Αν τα καταγεγραμμένα μόνο εμβάσματα, που σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα ξεπέρασαν τα 530 δισ. δολάρια το 2012, συγκεντρώνονταν σε μια οικονομία, αυτή θα ήταν η 22η μεγαλύτερη στον κόσμο!
Οι μεγαλύτεροι αποδέκτες εμβασμάτων είναι η Κίνα και η Ινδία, με 60 δισ. δολάρια περίπου η καθεμία το 2012, και ακολουθούν Φιλιππίνες με 24 δισ., Μεξικό με 24 δισ. και Νιγηρία με 21 δισ. δολάρια (Φωτ.: Reuters).
Σε μείζονα παράγοντα της παγκόσμιας οικονομίας γενικώς και της πατρίδας τους ειδικώς αναδεικνύονται οι εργαζόμενοι μετανάστες, καθώς τα κεφάλαια που στέλνουν κάθε χρόνο στις χώρες καταγωγής τους επισκιάζουν ακόμα και τα διεθνή αναπτυξιακά προγράμματα.
Για πολλά χρόνια τα εμβάσματα των μεταναστών ήταν ένα νούμερο ανάμεσα σε πολλά άλλα, μια στατιστική ένδειξη της τάσης των ανθρώπων αυτών να βοηθούν τις οικογένειες που αφήνουν πίσω.
Η αύξηση των μεταναστευτικών ρευμάτων, ιδίως την τελευταία δεκαετία, προκάλεσε όμως μια εντυπωσιακή αλλαγή στα δεδομένα. Μέσα σε μόλις δέκα χρόνια το ύψος των εμβασμάτων τριπλασιάστηκε και είναι πλέον τρεις φορές μεγαλύτερο από το σύνολο των παγκόσμιων προϋπολογισμών οικονομικής βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, το 2012 ξεπέρασε τα 530 δισ. δολάρια.
Αξιωματούχοι της ΠΤ επισημαίνουν ότι το πραγματικό νούμερο είναι πολύ μεγαλύτερο, καθώς πολλά ακόμα δισεκατομμύρια μετακινούνται χωρίς να καταγράφονται, αφού πολλοί μετανάστες παρακάμπτουν τις τράπεζες. Εστω κι έτσι, εάν τα καταγεγραμμένα εμβάσματα συγκεντρώνονταν σε μία μόνο οικονομία, αυτή η θα ήταν η 22η μεγαλύτερη στον κόσμο. Εάν δε τα 214 εκατομμύρια μεταναστών ζούσαν σε μία χώρα, αυτή θα κατατασσόταν μέσα στις 5 πολυπληθέστερες του πλανήτη μετά την Κίνα, την Ινδία, τις ΗΠΑ και την Ινδονησία.
Οι μεγάλοι «αποδέκτες»
Η Κίνα και η Ινδία ήταν οι μεγαλύτεροι αποδέκτες εμβασμάτων τον περασμένο χρόνο, με 60 δισ. δολάρια η καθεμία, ακολουθούμενες από τις Φιλιππίνες (24 δισ.), το Μεξικό (24 δισ.) και τη Νιγηρία (21 δισ.). Η Αίγυπτος, που έχει την έκτη θέση, είδε τα κεφάλαια των μεταναστών της να εκτοξεύονται από 9 δισ. δολάρια το 2008 σε σχεδόν 18 δισ. το 2012. Για κάποιες μικρότερες οικονομίες, τα εμβάσματα αντιπροσωπεύουν ένα τεράστιο ποσοστό του εθνικού τους εισοδήματος. Το Τατζικιστάν και η Λιβερία λαμβάνουν από υπηκόους τους που εργάζονται στο εξωτερικό ποσά αντίστοιχα του 47% και 31% του ΑΕΠ τους. Και για δεκάδες αναπτυσσόμενες χώρες -ανάμεσά τους το Μπανγκλαντές, η Γουατεμάλα, το Μεξικό και η Σενεγάλη- τα εμβάσματα από το εξωτερικό ξεπερνούν το σύνολο της ξένης οικονομικής βοήθειας και των ξένων επενδύσεων μαζί.
Για παράδειγμα, η Ινδία έλαβε το 2011 μόνο από τους μετανάστες στη Βρετανία 4 δισ. δολάρια έναντι 450 εκατ. που έλαβε από τη βρετανική κυβέρνηση ως αναπτυξιακή βοήθεια. Την ίδια χρονιά το Μπανγκλαντές είδε να εισέρχονται εμβάσματα ύψους 740 εκατ. δολαρίων και αναπτυξιακή βοήθεια 370 εκατ. Κάπως έτσι, και καθώς οι προϋπολογισμοί των αναπτυγμένων χωρών όλο και μικραίνουν, έχει ξεκινήσει μια ολόκληρη συζήτηση για το εάν η οικονομική συνεισφορά των μεταναστών μπορεί ν' αντιμετωπιστεί ως συμπληρωματική λύση, σε σύγκριση με την αναπτυξιακή βοήθεια.
Υψηλή προμήθεια
Η υπόθεση έχει βεβαίως και τις σκοτεινές της πτυχές. Η διακίνηση των μεταναστευτικών κεφαλαίων έχει κόστος, οικονομικό και ανθρώπινο. Το πρώτο αφορά τις υψηλές προμήθειες που χρεώνουν οι τράπεζες και διάφορες άλλες, λιγότερο ελεγχόμενες, χρηματοοικονομικές εταιρείες για την αποστολή των χρημάτων. Η G8 επιδιώκει τη μείωση του κόστους αυτού σε ένα μέσο όρο της τάξης του 5% ώς το 2014, ώστε πολύ περισσότερα δισεκατομμύρια να καταλήγουν στις οικογένειες των μεταναστών. Σήμερα η μέση προμήθεια κυμαίνεται γύρω στο 9%, αλλά σε ορισμένα μέρη φτάνει το 20%. Η εκμετάλλευση αυτή όμως είναι ίσως ασήμαντη μπροστά στον ανθρώπινο πόνο που κρύβεται πίσω από τα νούμερα. Ενας καθημερινός αγώνας, πολύ συχνά υπό δυσμενέστατες συνθήκες και ενίοτε με κίνδυνο για την ίδια τη ζωή των μεταναστών, όπως δείχνουν τα πάμπολλα εργατικά ατυχήματα αλλά και περιστατικά όπως η εκτέλεση ενός εργάτη από τη Σρι Λάνκα στη Σαουδική Αραβία τον περασμένο μήνα.
Παιδιά «χωρίς» γονείς
Ακόμα όμως κι όταν οι συνθήκες εργασίας είναι οι ενδεδειγμένες, πόσο κοστολογείται το να μεγαλώνεις χωρίς να βλέπεις ποτέ τους γονείς σου; Στις Φιλιππίνες, ο πληθυσμός ολόκληρων χωριών αποτελείται μόνο από παιδιά και ηλικιωμένους, με τους γονείς να δουλεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα τους.
Αν δεχθούμε ότι οι μετανάστες κινούν ένα μεγάλο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας, θα πρέπει λογικά να δούμε και πώς θα τους προστατεύσουμε. Ο ΟΗΕ διοργανώνει το Σεπτέμβριο μεγάλη διάσκεψη για τη μετανάστευση και την ανάπτυξη, με βασικά θέματα την αύξηση της κινητικότητας του εργατικού δυναμικού και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μια Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Μεταναστών υπάρχει ήδη, αλλά έχει επικυρωθεί μόνο από λίγες δεκάδες χώρες - αναπτυσσόμενες κυρίως. Οι χώρες του Αραβικού Κόλπου, οι ΗΠΑ και τα μέλη της Ε.Ε. δεν είναι ανάμεσα σ' αυτές.
ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΗΓΗ: http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=342647
(Πηγές: www.guardian.co.uk-www.worldbank.org)
Οι μεγαλύτεροι αποδέκτες εμβασμάτων είναι η Κίνα και η Ινδία, με 60 δισ. δολάρια περίπου η καθεμία το 2012, και ακολουθούν Φιλιππίνες με 24 δισ., Μεξικό με 24 δισ. και Νιγηρία με 21 δισ. δολάρια (Φωτ.: Reuters).
Σε μείζονα παράγοντα της παγκόσμιας οικονομίας γενικώς και της πατρίδας τους ειδικώς αναδεικνύονται οι εργαζόμενοι μετανάστες, καθώς τα κεφάλαια που στέλνουν κάθε χρόνο στις χώρες καταγωγής τους επισκιάζουν ακόμα και τα διεθνή αναπτυξιακά προγράμματα.
Για πολλά χρόνια τα εμβάσματα των μεταναστών ήταν ένα νούμερο ανάμεσα σε πολλά άλλα, μια στατιστική ένδειξη της τάσης των ανθρώπων αυτών να βοηθούν τις οικογένειες που αφήνουν πίσω.
Η αύξηση των μεταναστευτικών ρευμάτων, ιδίως την τελευταία δεκαετία, προκάλεσε όμως μια εντυπωσιακή αλλαγή στα δεδομένα. Μέσα σε μόλις δέκα χρόνια το ύψος των εμβασμάτων τριπλασιάστηκε και είναι πλέον τρεις φορές μεγαλύτερο από το σύνολο των παγκόσμιων προϋπολογισμών οικονομικής βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, το 2012 ξεπέρασε τα 530 δισ. δολάρια.
Αξιωματούχοι της ΠΤ επισημαίνουν ότι το πραγματικό νούμερο είναι πολύ μεγαλύτερο, καθώς πολλά ακόμα δισεκατομμύρια μετακινούνται χωρίς να καταγράφονται, αφού πολλοί μετανάστες παρακάμπτουν τις τράπεζες. Εστω κι έτσι, εάν τα καταγεγραμμένα εμβάσματα συγκεντρώνονταν σε μία μόνο οικονομία, αυτή η θα ήταν η 22η μεγαλύτερη στον κόσμο. Εάν δε τα 214 εκατομμύρια μεταναστών ζούσαν σε μία χώρα, αυτή θα κατατασσόταν μέσα στις 5 πολυπληθέστερες του πλανήτη μετά την Κίνα, την Ινδία, τις ΗΠΑ και την Ινδονησία.
Οι μεγάλοι «αποδέκτες»
Η Κίνα και η Ινδία ήταν οι μεγαλύτεροι αποδέκτες εμβασμάτων τον περασμένο χρόνο, με 60 δισ. δολάρια η καθεμία, ακολουθούμενες από τις Φιλιππίνες (24 δισ.), το Μεξικό (24 δισ.) και τη Νιγηρία (21 δισ.). Η Αίγυπτος, που έχει την έκτη θέση, είδε τα κεφάλαια των μεταναστών της να εκτοξεύονται από 9 δισ. δολάρια το 2008 σε σχεδόν 18 δισ. το 2012. Για κάποιες μικρότερες οικονομίες, τα εμβάσματα αντιπροσωπεύουν ένα τεράστιο ποσοστό του εθνικού τους εισοδήματος. Το Τατζικιστάν και η Λιβερία λαμβάνουν από υπηκόους τους που εργάζονται στο εξωτερικό ποσά αντίστοιχα του 47% και 31% του ΑΕΠ τους. Και για δεκάδες αναπτυσσόμενες χώρες -ανάμεσά τους το Μπανγκλαντές, η Γουατεμάλα, το Μεξικό και η Σενεγάλη- τα εμβάσματα από το εξωτερικό ξεπερνούν το σύνολο της ξένης οικονομικής βοήθειας και των ξένων επενδύσεων μαζί.
Για παράδειγμα, η Ινδία έλαβε το 2011 μόνο από τους μετανάστες στη Βρετανία 4 δισ. δολάρια έναντι 450 εκατ. που έλαβε από τη βρετανική κυβέρνηση ως αναπτυξιακή βοήθεια. Την ίδια χρονιά το Μπανγκλαντές είδε να εισέρχονται εμβάσματα ύψους 740 εκατ. δολαρίων και αναπτυξιακή βοήθεια 370 εκατ. Κάπως έτσι, και καθώς οι προϋπολογισμοί των αναπτυγμένων χωρών όλο και μικραίνουν, έχει ξεκινήσει μια ολόκληρη συζήτηση για το εάν η οικονομική συνεισφορά των μεταναστών μπορεί ν' αντιμετωπιστεί ως συμπληρωματική λύση, σε σύγκριση με την αναπτυξιακή βοήθεια.
Υψηλή προμήθεια
Η υπόθεση έχει βεβαίως και τις σκοτεινές της πτυχές. Η διακίνηση των μεταναστευτικών κεφαλαίων έχει κόστος, οικονομικό και ανθρώπινο. Το πρώτο αφορά τις υψηλές προμήθειες που χρεώνουν οι τράπεζες και διάφορες άλλες, λιγότερο ελεγχόμενες, χρηματοοικονομικές εταιρείες για την αποστολή των χρημάτων. Η G8 επιδιώκει τη μείωση του κόστους αυτού σε ένα μέσο όρο της τάξης του 5% ώς το 2014, ώστε πολύ περισσότερα δισεκατομμύρια να καταλήγουν στις οικογένειες των μεταναστών. Σήμερα η μέση προμήθεια κυμαίνεται γύρω στο 9%, αλλά σε ορισμένα μέρη φτάνει το 20%. Η εκμετάλλευση αυτή όμως είναι ίσως ασήμαντη μπροστά στον ανθρώπινο πόνο που κρύβεται πίσω από τα νούμερα. Ενας καθημερινός αγώνας, πολύ συχνά υπό δυσμενέστατες συνθήκες και ενίοτε με κίνδυνο για την ίδια τη ζωή των μεταναστών, όπως δείχνουν τα πάμπολλα εργατικά ατυχήματα αλλά και περιστατικά όπως η εκτέλεση ενός εργάτη από τη Σρι Λάνκα στη Σαουδική Αραβία τον περασμένο μήνα.
Παιδιά «χωρίς» γονείς
Ακόμα όμως κι όταν οι συνθήκες εργασίας είναι οι ενδεδειγμένες, πόσο κοστολογείται το να μεγαλώνεις χωρίς να βλέπεις ποτέ τους γονείς σου; Στις Φιλιππίνες, ο πληθυσμός ολόκληρων χωριών αποτελείται μόνο από παιδιά και ηλικιωμένους, με τους γονείς να δουλεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα τους.
Αν δεχθούμε ότι οι μετανάστες κινούν ένα μεγάλο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας, θα πρέπει λογικά να δούμε και πώς θα τους προστατεύσουμε. Ο ΟΗΕ διοργανώνει το Σεπτέμβριο μεγάλη διάσκεψη για τη μετανάστευση και την ανάπτυξη, με βασικά θέματα την αύξηση της κινητικότητας του εργατικού δυναμικού και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μια Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Μεταναστών υπάρχει ήδη, αλλά έχει επικυρωθεί μόνο από λίγες δεκάδες χώρες - αναπτυσσόμενες κυρίως. Οι χώρες του Αραβικού Κόλπου, οι ΗΠΑ και τα μέλη της Ε.Ε. δεν είναι ανάμεσα σ' αυτές.
ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΗΓΗ: http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=342647
(Πηγές: www.guardian.co.uk-www.worldbank.org)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου