Το σχετικό έγγραφο ονομάστηκε «λίστα Λαγκάρντ» από το όνομα της σημερινής διευθύντριας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία παρέδωσε τη λίστα στις ελληνικές Αρχές ήδη πριν από δύο χρόνια όταν ήταν υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας. Το πρόβλημα είναι ότι το έγγραφο αυτό χάθηκε μυστηριωδώς στη διαδρομή. Πιθανώς εξαιτίας αυτού η αστυνομία επέδειξε τόσο έντονο ενδιαφέρον για τον πληροφορημένο δημοσιογράφο. Ο Κώστας Βαξεβάνης επέκρινε τις ενέργειες των Αρχών, που επιτέθηκαν στην ελεύθερη δημοσιογραφία, όμως την ίδια στιγμή δεν κατονόμασε την πηγή, από την οποία έλαβε αντίγραφο του εγγράφου, που δημοσίευσε. Να τί είπε σε συνέντευξή του στη «Φωνή της Ρωσίας»:
Δημοσιεύσαμε τη λίστα γιατί στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί μια φρικτή κατάσταση, μια «ανθυγιεινή» ατμόσφαιρα. Χρησιμοποιώντας το νόμο, διάφορες νομικές επινοήσεις, δύο υπουργοί της χώρας φρόντισαν ώστε τα ονόματα, που αναφέρονται στη λίστα να μην φθάσουν ποτέ έως τα ανακριτικά όργανα και την εισαγγελία και να μην γίνει οποιαδήποτε έρευνα, με την οποία θα μπορούσε να διευκρινιστεί εάν υπήρχε κλοπή ή αποφυγή φορολόγησης, είτε ήταν απλώς νόμιμες καταθέσεις στο εξωτερικό. Εάν δείτε τη «λίστα Λαγκάρντ», θα διαπιστώσετε ότι υπάρχουν σ’ αυτήν ονόματα φίλων των υπουργών, υποστηρικτών τους και βουλευτών.
Οι πηγές μας δηλώνουν ότι στα κόμματα επικρατεί αναταραχή. Και όχι μόνο στα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά και στα κόμματα, που προσεγγίζουν την κυβέρνηση. Διότι κατέστη γνωστή η υποκριτική θέση ορισμένων προσώπων ως προς το δεδομένο πρόβλημα. Πολλοί θα κληθούν να λογοδοτήσουν. Και σε Κοινοβουλευτική Επιτροπή και στις ανακριτικές Αρχές και στο ίδιο το Κοινοβούλιο. Πιθανώς θα υπάρξουν κάποιες πολιτικές αλλαγές. Δεν γνωρίζω εάν θα ζητηθούν οι παραιτήσεις κάποιων υπουργών. Δεν γνωρίζω, αλλά αυτή τη στιγμή πολλοί μιλούν γι’ αυτό.
Όλη αυτή η σχεδόν αστυνομική και απολύτως σκανδαλώδης ιστορία απεικονίζει παραστατικά την κατάσταση του δημόσιου ήθους στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η κορυφή της ευρωπαϊκής μεσαίας τάξης, του υποτιθέμενου «άλφα και ωμέγα» του ευρωπαϊκού πολιτισμού, τρέχει ομαδικά μέσω των εικονικών ευρωπαϊκών συνόρων κρατώντας βαλίτσες με χρήματα, μεταφέροντας βιαστικά από τη μία χώρα στην άλλη «όλα, όσα συσσώρευσε κάθε άλλο παρά από την εργασία της».
Και γράφει στα παλαιά της υποδήματα η διανοούμενη ελίτ της Ευρώπης την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, καθώς επίσης και τον αρκετά αρχαϊκό σε συνθήκες ενιαίας Ευρώπης πατριωτισμό του κάθε μεμονωμένου «εθνικού διαμερίσματός» της.
Με παρόμοιο τρόπο ενεργούν φυσικά όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά για παράδειγμα και οι Γάλλοι. Μεταξύ αυτών ο πλουσιότερος Γάλλος Μπερνάρ Αρνό, ο οποίος ζήτησε πρόσφατα να αποκτήσει τη βελγική υπηκοότητα. Όλη η ιστορία έγκειται στο ότι ο Γάλλος σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ αποφάσισε να φορολογήσει αυστηρά τους πιο ευκατάστατους συμπολίτες του. Από τον επόμενο Ιανουάριο οι Γάλλοι, που εισπράττουν ετησίως ένα εκατομμύριο ευρώ, θα πρέπει να δίνουν στο ταμείο της πατρίδας 75 % των εισοδημάτων τους.
Ακούγοντάς το οι πλούσιοι κινήθηκαν αποφασιστικά προς τα πλησιέστερα σύνορα, όπως οι επιβάτες της πρώτης θέσης στις βάρκες του «Τιτανικού», χωρίς να περιμένουν πότε οι συνθήκες θα τους αναγκάσουν να μετατρέψουν το βηματισμό τους σε τρεχαλητό. Πρόκειται μόνο για το ένα τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού της Γαλλίας. Αλλά ο επόμενος στη σειρά είναι το ευκατάστατο τμήμα της γαλλικής μεσαίας τάξης. Και αυτοί είναι πλέον αρκετά μεγάλος αριθμός ανθρώπων.
Οι Γάλλοι επιχειρηματίες καλούν την κυβέρνηση να το ξανασκεφτεί. Ο διάσημος σχεδιαστής μόδας Καρλ Λάγκερφελντ αποκάλεσε πρόσφατα σύμφωνα με τις φήμες «βλάκα» το Γάλλο πρόεδρο, χάρη στην πολιτική του οποίου οι ευκατάστατοι Γάλλοι εγκαταλείπουν τη χώρα και δεν υπάρχει πλέον κανείς για να επενδύσει στη χώρα. Αν όντως έτσι τον αποκάλεσε ή όχι θα βγάλουν άκρη αργότερα. Σημαντικότερο τώρα είναι το γεγονός ότι οι Αρχές και οι πολίτες της ενωμένης Ευρώπης προσπαθούν με ευχαρίστηση να εξαπατήσουν ο ένας τον άλλον. Το παιχνίδια της γάτας με το ποντίκι σε κλίμακα ολόκληρης της ηπείρου.
Η αίσθηση είναι ότι τελικά έμειναν με τον «μουτζούρη» άπαντες: και εκείνοι, που κάποτε προωθούσαν τη δημιουργία υπερεθνικών ηπειρωτικών δομών, κρυμμένοι πίσω από μεγάλα λόγια περί αμοιβαίου οικονομικού οφέλους, αλλά σκεπτόμενοι κατά βάθος τη πολιτική τους δημοτικότητα. Όπως και εκείνοι, που πίστεψαν αυτά τα μεγάλα λόγια, χωρίς να δυσανασχετεί από τη θέση του εξαρτημένου μέλους στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Αλλά και όσοι δεν πίστεψαν στο φωτεινό μέλλον, που περιέγραφαν οι δημαγωγοί πολιτικοί, αλλά σιώπησαν, υπολογίζοντας ότι θα ψαρέψουν νόστιμα ψαράκια στα θολά νερά. Τώρα κάθε Ευρωπαίος ήρθε η ώρα να πληρώσει τους λογαριασμούς του.
ΤΟΥ Σ.Ντουζ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου