Ένας σκιτσογράφος της Le Monde έδωσε μια ξεκάθαρη εικόνα. Ο πρόεδρος της Γαλλίας Francois Hollande ορμάει προς την έρημο του Μάλι ενώ οι υπόλοιποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάθονται πίσω και φιλοσοφούν.
Η Γαλλία έχει ένα ιστορικό παρεμβάσεων στην γαλλόφωνη Αφρική και κυρίως πρόκειται για περιοχές περιφερειακής σημασίας. Αυτή τη στιγμή ωστόσο φαίνεται ότι η Γαλλία προσπαθεί να φέρει εις πέρας μια δυσκολότερη αποστολή, που αφορά τη μεγαλύτερη συγκέντρωση των ισλαμιστών φονταμενταλιστών στη Δυτική Αφρική. Έτσι, αυτό θα πρέπει να αποτελεί μια γαλλική ευθύνη ή θα πρέπει να περιμένει βοήθεια από την ΕΕ; (το ΝΑΤΟ θα αποτελεί πάντα τη δεύτερη επιλογή για τη Γαλλία. Λοιπόν, προφανώς τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης αισθάνονται ότι οι υπόλοιποι στην ΕΕ δεν επωμίζονται το βάρος τους.
Τα κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν μια ιστορία ανεπαρκούς επένδυσης στη δική τους ασφάλεια, αποτυγχάνοντας να βοηθήσουν σε πολυμερείς δράσεις. Στο Αφγανιστάν οι σύμμαχοι των ΗΠΑ τη άφησαν με τη μερίδα του λέοντος από τα μεγάλα βάρη και στη Λιβύη, στη γειτονιά της ΕΕ, μεγάλα κράτη όπως η Πολωνία και η Γερμανία, αποφάσισαν να μείνουν εκτός.
Αλλά είναι ξεκάθαρο ότι οι Γάλλοι αρχίζουν να αισθάνονται πως το Μάλι θα έπρεπε να είναι διαφορετικό. Ο Economist φιλοξενεί δηλώσεις του Γάλλου ηγέτη της συντηρητικής αντιπολίτευσης, Jean-Francois Cope, ο οποίος τονίζει ότι «για την ώρα, η χώρα μας είναι μόνη στο μέτωπο». Και ο πρώην Γάλλος υπουργός Οικονομικών Bernand Kouchner μιλώντας σε βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο, τόνισε ότι «ο βρετανικός λαός για μια τέτοια αποστολή είναι ο πιο στενός μας φίλος. Τους χρειαζόμαστε. Για την ώρα είμαστε μόνοι μας. Σας εκλιπαρώ, μην αφήνετε τη Γαλλία μόνη. Αυτή είναι μια κοινή αποστολή, αυτή είναι μια κοινή απειλή, είμαστε όλοι κατά του εξτρεμισμού».
Ένας αρκετά λογικός λόγος –αν και κατά κάποιο τρόπο αχρήστευσε το επιχείρημά του προσθέτοντας ότι κατά την άποψή του «μέρος του λόγου» για τον οποίο η Βρετανία δεν φαίνεται πολύ πρόθυμη να συμμετάσχει, ήταν η σκεπτική συμπεριφορά των Συντηρητικών έναντι της παραμονής στην ΕΕ, όταν στην πραγματικότητα η Αγγλό-Γαλλική άμυνα και διεθνής πολιτική συνεργασία θεωρείται ευρέως στους κύκλους των Συντηρητικών ως ακριβώς ο τύπος του θέματος και της προσέγγισης ότι η ευρωπαϊκή συνεργασία θα πρέπει να είναι πιο στοχευμένη. Επίσης, ότι ένας πρώην Γάλλος υπουργός Εξωτερικών εκλιπαρεί για τη βρετανική βοήθεια, έρχεται μόνο να αναδείξει πόσο σημαντική είναι η βρετανική επιρροή στην γεωπολιτική αξιοπιστία της ΕΕ. Λέει επίσης κάτι και για το διαρκή φόβο σε κάποιος κύκλους του Ηνωμένου Βασιλείου, ότι είναι απομονωμένο στην Ευρώπη….
Πόσο καιρό θα πάρει στη Γαλλία να ολοκληρώσει τις επιχειρήσεις της στο Μάλι, είναι αδιευκρίνιστο, αλλά όσο περισσότερο διαρκέσει, η βοήθεια με τη μορφή εκπαίδευσης και υποστήριξης, όπως έχει υποσχεθεί από το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Ισπανία, το Βέλγιο και τη Δανία, ίσως να μην είναι αρκετά. Επομένως, θα καταλήξει αυτό να γίνει μια ευρωπαϊκή επιχείρηση; Ένα πράγμα είναι σαφές: όπως πάντα, όταν πρόκειται για τις ικανότητες άμυνας και ασφάλειας, η συνεργασία και η πολιτική βούληση είναι πολύ πιο σημαντικά από τους μεγάλους σχεδιασμούς των πολιτικών για τη δημιουργία ευρωπαϊκού «κράτους».
ΠΗΓΗ: openeurope.org.uk
Η Γαλλία έχει ένα ιστορικό παρεμβάσεων στην γαλλόφωνη Αφρική και κυρίως πρόκειται για περιοχές περιφερειακής σημασίας. Αυτή τη στιγμή ωστόσο φαίνεται ότι η Γαλλία προσπαθεί να φέρει εις πέρας μια δυσκολότερη αποστολή, που αφορά τη μεγαλύτερη συγκέντρωση των ισλαμιστών φονταμενταλιστών στη Δυτική Αφρική. Έτσι, αυτό θα πρέπει να αποτελεί μια γαλλική ευθύνη ή θα πρέπει να περιμένει βοήθεια από την ΕΕ; (το ΝΑΤΟ θα αποτελεί πάντα τη δεύτερη επιλογή για τη Γαλλία. Λοιπόν, προφανώς τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης αισθάνονται ότι οι υπόλοιποι στην ΕΕ δεν επωμίζονται το βάρος τους.
Τα κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν μια ιστορία ανεπαρκούς επένδυσης στη δική τους ασφάλεια, αποτυγχάνοντας να βοηθήσουν σε πολυμερείς δράσεις. Στο Αφγανιστάν οι σύμμαχοι των ΗΠΑ τη άφησαν με τη μερίδα του λέοντος από τα μεγάλα βάρη και στη Λιβύη, στη γειτονιά της ΕΕ, μεγάλα κράτη όπως η Πολωνία και η Γερμανία, αποφάσισαν να μείνουν εκτός.
Αλλά είναι ξεκάθαρο ότι οι Γάλλοι αρχίζουν να αισθάνονται πως το Μάλι θα έπρεπε να είναι διαφορετικό. Ο Economist φιλοξενεί δηλώσεις του Γάλλου ηγέτη της συντηρητικής αντιπολίτευσης, Jean-Francois Cope, ο οποίος τονίζει ότι «για την ώρα, η χώρα μας είναι μόνη στο μέτωπο». Και ο πρώην Γάλλος υπουργός Οικονομικών Bernand Kouchner μιλώντας σε βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο, τόνισε ότι «ο βρετανικός λαός για μια τέτοια αποστολή είναι ο πιο στενός μας φίλος. Τους χρειαζόμαστε. Για την ώρα είμαστε μόνοι μας. Σας εκλιπαρώ, μην αφήνετε τη Γαλλία μόνη. Αυτή είναι μια κοινή αποστολή, αυτή είναι μια κοινή απειλή, είμαστε όλοι κατά του εξτρεμισμού».
Ένας αρκετά λογικός λόγος –αν και κατά κάποιο τρόπο αχρήστευσε το επιχείρημά του προσθέτοντας ότι κατά την άποψή του «μέρος του λόγου» για τον οποίο η Βρετανία δεν φαίνεται πολύ πρόθυμη να συμμετάσχει, ήταν η σκεπτική συμπεριφορά των Συντηρητικών έναντι της παραμονής στην ΕΕ, όταν στην πραγματικότητα η Αγγλό-Γαλλική άμυνα και διεθνής πολιτική συνεργασία θεωρείται ευρέως στους κύκλους των Συντηρητικών ως ακριβώς ο τύπος του θέματος και της προσέγγισης ότι η ευρωπαϊκή συνεργασία θα πρέπει να είναι πιο στοχευμένη. Επίσης, ότι ένας πρώην Γάλλος υπουργός Εξωτερικών εκλιπαρεί για τη βρετανική βοήθεια, έρχεται μόνο να αναδείξει πόσο σημαντική είναι η βρετανική επιρροή στην γεωπολιτική αξιοπιστία της ΕΕ. Λέει επίσης κάτι και για το διαρκή φόβο σε κάποιος κύκλους του Ηνωμένου Βασιλείου, ότι είναι απομονωμένο στην Ευρώπη….
Πόσο καιρό θα πάρει στη Γαλλία να ολοκληρώσει τις επιχειρήσεις της στο Μάλι, είναι αδιευκρίνιστο, αλλά όσο περισσότερο διαρκέσει, η βοήθεια με τη μορφή εκπαίδευσης και υποστήριξης, όπως έχει υποσχεθεί από το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Ισπανία, το Βέλγιο και τη Δανία, ίσως να μην είναι αρκετά. Επομένως, θα καταλήξει αυτό να γίνει μια ευρωπαϊκή επιχείρηση; Ένα πράγμα είναι σαφές: όπως πάντα, όταν πρόκειται για τις ικανότητες άμυνας και ασφάλειας, η συνεργασία και η πολιτική βούληση είναι πολύ πιο σημαντικά από τους μεγάλους σχεδιασμούς των πολιτικών για τη δημιουργία ευρωπαϊκού «κράτους».
ΠΗΓΗ: openeurope.org.uk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου