«Τεράστια ιστορία για όλη τη Βρετανία. Εντελώς διαφορετική
τελετή έναρξης απ' όσες έχω παρακολουθήσει μέχρι σήμερα»… Αυτό ήταν το τουίτ
του Γουέιν Ρούνεϊ μόλις 21 λεπτά μετά το ξεκίνημα της τελετής έναρξης των
Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου.
Δεν είμαι από εκείνους που σώνει και καλά θα γράψουν ότι… η
τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας δεν συγκρίνεται με καμία άλλη μέχρι
σήμερα, απεχθάνομαι ακόμα περισσότερο τα σοβινιστικά σχόλια, που έχουν ήδη
πλημμυρίσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να
γράψω ότι εντυπωσιάσθηκα από το σόου του Ντάνι Μπόιλ.
ΟΚ, ο δημιουργός του «Slumdog Millionaire» δεν είχε τη
δυνατότητα του Δημήτρη Παπαϊωάννου να στηριχθεί όπως εκείνος στo… βάθος της
ιστορίας της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά σε πολλές περιπτώσεις προσπάθησε να
συνδέσει άσχετα μεταξύ τους κομμάτια σε ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα που σε
πολλές στιγμές κούρασε (με τίποτα δεν έλεγε να τελειώσει), μπορεί και να…
εκνεύρισε, ενώ άγγιξε ακόμα και τα όρια του κιτς.
Δεν είμαι από εκείνους που έχουν και τη μεγαλύτερη
ειδίκευση για να κρίνω ένα καλλιτεχνικό και όχι αθλητικό γεγονός, όπως μία
τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά σε κάθε περίπτωση απεχθάνομαι το
συνδυασμό του αθλητικού ιδεώδους, που πρεσβεύει η κορυφαία διοργάνωση του
πλανήτη, με το άκρατο σταριλίκι των ημερών μας από όποιον κι αν το εκπροσωπεί.
Και όπως και να το κάνουμε μπορεί να έχω γελάσει με κάποια
σκετς του Ρόουαν Ατκινσον, αλλά δεν είναι δα και η τόσο μεγάλη διαχρονική
προσωπικότητα για να διαδραματίσει τόσο σημαντικό ρόλο στην τελετή έναρξης ενός
τόσο μεγάλου γεγονότος, έστω κι αν δεν ήταν αυτός που συνόδευσε την Ελισάβετ
στο Στάδιο και αντ' αυτού προτιμήθηκε ο… τελευταίος Τζέιμς Μποντ, σίγουρα πολύ
πιο επαρκής ως μπόντιγκαρντ για την… «her majesty's secret service», όπως
εύστοχα επέλεξε ως πρώτο χτύπημα η αγγλική «Sun» στην ιντερνετική της έκδοση.
Εχω την εντύπωση ότι οι Αγγλοι προσπάθησαν να κάνουν κάτι
το διαφορετικό, αλλά τελικά τους προέκυψε κάτι το όχι τόσο σχετικό με την
περίσταση που σε κάποιες περιπτώσεις έμοιαζε σε κάτι από… Eurovision. Θα
μπορούσε πιο εύκολα να κριθεί ως μιούζικαλ!
Ως αμιγώς καλλιτεχνικό γεγονός υπάρχουν πολύ πιο ειδικοί
από εμένα για να το κρίνουν, πέραν του ισχυρότατου κλισέ περί… εντυπωσιακής
τελετής έναρξης. Ως τελετή πάντως ή και ως σόου, που κηρύσσει, όμως, την έναρξη
των Ολυμπιακών Αγώνων και όχι την… ανακήρυξη του Λονδίνου σε πολιτιστική
πρωτεύουσα της Ευρώπης, μου φάνηκε κάτι εντελώς ξένο προς το αντικείμενο
(τουλάχιστον μέχρι να αντικρύσω την τεράστια μορφή του Σεμπάστιαν Κόου, αλλά
και τον ασύγκριτο Μοχάμεντ Αλι) και κρίνω ότι δεν πλησίασε το σύνθετο στόχο
της, αν εξαιρέσουμε την παρέλαση των αθλητικών αποστολών και τη δική μας
υπερηφάνεια για τον Αλέξανδρο Νικολαϊδη που μπήκε πρώτος μαζί με τους Ελληνες
αθλητές.
Ο αγγλικός Τύπος σχολίασε ήδη υπέρ το δέον το πλάνο που
έβαλε ο Ντάνι Μπόιλ με το πρώτο λεσβιακό φιλί που έδειξε η τηλεόραση της
Σαουδικής Αραβίας, η ιταλική RAI τον χαρακτήρισε… «τόσο απρόβλεπτο όσο οι
άνθρωποι εδώ», τα πρώτα σχόλια του ευρωπαϊκού Τύπου στάθηκαν στην μάλλον
υπερβολική διαφήμιση του αγγλικού… ΕΣΥ, οι Βρετανοί χάρηκαν περισσότερο που
έμειναν κρυφές οι περισσότερες εκπλήξεις της τελετής έναρξης και ο Guardian δεν
περίμενε καν να ανάψει (με εντυπωσιακό ομολογουμένως τρόπο) ο βωμός με την
ολυμπιακή φλόγα για να φτιάξει το σημερινό του πρωτοσέλιδο.
Μπορεί και να μην είναι τυχαίο ότι ακόμα και ο Βρετανός
σκηνοθέτης της μετάδοσης δεν κατάφερε να βγάλει κάποιο πλάνο που να δείχνει…
ευχαριστημένη την Βασίλισσα Ελισάβετ. Αν και κάτι τέτοιο εκ των πραγμάτων θα
ήταν κάτι πολύ δύσκολο!
Όπως πολύ δύσκολο μου είναι να εξηγήσω αυτό το αδιανόητα
προσβλητικό που εκστόμισε στο δικό του χαιρετισμό ο Ζακ Ρογκ ότι… «υπό κάποια
έννοια οι Ολυμπιακοί Αγώνες γυρίζουν απόψε στο σπίτι τους»! Αυτό πραγματικά δεν
το καταλάβαμε, κύριε Ρογκ, όσο και αν θέλουμε να δείχνουμε υπεράνω!
Μας έχετε πάρει πολλά. Όχι και τους ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ Ολυμπιακούς
Αγώνες. Δεν πιστεύω να αμφισβητείτε ποια είναι η χώρα που τους γέννησε!
ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΔΗΜΑΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου