Το road show του European Foreign Policy Scorecard 2013 σταματάει σήμερα στο Παρίσι, μετά από το Λονδίνο, την Ουάσιγκτον, τη Σόφια, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και τη Στοκχόλμη, και πιο πριν τη Χάγη, τη Βαρσοβία, τη Βιέννη και την Κοπεγχάγη, τη Νέα Υόρκη, τη Ρίγα, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη, το Τορίνο και τη Λισσαβόνα. Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στο CERI (Sciences Pro), με την Susi Dennison του ECFR να συζητάει πώς τα πήγε η Ευρώπη αυτό το χρόνο, μαζί με το διευθυντή του CERI, Christian Lequesme και τον ειδικό εξωτερικής πολιτικής Dominique Misi.
Όπως εμφανίζει το Scorecard, η Γαλλία ήταν και πάλι ένας από τους κυριότερους παράγοντες εξωτερικής πολιτικής αυτή τη χρονιά. Παρά την αλλαγή της κυβέρνησης το Μάιο, συνέχισε να επιδεικνύει ισχυρή ηγετική θέση σε όλους τους τομείς του Scorecard. Η Γαλλία ενήργησε ως ηγέτης –και πραγματικά κάποιες φορές ως πρωτοπόρος- σε σειρά θεμάτων ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, τα οποία περιλαμβάνουν τη Συρία, την Παλαιστίνη και το Μάλι. Καταγράφηκε ως τέτοιος (ηγέτης) 11 φορές το 2012, έναντι 18 το 2011. Παρόλα αυτά, βρίσκεται άνετα στους τρεις κορυφαίους, μαζί με τη Γερμανία (12) και το Ηνωμένο Βασίλειο (11).
Εντός της Ευρώπης, η πολιτική συγγένεια μεταξύ της Merkel και του Sarkozy αντικαταστάθηκε από το «ζευγάρι» Hollande-Merkel, που δοκιμάστηκε έντονα στα πρώτα του στάδια. Μαζί με τον Ιταλό πρωθυπουργό Mario Monti και τον Ισπανό Mariano Rajoy, ο Hollande πίεσε για να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην ανάπτυξη, ως λύση για την καταπολέμηση της κρίσης του ευρώ. Ως αποτέλεσμα, η Merkel ορισμένες φορές βρισκόταν μόνη της στην ευρωζώνη το 2012, κάτι που δεν είχε συμβεί το 2011.
Ο γαλλό-γερμανικός άξονας δεν είχε λειτουργήσει ως κινητήριος μοχλός για τις πρωτοβουλίες εξωτερικής πολιτικής αυτό το χρόνο. Με εξαιρέσεις τη διαδικασία EU3+3 στο Ιράν –όπου η Γαλλία ως πυρηνικό κράτος διαδραμάτισε ενεργό ρόλο- και τις προσπάθειες να πειστεί η Ρωσία να υιοθετήσει πιο σκληρή γραμμή στη Συρία στο πλαίσιο του ΟΗΕ (τα οποία ήταν μέρος πιο επίσημων διαδικασιών), κανένας από τους σημαντικά μικρότερους «συνασπισμούς των προθύμων» στην ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική αυτό το χρόνο δεν περιελάμβανε τόσο τη Γερμανία όσο και τη Γαλλία ως ηγέτες. Όπου η Γερμανία και η Γαλλία ενήργησαν μαζί ως ηγέτες, συνήθως ως μέλη μιας ευρύτερης πρωτοβουλίας, ενεργούσαν συνήθως ως χορηγοί, για παράδειγμα για την αντιμετώπιση της κρίσης τροφίμων και ξηρασίας στην υποσαχάρια Αφρική, ή για την οικονομική ενίσχυση της περιοχής ΜΕΝΑ. Η Γαλλία έχει επίσης προσπαθήσει να επαναπροσδιορίσει την ισορροπία ελαφρώς από το ΝΑΤΟ προς την ευρωπαϊκή συνεργασία σε θέματα άμυνας, ενώ αναζωπύρωσε το διάλογο με τις χώρες του Τριγώνου της Βαϊμάρης (Γερμανία και Πολωνία).
Στον τομέα του εμπορίου και των εμπορικών σχέσεων με την Κίνα και τη Ρωσία, η γαλλική θέση υπήρξε πραγματιστική: να αποφευχθεί ένα άσκοπο αδιέξοδο και να εδραιώσει τη θέση της εντός της Ευρώπης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, φαίνεται να έχει αμελήσει την ατζέντα της για τα ανθρώπινα δικαιώματα έναντι των οικονομικών συμφερόντων. Είναι πολύ νωρίς ωστόσο να πει κανείς σε ποιο βαθμό ο Hollande θα σφυρηλατήσει μια νέα συνεργασία με εταίρους την Κίνα, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία ή την Ανατολική Ευρώπη.
Η Γαλλία ήταν άλλη μία φορά ένας από τους κυριότερους παράγοντες εξωτερικής πολιτικής στη Βόρεια Αφρική, την υποσαχάρια Αφρική, την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Τον Οκτώβριο, η Γαλλία πρότεινε ένα ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που άνοιξε το δρόμο για μια διεθνή στρατιωτική επέμβαση στο Μάλι «για να ανταποκριθεί στο αίτημα της κυβέρνησης του Μάλι για μια τέτοια διεθνή στρατιωτική δύναμη». Η Γαλλία ηγήθηκε των προσπαθειών της ΕΕ να κερδίσει τη συναίνεση της Κίνας για την παρέμβαση, και το τελικό ψήφισμα του ΟΗΕ εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού στις 21 Δεκεμβρίου. Ύστερα από μια προώθηση ένοπλων ισλαμικών ομάδων και μια επιδρομή στο νότιο τμήμα της χώρας, η Γαλλία έστειλε ένοπλες δυνάμεις στο Μάλι στις 11 Ιανουαρίου 2013. Η περιφερειακή και διεθνής στήριξη έχει διαμορφωθεί σταδιακά, στον απόηχο της παρέμβασης. Η Γαλλία ήταν επίσης η πρώτη δυτική χώρα που αναγνώρισε τον ενιαίο συνασπισμό της αντιπολίτευσης στη Συρία στις 12 Νοεμβρίου 2012, και ήταν η πρώτη που υποστήριξε την προσπάθεια της Παλαιστίνης για να λάβει observer status στον ΟΗΕ, το Νοέμβριο του 2012.
Του Olivier De France
Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο εδώ:http://ecfr.eu/blog/entry/france_in_europe_an_uneven_leadership
Όπως εμφανίζει το Scorecard, η Γαλλία ήταν και πάλι ένας από τους κυριότερους παράγοντες εξωτερικής πολιτικής αυτή τη χρονιά. Παρά την αλλαγή της κυβέρνησης το Μάιο, συνέχισε να επιδεικνύει ισχυρή ηγετική θέση σε όλους τους τομείς του Scorecard. Η Γαλλία ενήργησε ως ηγέτης –και πραγματικά κάποιες φορές ως πρωτοπόρος- σε σειρά θεμάτων ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, τα οποία περιλαμβάνουν τη Συρία, την Παλαιστίνη και το Μάλι. Καταγράφηκε ως τέτοιος (ηγέτης) 11 φορές το 2012, έναντι 18 το 2011. Παρόλα αυτά, βρίσκεται άνετα στους τρεις κορυφαίους, μαζί με τη Γερμανία (12) και το Ηνωμένο Βασίλειο (11).
Εντός της Ευρώπης, η πολιτική συγγένεια μεταξύ της Merkel και του Sarkozy αντικαταστάθηκε από το «ζευγάρι» Hollande-Merkel, που δοκιμάστηκε έντονα στα πρώτα του στάδια. Μαζί με τον Ιταλό πρωθυπουργό Mario Monti και τον Ισπανό Mariano Rajoy, ο Hollande πίεσε για να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην ανάπτυξη, ως λύση για την καταπολέμηση της κρίσης του ευρώ. Ως αποτέλεσμα, η Merkel ορισμένες φορές βρισκόταν μόνη της στην ευρωζώνη το 2012, κάτι που δεν είχε συμβεί το 2011.
Ο γαλλό-γερμανικός άξονας δεν είχε λειτουργήσει ως κινητήριος μοχλός για τις πρωτοβουλίες εξωτερικής πολιτικής αυτό το χρόνο. Με εξαιρέσεις τη διαδικασία EU3+3 στο Ιράν –όπου η Γαλλία ως πυρηνικό κράτος διαδραμάτισε ενεργό ρόλο- και τις προσπάθειες να πειστεί η Ρωσία να υιοθετήσει πιο σκληρή γραμμή στη Συρία στο πλαίσιο του ΟΗΕ (τα οποία ήταν μέρος πιο επίσημων διαδικασιών), κανένας από τους σημαντικά μικρότερους «συνασπισμούς των προθύμων» στην ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική αυτό το χρόνο δεν περιελάμβανε τόσο τη Γερμανία όσο και τη Γαλλία ως ηγέτες. Όπου η Γερμανία και η Γαλλία ενήργησαν μαζί ως ηγέτες, συνήθως ως μέλη μιας ευρύτερης πρωτοβουλίας, ενεργούσαν συνήθως ως χορηγοί, για παράδειγμα για την αντιμετώπιση της κρίσης τροφίμων και ξηρασίας στην υποσαχάρια Αφρική, ή για την οικονομική ενίσχυση της περιοχής ΜΕΝΑ. Η Γαλλία έχει επίσης προσπαθήσει να επαναπροσδιορίσει την ισορροπία ελαφρώς από το ΝΑΤΟ προς την ευρωπαϊκή συνεργασία σε θέματα άμυνας, ενώ αναζωπύρωσε το διάλογο με τις χώρες του Τριγώνου της Βαϊμάρης (Γερμανία και Πολωνία).
Στον τομέα του εμπορίου και των εμπορικών σχέσεων με την Κίνα και τη Ρωσία, η γαλλική θέση υπήρξε πραγματιστική: να αποφευχθεί ένα άσκοπο αδιέξοδο και να εδραιώσει τη θέση της εντός της Ευρώπης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, φαίνεται να έχει αμελήσει την ατζέντα της για τα ανθρώπινα δικαιώματα έναντι των οικονομικών συμφερόντων. Είναι πολύ νωρίς ωστόσο να πει κανείς σε ποιο βαθμό ο Hollande θα σφυρηλατήσει μια νέα συνεργασία με εταίρους την Κίνα, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία ή την Ανατολική Ευρώπη.
Η Γαλλία ήταν άλλη μία φορά ένας από τους κυριότερους παράγοντες εξωτερικής πολιτικής στη Βόρεια Αφρική, την υποσαχάρια Αφρική, την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Τον Οκτώβριο, η Γαλλία πρότεινε ένα ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που άνοιξε το δρόμο για μια διεθνή στρατιωτική επέμβαση στο Μάλι «για να ανταποκριθεί στο αίτημα της κυβέρνησης του Μάλι για μια τέτοια διεθνή στρατιωτική δύναμη». Η Γαλλία ηγήθηκε των προσπαθειών της ΕΕ να κερδίσει τη συναίνεση της Κίνας για την παρέμβαση, και το τελικό ψήφισμα του ΟΗΕ εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού στις 21 Δεκεμβρίου. Ύστερα από μια προώθηση ένοπλων ισλαμικών ομάδων και μια επιδρομή στο νότιο τμήμα της χώρας, η Γαλλία έστειλε ένοπλες δυνάμεις στο Μάλι στις 11 Ιανουαρίου 2013. Η περιφερειακή και διεθνής στήριξη έχει διαμορφωθεί σταδιακά, στον απόηχο της παρέμβασης. Η Γαλλία ήταν επίσης η πρώτη δυτική χώρα που αναγνώρισε τον ενιαίο συνασπισμό της αντιπολίτευσης στη Συρία στις 12 Νοεμβρίου 2012, και ήταν η πρώτη που υποστήριξε την προσπάθεια της Παλαιστίνης για να λάβει observer status στον ΟΗΕ, το Νοέμβριο του 2012.
Του Olivier De France
Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο εδώ:http://ecfr.eu/blog/entry/france_in_europe_an_uneven_leadership
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου