Εάν έχετε ζήσει στη Γαλλία οποτεδήποτε κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 χρόνων, τότε γνωρίζατε τουλάχιστον τους Cabu και Wolinski, δύο από τους γελοιογράφους και τους δημοσιογράφους που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, τόσο καλά όσο γνωρίζετε και μια γαλλική μπαγκέτα ψωμί ή ένα φλιτζάνι σκέτου καφέ. Αυτοί και το Charlie Hebdo, στους οποίους εντάχθηκε αργότερα και μια δεύτερη γενιά, προσωποποιούσαν το πνεύμα της φιλελεύθερης και ασεβούς εποχής του 1968. Οι περισσότερες από τις γελοιογραφίες τους επιτίθεντο στην εκκλησιαστική μισαλλοδοξία, στον παραδοσιακό συντηρητισμό και στις macho στάσεις (γι αυτόν τον σκοπό εφηύραν το ψευδώνυμο «Les beaufs»). Ο Bernard Maris, ένας οικονομολόγος που επίσης σκοτώθηκε στην επίθεση, ήταν ένας ενεργός αμφισβητίας των συμβατικών οικονομικών νοοτροπιών. Εκείνοι που σκότωσαν αυτούς και όποιον άλλον στάθηκε στο δρόμο τους, συμπεριλαμβανομένων και των αστυνομικών στους δρόμους του Παρισιού, μπορεί να μην είχαν τη σωστή διεύθυνση της εφημερίδας, αλλά ήξεραν και αναγνώρισαν καλά τη Γαλλική πολιτιστική ταυτότητα. Κάποιος μπορεί ξαφνικά να θυμηθεί ότι ο δολοφόνος του Εβραϊκού Μουσείου στις Βρυξέλλες το περασμένο έτος, ο οποίος ήταν επίσης ένας στρατιώτης του αυτο-αποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους (IS), φέρεται να τραγούδησε το «Douce France», το διαχρονικό τραγούδι του Charles Trenet σχετικά με τη χώρα του, στους Γάλλους ομήρους που κρατούντο στη Συρία.
Εκείνοι που θα προσπαθήσουν να περιγράψουν τα θύματα ως προβοκάτορες ή ως αντι-Ισλαμιστές, ή που θα υποστηρίξουν πως ίσως η Γαλλική κοινωνία, ή τα Ευρωπαϊκά δεινά, είναι αυτά που μας έχουν φέρει αυτή τη μάστιγα, χάνουν εντελώς το νόημα. Η κοινωνική ανισότητα, οι διακρίσεις με βάση το φύλο, τη θρησκεία και ακόμη και τη φυλή είναι σοβαρά ζητήματα που επηρεάζουν την Ευρώπη, αλλά σίγουρα όχι περισσότερο και στην πραγματικότητα πολύ λιγότερο απ’ όσο σε οποιαδήποτε περιοχή του κόσμου. Έχουμε δημιουργήσει τις ασφαλέστερες και δικαιότερες κοινωνίες στη γη, στις οποίες ονειρεύονται να ενταχθούν εκατομμύρια και το κύριο πρόβλημά μας είναι να διατηρήσουμε αυτές τις κοινωνίες βιώσιμες. Αντ’ αυτού, πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τα τερατουργήματα που γεννιούνται στο όνομα του Ισλάμ ανά τον κόσμο, από το Πεσαβάρ, όπου δολοφονήθηκαν πρόσφατα περισσότερα από εκατό μαθητές σε ένα χτύπημα, στη Βομβάη, ή στο Σιρακιστάν όπου το IS αποτελεί ένα τέλειο παράδειγμα της αύξησης της βαρβαρότητας των συμμοριών, στη Βόρεια Αφρική και στη Μαδρίτη και τώρα στη Γαλλία. Αυτές, όμως, είναι λίγες από το σύνολο των μαζικών δολοφονιών που διεπράχθησαν από τους Διδύμους Πύργους της 9/11, μέχρι και τα θανατηφόρα αυτοκίνητα παγιδευμένα με εκρηκτικά που χρησιμοποιούνται στη Μέση Ανατολή.
Αυτή τη φορά, η βία ήρθε στο Παρίσι. Οι άνθρωποι που οι τρομοκράτες επέλεξαν να σκοτώσουν δεν ήταν όργανα κάποιου τάγματος, ήταν ένα σύμβολο της ελεύθερης σκέψης και, γενικότερα, της ελευθερίας. Αυτοί που ηγούνται της σύγκρουσης είναι οι τρομοκράτες και οι συνεργοί τους. Η Γαλλία αποτελεί έναν στόχο επειδή έχει την μεγαλύτερη Μουσουλμανική κοινότητα στην Ευρώπη και επειδή κάποιοι έχουν διατηρήσει την παράδοση της λαϊκής ελεύθερης σκέψης. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Ας μην αρχίσουμε να ψάλλουμε την ηττοπαθή μάντρα ότι όλες αυτές οι επιθέσεις έχουν σχεδιαστεί μόνο για να προκαλέσουν υπερβολικές αντιδράσεις και ότι, επομένως, δε θα πρέπει να υπάρξει κάποια άλλη αντίδραση εκτός από το σφίξιμο των χεριών και τις αυτο-κατηγορίες. Αυτοί οι εξτρεμιστές εννοούν αυτά που λένε. Θέλουν πόλεμο και τον κηρύττουν. Δεν υπάρχει μέση οδός και μια από τις δυσκολότερες μάχες θα είναι μια αναγκαστική μεταρρύθμιση του Ισλάμ, διότι, η αλήθεια είναι πως χρησιμοποιείται ως φυτώριο για τη βαρβαρότητα. Βεβαίως, για μια ακόμη φορά, αυτή η βαρβαρότητα βρίσκεται ανάμεσά μας. Οι δεσμοί μεταξύ της νεωτερικότητας, της παγκοσμιοποίησης και της βιαιότητας έχουν ταυτοποιηθεί σωστά. Πριν από περίπου έναν αιώνα, οι ταινίες του Fritz Lang απεικόνιζαν αυτούς τους δεσμούς και ο Olivier Roy έχει δείξει πρόσφατα πόσο σχετίζονται οι ριζοσπαστικές ρίζες του Ισλάμ με τα ρήγματα που υπάρχουν στο Δυτικό πολιτισμό. Και όμως, οι Ρομά, η ομάδα που υφίσταται τις περισσότερες διακρίσεις στην Ευρώπη, δεν δολοφονούν, ούτε και οι άνεργοι. Αυτό το κάνει το ριζοσπαστικό Ισλάμ και το κάνει σε όλο τον κόσμο.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τη βολικά φιλελεύθερη σκέψη ότι το Ισλάμ έχει ανάγκη για μεγαλύτερη προστασία στην Ευρώπη, ή ότι θα πρέπει να δεσμευτούμε ακόμη περισσότερο στον communitarianism. Αυτό το μονοπάτι δεν οδηγεί σε κάποια λύση και γίνεται αντιληπτό μόνον ως αδυναμία. Οι κληρικοί και οι οργανώσεις που αφθονούν στο Ισλάμ θα πρέπει τώρα να δεχθούν πιέσεις για να μεταρρυθμιστούν και να αστυνομευθούν από μόνες τους και δεν θα πρέπει μόνο να δεχτούν, αλλά και να διακηρύξουν ότι θα ζουν σύμφωνα με τους Ευρωπαϊκούς κανόνες, τους κανόνες μιας ανοιχτής και ελεύθερης κοινωνίας, όχι σύμφωνα με μια ελαφρύτερη έκδοση της σαρία και με την τρομοκρατία.
Ορισμένοι θα ισχυριστούν ότι το να αποκαλέσει κανείς τον λύκο, λύκο, ωφελεί πραγματικά τα ακροδεξιά κόμματα μας, τα οποία συχνά προειδοποιούσαν πως πρόκειται για λύκο. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αυτό που ωφελεί την ακροδεξιά είναι η άρνηση της ύπαρξης ενός προβλήματος που βρίσκεται σε κοινή θέα. Ο στόχος είναι οι Μουσουλμάνοι που ζουν στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων και των καινούριων προσφύγων από την καταστροφή στη Συρία, να συνειδητοποιήσουν πως πρέπει να κάνουν μια φανερή, συνειδητή επιλογή να σταθούν απροσχημάτιστα ενάντια σε μια ερμηνεία του Ισλάμ η οποία είναι ασυμβίβαστη με την ελεύθερη σκέψη.
Το να λέμε αυτά τα πράγματα δε σημαίνει πως κάνουμε διακρίσεις σε βάρος των Μουσουλμάνων. Σημαίνει πως, αν δεν γίνει τίποτα και από εξέχοντες Μουσουλμάνους, θα γίνουμε μάρτυρες ενός μεγάλου κύματος απόρριψης στην ήπειρό μας.
Του François Godement
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://www.ecfr.eu/article/commentary_after_the_paris_massacre_the_trouble_within_islam388
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου