Μέσα από μια δημοκρατική διαδικασία λίγο ή πολύ ακραίοι όλων των ιδεολογιών απέκτησαν τους εκπροσώπους τους στο ελληνικό κοινοβούλιο από τις 17 Ιουνίου. Από τότε τέθηκαν συγκεκριμένα ερωτήματα για τα αίτια που οδήγησαν τους συμπολίτες μας να ψηφίσουν πολιτικά προγράμματα που βασίζονται στην επιθυμία για μια κλειστή, ξενοφοβική κοινωνία με γερές δόσεις βίας και μίσους προς τον συνάνθρωπο. Μια εξήγηση είναι πως ο φόβος οδήγησε μέρος της κοινωνίας να στραφεί προς τα άκρα.
Η ιστορία αναφέρει πως η οικονομική κρίση, η φτώχια και η ανεργία αποτελούν τις ικανές συνθήκες ώστε να εμφανιστούν ακραίες πολιτικές απόψεις. Η Ελλάδα βιώνει οικονομική κρίση, αντίκτυπο της οποίας ήταν τα πολιτικά άκρα να μιλάνε για ανάγκη πολιτικού ορθολογισμού μέσα από παρανοϊκές πρακτικές.
Δε χρειάζεται διευκρίνιση πως τα άκρα δεν έχουν χρώμα. Το ένα είναι αντανάκλαση του άλλου και τις περισσότερες φορές η ενίσχυση τους ενός συντελεί στην ενίσχυση του άλλου με σκοπό την τελική ιδεολογική αναμέτρηση. Οι εκλογές στην Ελλάδα έδειξαν πως υπάρχουν πολιτικά άκρα και ένα συγκεκριμένο μέρος της κοινωνίας τους πρόσεξε και τους ψήφισε. Ωστόσο το μερίδιο αυτό της κοινωνίας είναι μειοψηφικό σε σχέση με τα εκλογικά ποσοστά που συγκέντρωσαν οι μετριοπαθείς πολιτικές δυνάμεις. Η πλειοψηφία ψήφισε με βάση τη λογική και με βάση αυτό που πιστεύει πως η Ελλάδα και ο Έλληνας μπορεί να υποστηρίξει, δηλαδή μια δυνατή δυτική αστική δημοκρατία, μέσα στην Ευρώπη, μαζί με εταίρους που μπορούν, όπως πάντα έκαναν στο παρελθόν, να μας βοηθήσουν οικονομικά και στρατιωτικά. Ωστόσο εκείνοι που ψήφισαν ακραία όπως και τα ίδια τα άκρα παραμένουν.
Τα άκρα θα χάσουν τη δύναμή τους και την ικανότητα να επηρεάζουν μόνο όταν οι μετριοπαθείς, μεγάλες πολιτικές δυνάμεις ενισχύσουν την αντίληψη στην κοινή γνώμη πως οι ίδιες είναι σε θέση να προσφέρουν πραγματικές λύσεις. Η έννοια της ανάπτυξης σε ανώτερο πολιτικό επίπεδο είναι κάτι πολύ εύκολα αντιληπτό. Στον άνθρωπο, όμως, που ψήφισε άκρα, η έννοια της ανάπτυξης συμψηφίζεται με την κακοδιαχείριση του δημοσίου εδώ και 30 χρόνια, με τη διαφθορά και έλλειψη ευθύνης και επομένως δεν πείθεται. Όταν, όμως, θα αντιληφθεί πως υπάρχουν ευκαιρίες εργασίας, πως ο υπάλληλος σε μια δημόσια υπηρεσία είναι καταρτισμένος και αποτελεσματικός, πως η αστυνομία προφυλάσσει και σέβεται την ανθρώπινη ζωή, τότε θα αρχίσει να γίνεται αισιόδοξος.
Δεν είναι μακριά μας όλα αυτά. Υπάρχουν τα κακώς κείμενα που είναι έντονα και αναχρονιστικά και δεν επιτρέπουν στην κοινωνία να εμπιστευθεί έναν δημόσιο λειτουργό, υπάρχουν όμως και τα σωστά. Το λάθος είναι πάντοτε πιο έντονο, καταγράφεται πιο βαθιά και επηρεάζει περισσότερο. Το σωστό το προσπερνάς εύκολα. Η ελληνική κοινωνία δεν πρέπει να συνεχίζεται να βυθίζεται σε μελαγχολία. Δεν είναι όλα σωστά, δεν είναι όμως και όλα λάθος. Η έννοια της ατομικής ευθύνης οφείλει να γίνει πλέον κανόνας ώστε αθροιστικά στο τέλος να μετράμε πλεόνασμα σωστής συμπεριφοράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου