Η Ελλάδα κατατάσσεται ανάμεσα στην πρώτη δεκάδα των χωρών με τα μεγαλύτερα ποσοστά εισοδηματικής ανισότητας. Γι’ αυτόν το λόγο, το πρώτο κριτήριο που πρέπει να πληροί κάθε καινούργιο φορολογικό σύστημα είναι εάν και πόσο μπορεί να μειώσει αυτήν την ανισότητα. Σύμφωνα με μελέτη που παρουσιάστηκε στη «2η συνέλευση κατά της φτώχειας» (διοργάνωσαν η κυπριακή προεδρία και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες) το 20% πλουσιότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι 6,2 φορές περισσότερο πλούσιο από το 20% φτωχότερο τμήμα της.
Για τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ κ. Ρ. Γουίλκινσον, που παρουσίασε τη μελέτη, η εσωτερική ανισότητα, όπως αποτυπώνεται με τον «δείκτη του 20%», αποτελεί τον «εσωτερικό μας εχθρό», όπως αναγράφει στον τίτλο των σλάιτ που είχε ετοιμάσει για το ακροατήριο. Αλλωστε, οι μειώσεις στην εισοδηματική ανισότητα μπορούν να επηρεάσουν τους δείκτες θνησιμότητας από 3 έως 12 χρόνια.
Βάσει της ίδιας κατάταξης, η Ελλάδα του μεγάλου δημόσιου και ιδιωτικού χρέους διαθέτει δείκτη ανισότητας πολύ υψηλότερο από αυτόν που χαρακτηρίζει την Ιρλανδία, την Ελβετία, τον Καναδά, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ολλανδία, τις χώρες της σκανδιναβικής χερσονήσου και φυσικά την Ιαπωνία.
Η μελέτη καταδεικνύει ότι ακόμη και στις χώρες με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα, αυτό που καθορίζει το επίπεδο ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών δεν εξαρτάται τόσο από τον συνολικό πλούτο της χώρας, τον ρυθμό ανάπτυξης ή τη σύγκλιση με τις άλλες ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες, αλλά από την απόσταση ανάμεσα στους πολύ πλούσιους και τους πολύ φτωχούς.
Στις περισσότερο άνισες –εσωτερικά– κοινωνίες υπερέχει το φάντασμα της καχυποψίας. Οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται εύκολα τον διπλανό τους και το κριτήριο του φαίνεσθαι καθίσταται ο κανόνας της κοινωνικής ζωής (μήπως σας θυμίζει κάτι;). Στην Πορτογαλία, στο Ισραήλ και στην Ελλάδα, οι άνθρωποι εμπιστεύονται λιγότερο τους συμπολίτες τους και νοιάζονται πολύ περισσότερο για τη γνώμη που έχει ο περίγυρός τους για την εικόνα τους. Αλλά και σε άλλους δείκτες, όπως η παιδική θνησιμότητα, οι αυτοκτονίες, οι φυλακίσεις, οι τοκετοί σε εφηβική ηλικία, έρχονται πρώτες οι χώρες με τις έντονες κοινωνικές ανισότητες, ενώ και η κοινωνική κινητικότητα αποδεικνύεται εξαιρετικά χαμηλή.
Στον αντίποδα των ΗΠΑ και της Ελλάδας, η Δανία εμφανίζεται ως η χώρα - πρότυπο, αφού οι πύλες ανάμεσα στις τάξεις μοιάζουν περισσότερο ανοικτές από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Και όπως αναφέρει ο Μ. Sahlins, τον οποίο θυμίζει ο Βρετανός καθηγητής, «η φτώχεια δεν είναι απλώς μια ποσότητα προϊόντων, ούτε η σχέση ανάμεσα στον σκοπό και στα μέσα. Πάνω από όλα είναι μια σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους. Η φτώχεια είναι ένα κοινωνικό στάτους...».
Tης Χριστινας Κοψινη
Πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_11/12/2012_504597
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου