο πλαίσιο του κυβερνώντος ΑΚΡ, είναι πιο άγρια και πιο εκδικητική.